ضدطبیعت به عنوان جهان بینی و فرهنگی خاص، حاصل یک ضدین است. این جهان بینی که ثنویت و دوگانگی هستی را در شکل تقابلی آن در خود دارد دارای انعکاسی تخریبی و در زمانی دیگر نتیجه ای رهبانیت ساز و مرتاض منشانه در تعامل و رابطه با طبیعت می باشد.
سهم جهان اجتماعی شرقی از این ضدین، همان ریاضت و تارک دنیا شدن به همراه بکر ماندن و سلامت طبیعت به قیمت فقر و ناسلامتی انسانها بوده است. این وضعیت عقب ماندگی و فقرآلود در دوره پس از یونان باستان(قرون وسطی) نیز در مغرب زمین برای ده قرن و با نامی دیگر یعنی رهبانیت حاکمیت یافت.
رنسانس که پایان دوره غلبه آخرت گرایی بر دنیاطلبی قرون وسطی بود، انسان را به سمتی دیگر فروغلتاند و نگاه افراطی اصالت دنیا را در مقابل تفریط دنیاگریزی بر کرسی جهان بینی نشانید. افراط دنیاگرایی، جامعه بشری را گرفتار ضدطبیعت دیگری نموده و به جای فراطبیعت و نگریستن به آسمان، نگاهش را بر لایه ی زیرین هستی دوخته و قصد آن دارد که بهشت موعود را روی همین زمین برپا سازد.
در این نگاه افراطی، انسان باید بر صدر نشیند و تا مرز خدایی و حتی جایگزین آن (یعنی اومانیسم) قرارگیرد  .او که اکنون در پرتو این ضدین و نگاه تقابلی دستش را از متافیزیک یا ماوراء طبیعت کوتاه گردیده و خدایان را (که بنابراسطوره های یونان باستان رب الانواع دانسته شده و قصد تسلط بر انسان و تحقیر او را دارند) رقیب و حتی دشمن خود فرض می کند برآن شده تا همه آرمان ها و هویتش را در گریز از رهبانیت و مرتاضی و نیز در تسلط و بهره جستن از طبیعت، معنا و تعریف نماید. دستیابی به هدف مذکور که تا حدی نیز تحقق یافته، از میان یک پارادوکس یا تناقض عبورمی کند. این تناقض از یک سو آباد ساختن دنیا را (که مظهرش طبیعت است) جویاست و از سوی دیگر استثمار بی رحمانه و تخریب آن را در پی دارد.
هرچند تناقض آباد ساختن و تخریب باعث گردیده تا انسان امروز مجبور به اصلاح و تعدیل رفتارش با طبیعت گردد و او را به خلاقیت در ساختن ابزار و تکنولوژی های با آسیب رسانی کمتر نموده، اما نتیجه و بازخورد این نوآوری ها در بلندمدت و میان مدت، همچنان چرخه ای از آسیب رسانی به طبیعت و انسان را به ارمغان آوره است. علت العلل این چرخه و تکرار تخریبی طبیعت به بنیان های منظومه علمی، تکنولوژیکی و اقتصادی حاکم برقرون جدید و آنچه که بر سر جهان بینی آدمیان آمد، بازمی گردد. یکی از پایه های این منظومه چندگانه، تسلط سودجویانه و لذت طلبانه بر طبیعت است که باعث می گردد تا هر اقدامی که برای کنترل و تعدیل رفتار انسان با طبیعت انجام شود جنبه اضطرار و تاکتیک و نه راهبردی به خود گیرد و همچنان رویکرد بهره کشی بیشتر را درکنه و نهایت خود داشته باشد. وجود چنین راهبردی باعث گردیده تا نوآوری های علمی و تکنولوژیکی، همچون آزمون و خطاهای پیوسته ای برای به تاخیر انداختن تخریب طبیعت و نه پایان دادن به آن ظاهر شوند. این گونه است که بشر امروز همچنان شاهد تداوم روند ضدیت با طبیعت از رهگذر تسلط و بهره کشی بی رحمانه بر آن می باشد.
این ضدیت و تخریب ناشی از آن که در قالب تمدن مدرنیته ای به صورت ساختارمند درآمده و جهان های اجتماعی دیگر را  نیز در کمند خود قرار داده است، کارش از اصلاح و تعدیل گذشته و بدیلی شالوده شکن را طلب می کند. ما این بدیل را یک جهان بینی در نظرمی گیریم که درآن برخلاف جهان بینی اسطوره ای یونان باستان، انسان و خدا رقیب یکدیگر نبوده بلکه خداوند (نه خداوندان) او را در مقام اشرف مخلوقات و مسجود فرشتگان قرار داده است. در این جهان بینی، طبیعت و ماوراء طبیعت نه در تضاد که برعکس در راستای یکدیگر قرار دارند و هر دو وجوهی از یک حقیقت و نیز مراتب و درجه ای از هستی می باشند. همچنین طبیعت که به عنوان پایین ترین مرتبه وجودی در نظر گرفته می شود قادراست تا مسیر و رهگذری برای حرکت به سوی ماوراء هستی وعالم دیگرباشد و به عنوان یک وجه ازهویت تکوینی انسان، زمینه پرورش و تکامل او را فراهم سازد.
بنابراین در جهان بینی ذکر شده که توحید، محور و مرکز آن است، اندیشه و انگیزه ی ضدطبیعت هیچ محلی ازاعراب ندارد بلکه در چارچوب آن، طبیعت بخشی از مخلوقات الهی می باشد که مامن و ماوای گذرای انسان قلمداد می گردد. این مامن به دلیل اینکه ظرف رحمت و نعمتهای الهی و در خدمت انسان می باشد همواره مورد احترام  و تقدس بوده و تخریب و ضایع ساختن آن به انگیزه زیاده خواهی و سلطه جویی یک گناه به حساب می آید.
باکمال تاسف باید اذعان نمود که جوامع توحیدگرا و مسلمان که زمینه های بیشتری برای تحقق این جهان بینی در زندگی روزمره خود دارند، در رقابت با جهان غیرتوحیدی و الگوبرداری از آن، دچار اپیدمی توسعه گرایی به سبک ضدطبیعت گردیده اندوحتی وضعیت به گونه ای شده است که در تخریب و استثمار طبیعت از دیگران نیز پیشی گرفته اند. این نیز پارادوکسی دیگر است که از یک سو ادعای اعتقاد به عناصرتشکیل دهنده توحید وجود دارد اما برخلاف آن درعمل و در سبک زندگی چشم و دستمان به سوی جهان اسطوره ای و غیرتوحیدی می باشد./ج