داریــوش محبـی:

مدتهاست در این فکرم که شهر و دیارمان را چه بنامم؟ شهر بی خیالان بخوانمش یا دیار خاموشان! سرزمین عقب ماندگان از دنیا یا وادی غافلان از حقوق! علیرغم آنکه مردمان مسلمان، پاک نژاد، وطن دوست، ظلم ستیز  و آرمان خواه این خاک دلاور پرور که همچون هوای پاک و زمین تفتیده اش، سبز و استوار در درازنای تاریخ قد علم کرده و رشادتها ورزیده و مانای تاریخ گشته اند و شیر زنان و دلیر مردانش به جمیع خصائل نیکو  آراسته و حسن اشتهارشان زبانزد دوران بوده،  اما نمی دانم چه به روز ما وارثان و بجا ماندگان این مردمان نیکو نهاد آمده است.

مگر ما میراث خواران آباء و اجدادمان  نیستیم؟ آنانی که در فراخنای هزاره های تاریخ سرافراز، نیکنام و جاویدان بوده اند ولی پنداری ما فرزندانی خلف برای نیاکان خود نبوده ایم.  (پسر کو ندارد نشان از پدر / توبیگانه خوانش نخوانش پسر)  ما حق اجداد و تبار خود را ادا نکرده ایم و باید تاوانش را بپردازیم.  این همه کوتاهی از حقوقمان را چه توجیهی داریم. روزگاری است که بر ما جور و ستم فراوان می شود و تحمل میکنیم و چون  شتران، بارکش دوران شده ایم. ما یکی از غیر قانونمند ترین شهر های جهان هستیم. چرا مسئولان شعار عدالتخواهی و مبارزه با تبعیض و فساد و ... را سر می دهند  ولی احیاگر این شعار ها نیستند؟ چرا خود عامل به این شعارها که همانا  حقوق تضییع گشته مردمان این دیار است نیستند؟ باید داد ما را چه کسی بستاند؟  باید دست به دامان که شویم؟ چرا مسئولین غیر مسئول، ما مردمان این شهرستان را به حساب نمی آورند؟ چرا هرکس که پستی و مسئولیتی گرفت در قبال آن پاسخگو نیست؟ چرا تا خر مرادشان از پل نگذشته مردم را ولی نعمت خود می دانند اما پس از نیل به مراد و مقصود خود مردم را به پشیزی نمی خرند و هیچ بهایی به رای و نظر ولی نعمتان خود نمی دهند؟ چرا هرکس برای خودش شده خط کش و معیار و میزان؟ تا به کی  باید در قبال این توهین هایی که به شعور مردم می شود دم بر نیاریم؟ چرا هر کس هرچه  میخواهد با مردمان این شهر میکند؟ مسئولین شهر به جای پاسخگویی در اغلب موارد مردم را به سخره گرفته اند و حرفهایی به زبان می آورند که شرم آور است.

والله! جای قدری تامل و درنگ دارد. چه داریم با خودمان می کنیم  و به کجا میرویم؟ چرا در قبال این همه بی مهری و ظلم و ستمی که بر ما می رود اعاده حق نمی کنیم، مگر ما مسلمان و شیعه مرتضی علی نیستیم، مگر مولا و مقتدای ما شیعیان نمی فرمایند که حق گرفتنی است و نه دادنی.  آیا کوتاهی از حق و حقوق چیزی جز خیانت محسوب میشود؟ صبر هم حدی دارد! البته در این نقیصه بزرگان ما نیز بی تقصیر نیستند. مثلی وجود دارد که: « دست بیل ری کُله کانت تا باد نییرش». این مثل چیزی جزآموختن قصور از حقوق و زیر بار هر جور و جفایی رفتن بار آموزشی دیگری ندارد.  کُله کانه که رفت سر و سامان و عزت ما را نیز با خود برد. کمی به خود بیاییم سر به زیر برف کردن و اظهار جهل کردن تا  به کی.

