فروتن شاعري نمادگراست كه در پي كشف و شهود و روابط و  عناصر شعريست؛او بيشتر ناخودآگاهش را  مي نويسد.با عناصر زيست محيطي و مولفه هاي بومي ارجاع متني دارد.شعري با حركتهاي عرضي  و سوبژكتيو و ذهني  که و در باز آفريني نوستالژیک آيينی، اسطوره گردانی ،رويكردهايي بومي و ايلياتي ذهني تثبيت شده دارد. با توجه به تاريخ «صدایي ديگر»از سال(50تا74)حداقل سه دهه شعر فروتن  را در بر می گیرد.

گاه با زباني  سنگين و فاخر در ستايش و نيايش است؛ سوالهايي كه بیشتر مفاهيم فلسفي و اجتماعي را مي رساند.در شعر فروتن گاه  مصراعها همديگر را توضيح مي دهند.

«صدایي ديگر»ساختار ی سیستماتیک دارد،بارگه هایی از لحن معترض که در ساخت شکنی های  فرمیک شعری تصویری است، شعر ها پايان بندي قوي دارند؛گاه با  تركيبهاي استعاري،نمادهای پيچيده و صنعت پردازي  شعر مصنوعي جلوه مي كنند، ساختار شعرها تك معنایی است،شعر طرح مسئله ايست كه گرد محتوا مي چرخد.شعري كه محدوديت دارد...  فروتن  از پيشنهاد دهندگان فكر و انديشه ای  بوده اند که  عناصر خاص را به خدمت گرفته اند. شعر از راه اين فورمول ها به كشف قضايا منجر مي شد.البته با توجه به روند تاريخ شعرها از نظر زماني هيچ گونه تغيير و گسستي از منظر اجتماعي ، فرهنگي و ذهني حاصل نشده با گذشت  چند دهه همان گرايشات زباني گذشته را تحت حفظ مي باشد.در واقع زبان شعرش تغيير محسوسي نكرده است. ذهنيت تغزلي فروتن با عينيت گرايي روبرواست؛كه از منظر زيباشناختي قابل تاويل است؛او مي كوشد به ماهيت شعر نزديك شود، همان نوستالژيك آیینی  دهه  ی چهل و پنجاه  حس ميشود.

 شعر«صدایي ديگر» در موقعيتهاي آركائيك مانده و گاه از رنجهاي اجتماعي مي گويد؛كه  ارجاع پذير  و حاصل جريان سیاسی و اجتماعی است؛ گروهي كه با گريز زدنهاي تاريخي واسطوره اي فضاي  مشتركي را بوجود آوردند.اما روح ساز كاري اجتماعي پيدا نكردند.با توسل به جهان بيني خاص  سعي در برجسته كردن زبان داشتند و  از جهت قالب، ساختارو  باز تاب دروني  يك پوسته تقليد ي بوجود آمد.

در «صدایي ديگر»تاثير  ذهن و زبان آرياپور( دل چه پير شود چه بميرد)  و چالنگي ( زتگوله تنبل)كاملا مشهود است؛گرچه ايجاز در شعر فروتن از ديگر عناصر شعري برجسته تر است. اما مضمون پردازي ها پر از اندوه فرديت و دردهاي ملموس است. مي خواهد به جوهر و ماهيت شعر نزديك شود.از شيوني كه از سنگها مي گذرد تا از آن هزار حوري غمگين كه به خواب مي بيند؛ در اين راستا از تركيبات  توصيفي استفاده مي كندكه همان پيچدگي ها و  ابهامات شعرهاي دهه هاي پيشين را داردكه منجر به كليشه سازي مي شود. با همان غم خواهي و اندوه پرستي وجه اشتراكاتي با شاعران شعر موج ناب داردكه  در یک پرسه تاريخي به آن رسيدند:

ـمرا به گيسو داري /وقتي نمي داني/آنگاه كه مرده ايم/ اندوه نيز مرده است...ص5

ـكسي چه مي داند/ پرندگان در كجاي شب پنهانند/و عشق/ رنگهاي گوناگون دارد چون مرگ...ص69

ـ هيچ كس  مرا نديد/كه به استخوانهاي مرده جان مي دهم...ص109

فروتن شاعري تجربه گراست؛ با ضرباهنگ هاي حسي –عاطفي و  لحن تغزلي و مونولوك گويي شعر را در تملك خود دارد:

ـ نشاني اگر دارم از توست/كه مي خواستمت/ وهيچ نيافتمت به سالهاي دلم...ص37

ـ همين كه در گذرند/ستارگاني از آوازهام/ حنجرهام را/ با صداهاي تازه خواهم داد...ص10

 زبان شعر «صدایي ديگر» فروتن ایماژیستی است،ايجاز را رعايت مي كند،با اين قضاوت ضمني كه كلمات ترسخورده اند، حسي كه از راه شعر تر سيم مي شود تنها براي تلقين حس است،يشتر مضمون پرزدازي مي كند،با تكيه بر عادتهاي آييني و استفاده از دايره واژگاني خاص ساختاربومی به شعر مي دهد.

 فروتندر «صدایي ديگر»  به عرض شعر كمك مي كند،هر بندي در مقايسه با بند هاي ديگر معنا پيدا مي كند ،شعر با ريتمی حركت می کند كه هارموني داشته باشد،موسيقي در شعر غالب است، براي كشف زواياي پنهان شعر فروتن بايد آيين و فرهنگ بومي را شناخت.

ساختار زبان «صدایي ديگر»  مجازي است؛ حول محور   روايت هاي خطي  مي گردد، از نظر بار معنايي تاويل پذير  و از منظر رويكرد هستي شناختي ما به ازاي بيروني دارد.براي رسيدن به ايهام  امكان تاويل را زياد مي كند،گاه به طرح سوال مي پردازد كه باعث تفكر مخاطب مي شود.شعري استدلالي، باساختار تصويری است.

شعرهای «صدایي ديگر»هارموني و موسيقي، ساختار و فرم  مشترك دارند؛ زبان انعطاف پذير و تاريخ -  اسطوره با معناي نمادين  جنبه زيباشناختي دارد؛ اين كلمات جوهره شاعرانگي را دارد؛اين مضمون پردازي ها از زندگي هاي فردي و اجتماعي نشات می گیرد.فروتن در موقعيت نوشتاری  مجازگرايي هايي هم دارد؛ اما پاي بند ادبيات تعهدي است./ج