این چاه در نگاه اول چشمه ای بی خطر به نظر می رسد. دهانه آن فقط 4 متر است و نشانه ای از خطر در سطح آن نمی بینید. چند متر پایین تر از سطح آب، 4 حفره متصل به هم وجود دارد.

یکی از محلی ها می گوید: «جنبه ترسناکش همین است. حفره اول حدود 30 فوت (9 متر) عمق دارد و بعد از آن شیب می یابد و تا 55 فوت (16.7) متر می رود. این حفره نور کافی دریافت می کند، بنابراین روشن است و پر از جلبک و حیات وحش است.»

حفره دوم 24 متر عمق دارد و دودکش کاذبی دارد که گویی راه خروج از چاه است، ولی در واقع شناگر را در دام می اندازد.

ریچارد پاتون، دانشجوی دانشگاه دولتی تگزاس در سال 1983 جانش را در این دودکش از دست داد. دهانه ممنوعی از حفره دوم به سمت حفره سوم می رود که حالت اتاقکی با ماسه های روان دارد. شناگر نباید پایش را روی این ماسه ها بگذارد.

ورودی حفره چهارم بسیار باریک است و کمتر کسی تابحال به آنجا رسیده است و به آن غار ویرجین می گویند. می گویند سنگ های آهکی شگفت انگیزی در آنجا هست. ضربه پا به شن های کف این نقطه کاملاً دید فرد را کور می کند. شناگران ماهر هم نتوانسته اند از این نقطه زنده بیرون بیایند. آخرین قربانی آن وین وود راسل بوده که شناگر ماهری در آبهای آزاد بوده، ولی برای شیرجه در غار آمادگی نداشته است.

علیرغم خطراتی که این چاه دارد، ولی شیرجه زن های زیادی را به خود جذب می کند. در دهه سی، پسرهای منطقه ویمبرلی و سان مارکوس تلاش می کردند تا غار زیر آب را کشف کنند، و با استفاده از شلنگ های هوا و تجهیزات دست ساز و خانگی دیگر در آن شیرجه می زدند، ولی کسی بیشتر از 7.6 متر را کشف نکرده بود.

البته زمانی بوده که این چاه اصلاً خطرناک نبوده است. مورخ 79 ساله ای به نام دوروتی ویمبرلی کربو می گوید: «وقتی من سه سالم بود، پدرم مرا در آب این چاه می انداخت. امکان نداشت غرق شوید چون چشمه شما را با حباب هایش با فشار به سطح آب هدایت می کرد.» بخاطر فشار آب چشمه، آن زمان امکان نداشت کسی بتواند بیشتر از چند فوت پایین برود.

این چشم برای اولین بار در طول تاریخ در سال 2000 خشک شد. دیوید بیکر که زمین داری در این محل است برای حفاظت از این چاه تلاش می کند تا خشک نشود و تبدیل به غار یعقوب نشود. زیرا معتقد است که این چاه الهامبخش دانشمندان، شناگران و هنرمندان است./ب1