آیا اگر عمر اسفبار ما آنقدر باشد که فرزندان ما  در آینده در قبال این بی تفاوتی ها و قصور مان از ما  توضیح  بخواهند پاسخشان چیزی جز عرق شرم بر پیشانی نشاندن و  خجل گشتن چیست؟ شایان ذکر است قصد و نیت حقیر این نیست که سر بر طغیان و عصیان گذاشته و با حرکات و رفتارهای نابخردانه باعث و مسبب ناراحتی و گرفتاری مضاعف شویم  بلکه ما افتخار این را داریم که در نظامی و حکومتی زندگی می کنیم که رهبری و زعامت آن با مرجع عالیقدر و نایب امام زمان است و زیر لوای اسلام  عزیز به حیات می پردازیم . قانون حق به مردم داده تا از طریق مکاتبات  با مقامات عالیرتبه نظام  و دادخواهی از محضر ایشان  فریادگر حقوقشان باشند. و در اینجا نقش اصحاب رسانه و ارباب قلم و اساتید بزرگوار و مسئولان همشهری پایتخت نشین مان بیش از سایرین پررنگ است.  نقیصه ای که از عمده ترین معضلات ماست و براستی که تا کنون هیچگونه اقدامی برای رفع این ضعف اساسی نکرده ایم. مشکلات، گرافتاری ها و نابسامانی های این شهرستان خود گواهی است مبرهن بر این مدعا. چرا ما دفتر استاندار، وزیر کشور، روسای قوای سه گانه و غیره را بلد نیستیم و چاره دردمان را از ایشان نمی خواهیم؟ چرا همشهریان مرکز نشینمان که مناصب مهمی هم دارند راهگشای مشکلات ما نیستند و از دیار خود غافل شده اند؟ آیا سزاوار نیست که قلم زنان و اصحاب رسانه ما جای پرداختن به حواشی ومسایل خرد در جراید و سایتهای استان، زبان رسا و فریادگر حقوق پایمال شده مردم در مرکز و دادخواه ایشان نزد مسؤلان کلان نظام باشند.

البته مسئولین شهرستان و استان به این روال نهادینه شده خو کرده اند. شهری که فرماندارش با برافراشته شدن  تندیس زیبای  اسطوره مقاومت و استعمار ستیزی، سمبل رشادت  و نماد مردانگی ابر مرد تاریخ جنوب شهید عزت و شرف  میهن عزیز، شهید میرزا محمدخان غضنفرالسلطنه برازجانی  اینسان رفتار کند و سایر مسئولین نیز از کنار آن بگذرند چه انتظاری میرود؟ این بی حرمتی و اهانتی که به روح والا و نام مانای ایشان شد خطایی است عظیم و نابخشودنی.

 شهردار متعهد و متخصص شهرمان جناب آقای مهندس حسین آبادی در یک حرکت فرهنگی و ارزشی خواسته بحق و دیرینه آحاد مردم شریف، صبور و بزرگمنش دشتستان  را که همانا نصب تندیس شهید مظلوم وطن میرزا محمدخان غضنفرالسلطنه برازجانی بود را به منصه ظهور رساند. این حرکت شهردار محترم کاملا قانونی و از طریق شورای شهر به ایشان ابلاغ گردیده و اظهار نظر های سلیقه ای و دور از واقعیت پیرامون این موضوع به طور کل فاقد اعتبار قانونی است. 

بسیار بزرگانی در طول این مدت اظهار عقیده کرده اند که همه آنها از سر دلسوزی بوده و آنرا به دیده منت و احترام می پذیریم. علیهذا حقیر از منظری دیگر بدان  می پردازم  و آن اینکه پس از انتخابات  چهارمین دوره شوراهای شهر و روستا  آنگاه که مردم شریف برازجان به شورای سوم اقبالی نشان ندادند  و تنها یک نفر از ایشان در دوره چهارم رای آورد لذا در یک حرکت شتابزده  و غیر منطقی در واپسین روزهای  عمر شورا برای خاموش کردن آتش درون خویش استیضاح شهردار محترم را در دستور کار  خود قرار دادند. که این نیز نقطه تاریک دیگری بود بر  کارنامه غیر قابل قبول  ایشان که  البته با پا در میانی و رایزنی دلسوزان بزرگواری این مساله ختم به خیر شد فلذا برای به چالش کشاندن شهردار دست به ترفند دیگری زدند و آن اینکه کاری را که در طول دوره 6ساله شورای سوم حاضر به انجامش نبودند (چون به ساحت مقدس فرمانداران شهر اهانت میشد چرا که می گفتند شورای تامین اجازه نمیدهد و نمی دانیم  چه مشکل امنیتی دارد که حاضر به شفاف سازی نیز نیستند) و چون قصد داشتند در دوره چهارم نیز در مسند شورا بمانند لذا با مصلحت اندیشی و از سر اغماض از کنار آن گذشتند و نمیخواستند با فرماندار و غیره گرفتار تنش شوند و آنگاه که دستشان از شورا کوتاه شد و استیضاح هم عقیم ماند بر آن برآمدند تا اکنون که خودشان ازحمایت مردم بی بهره اند و جایگاه قبل را ندارند شهردار مردمی و نستوه شهرمان را که در دل قاطبه مردم، گرامی و ماناست با فرمانداری و دیگر نهادها دچار چالش کنند و با تشنج زایی برای ایشان باعث شوند که وی نیز از ادامه کار در شهرداری باز بماند و حال که خودشان نیستند شهردار نیز نباشد.

