در نقد استاندار پیشین:
نگرش بلندمدت داشتن در مدیریت؛ امری بسیار ضروری و حیاتی هست که جامعه بشری را از برخی فجایع انسانی در آینده نجات می دهد. مدیریت استراتژیک در لحظات بحرانی باید با دوراندیشی و آینده نگری همراه باشد. مدیریتی در این سطح از تبدیل کردن یک حادثه ی طبیعی به فاجعه ای انسانی، همواره جلوگیری می کند. فکرش را بکنید؛ زلزله ای آمده و بیمارستانی را در نخستین روزهای افتتاح اش مبدل به مخروبه کرده، تا اینجای کار آن چه که برآمده؛ ناشی از تفکری بوده است که به همه چیز برای کوتاه مدت نگریسته است و در نزد خویش نیندیشیده که این مکان عمومی باید برای ده ها سال باشد و در سیستم خدمات رسانی عمومی روز به روز جاافتاده تر شود. اما چه چیزی رخ داده؟! ساختمان، "کلنگی" شده است(ایده "جامعه کلنگی" از متفکر ایرانی؛ محمدعلی همایون کاتوزیان می باشد). بیمارستان، یکبار مصرف بوده است.
تا اینجا می شود کسی را پاسخگو کرد. استیضاح نمود. جامعه مدنی در هر جامعه ای، توانایی به پرسش کشیدن نهادهای تصمیم گیر را دارد. این جاست که باید مطبوعات، تشکل های مردمی غیردولتی و احزاب، مسئولین را مورد خطاب واقع کنند که: "چرا؟" و  "به چه دلیل؟" ... هرچه که این جامعه مدنی قوی تر باشد و بتواند مدیران را به پرسش های عمیق تری بکشاند، میزان بی تفاوتی و بی توجهی مسئولین و مقامات رسمی کمتر خواهد شد و این ها در قبال حقوقی که جامعه برای شان قائل شده اند، به همان میزان مسئولیت پاسخگویی را نیز جامعه بر گرده آنان گذاشته! اما وقتی که جامعه مدنی ضعیف باشد و نتواند مقام مسئولی را به پرسش بکشاند، ساختمان کلنگی ما، وقتی دچار تخریب می شود، آن وقت می آیند با مدیریتی "ماستمالی" کننده، همه ترک ها و اشکالات اساسی را لاپوشانی می کنند. آن وقت مدیریت استراتژیک تبدیل به مدیریت ماستمالی می شود.
من به عنوان یک پژوهشگر حوزه مدیریت شهری از برنامه ریزان و سیاست گذاران می پرسم که چرا باید برای خوب جلوه دادن یک کار ناخوب، با جان مردم بازی کنید؟ باور کنید که یک "زندگی غیراخلاقی را نمی شود اخلاقی زیست!" جناب آقای استاندار پیشین؛ فعالان و نهادهای مدنی در دشتستان از جنابعالی پرسشی داشتند که متاسفانه هیچ گونه پاسخی به آن حتا به طور غیرمستقیم هم ندادید و با بی تفاوتی محضی از کنار آن گذشتید، اما حالا با ترمیم و روسازی توهین آمیزی که در این بیمارستان، مهندسین معزز شهرسازتان به راه انداخته اند، چه بکنیم؟ با کدام اعتماد و اطمینان در آینده به درون این ساختمان پای بگذاریم و مثلن به بهداشت و درمان مشغول شویم؟ جایی که درحال حاضر، خودش مبدل به چیزی شده است که خصم(ضد) بهداشت روانی شهروندان هست! کافی است که همین مهندسین معززی که الان دارند این ساختمان را به قول خودشان بازسازی می کنند، یک ساعتی در میان مردم منطقه گشتی بزنند، متوجه خواهند شد که همین شهروندان مذکور، وقتی صحبت از بیمارستان گنجی بعد از زلزله می شود، بهداشت روانی اشان از اساس با مشکل روبه رو می شود و تمام وجودشان را ترس می گیرد. اما می دانم که ماستمالی کردن بناهای کلنگی، برای خودش، در این سالها یک هنر شده بود!
آقای استاندار پیشین؛ از مدیریت استراتژیک شما میراثی برای مردمان این سرزمین به جا ماند که تلخی اش هیچ گاه از کام ها بیرون نخواهد رفت. نوشتن این یادداشت را در لحظاتی تجربه می کنم که در منزلی با عمر 40سال نشسته ام و با اطمینانی نسبی، زلزله ها را پشت سر می گذارم، اما باور کنید که آن بیمارستانی که شما در دوران مدیریت اتان افتتاح نمودید را هیچ گاه به اعتماد نخواهم نگریست. این نخستین چیزی هست که امکان ایجاد یک جامعه بلندمدت را از آن سلب می کند؛ "بی اعتمادی محض". شما با فقدان نگرش بلندمدت به توسعه پایدار استان و هم چنین با عدم پاسخگویی به افکارعمومی، ترازی از مدیریت کلان استانی را به نمایش گذاشتید که در نهایت به چیزی جز فلاکت بیشتر نخواهد انجامید. منابع مالی، مادی، روانی و انسانی فراوانی به هدر رفت و آنچه برجای ماند چیزی جز یک خرابه ماستمالی شده نبود.

در مطالبه از استاندار جدید:
بیمارستان گنجی برازجان را تعطیل کنید! و بررسی های مالی، عمرانی و بهداشتی گسترده ای را درباره آن آغاز کنید./س

* اسماعیل حسام مقدم؛ عضو پیوسته "انجمن جامعه شناسی ایران" می باشد.