زلزله ای که 50000 کشته، 30هزارمجروح وصدهاهزارنفر رابی خانمان کرد.
و من جزو اولین عکاسان خبری بودم که درمحل حادثه حضور پیداکرده بودم.
شهر یکپارچه اضطراب وهیاهو وشیون واندوه بود،شاید صحنه ای ازقیامت .

هرکسی به دنبال گمشده ای بود . کودکانی که هق هق کنان مادر خویش را می جستند. دختران جوان و سرگردانی که والدینشان رافریاد میزدند وچه بسیار زنانی که خاکها را چنگ میزدند و فرزندانشان راجستجومیکردند.

وبه راستی چه انتخاب سختی داشتم . ازیکسو یا باید به کمک آسیب دیدگان میشتافتم وازسوی دیگر یا باید به وظیفه ورسالت خبری ام عمل میکردم ودرثبت تصاویراین حادثه اهتمام میکردم.
ثبت تصاویری که میتوانست عمق فاجعه را نشان دهدودست آویزی باشد برای دست اندرکاران ساخت وساز و مدیریتهای برنامه ریزی شهری ودولت.

تمام شهر راپیاده طی میکردم وبه کوچه پس کوچه هایش سرمیکشیدم وعکاسی میکردم.
یکدستگاه دوربین آنالوگ نیکونFM2 وچندحلقه فیلم فوجی400 ودولنزنرمال وتله..و این تمام من راتشکیل میداد.

در یکی از خیابانهای فرعی شهرنیروهای هلال احمر رادیدم که خاکها و آوارهای خانه ای رابرای جستجوی اجساد زیر و رو میکردندواین درحالی بودکه پدرخانواده شیون کنان مدام آنهارابه جستجوی سریعتر ترغیب مینمود.
ساعتی نگذشته بودکه یکی ازنیروهای هلال احمر فریاد زد اینجا...اینجا...لحظه ای سکوت برقرارشد وبلافاصله سایرین به کمکش شتافتندوخاکهاراسریعتربرداشتند..
آرام آرام دستی از زیر خاکها نمایان شد وبه تدریج پیکر زنی و... کودکی

خاکها کاملا کنارزده شد، اکنون مادروکودکی دیده میشدند درحالی که دست مادر در گردن کودک شیرخواره حلقه شده بود ... مادروکودک درآغوش یکدیگر جان سپرده بودند.

 هرچند این عکس را نتوانستم به موقع برای فدراسیون بین المللی و مسابقه عکاسی خبری World Press Photo که هرساله به بررسی عکسهای اتفاقات خبری جهان میپردازد ارسال نمایم اما این عکس در مسابقه عکاسی یادمان زلزله بم، موفق به کسب مقام اول گردید./ب1

قدس آنلاین