زمستان میرود رو سیاهی می ماند به ذغال. شهردار رفت مانند دیگران که رفتند چرا که کرسی و مسند ریاست ماندنی نیست. ما جماعت ایرانی بسیار خوش استقبال و بد بدرقه هستیم. کمتر مسئولی وجود دارد که در بدو تصدی پستی تا ماهها شاهد پارچه نویسی های رنگین بر سر تا پای اداره ی متبوعش نباشیم و سایرین نیز در دادن پیام های تبریک جلوس بر سریر پر طمطراق ریاستش در رسانه ها که انتصاب بجا و بحق ایشان را که نشان لیاقت و کاردانی وی است، در سبقت نباشند ولی هنوز چند صباحی از عمر خدمت ایشان که از سر لیاقت و درایت بود نمی گذرد که تخریب ها و توهینها و استیضاح و درگیری ها چون طوفانی سهمناک به حرکت در می آید و گاهی نیز چون سونامی گشته که آثار ویرانی و تبعات منفی آن تا مدتها برپیکر رنجور و ستمدیده این شهر و مردمان صبورش بیداد میکند.

هر شورایی که تشکیل میگردد یکی از اختیاراتی که قانون به ایشان واگذار نموده همانا انتخاب شهردار می باشد که ای کاش اینگونه نبود و انتخاب شهردار توسط شورا صورت نمیگرفت و به سیاق پیشین بود چرا که انتخاب شهردار از طریق وزارت کشور وابستگی کمتر و تعامل بیشتری برای شهردار ایجاد میکرد و استقلال بیشتری داشت. هیچ شهرداری استیضاح نمیشد و این همه درگیری هم پیش نمی آمد. در طول تاریخ شهرداری تا به امروز، شهرداران به اندازه این چند ساله اخیر درگیر نبوده اند حتی شاهد باز شدن پای ابزار رزمی از قبیل نانچیکو هم برای جلوگیری از ورود شهردار به شهرداری به نهاد شورا باز شد، البته شاید این بهترین نوع تعامل و همکاری در خدمت به خلق است الله اعلم. (ای خدا مگذار کار ما به ما / گر گذاری وای بر احوال ما)

مگر چه ایرادی دارد اگر شهرداری متعهد، مومن، پاکدست، توانمند و با برنامه مدون و چشم اندازی بلند مدت در شهری باشد و شورای بعد هم برای ارائه خدمت موثرتر با ایشان به توافق برسند و اگر خواستند شهرداری را عزل و دیگری را نصب کنند آیا منطق حکم نمی کند که حداقل شهرداری همطراز با فرد قبل و یا حتی از آن بالاتر انتخاب شود تا موجبات ترقی و پیشرفت فراهم شود و در غیر این صورت نتیجه آن عکس خواهد بود. راقم این سطور بر این باور است که اساسی ترین معضلی که گریبانگیر ما شده عدم مطالبه گری ماست. هرشخصی در هر مسئولیتی به هر سلیقه ای که باب میلش باشد عمل میکند و کسی از وی در قبال اعمالش پیگیری و مطالبه ای ندارد و با پایان دوران ریاستش همه چیز تمام شده قلمداد میشود و نفر بعد همینطور و قص علیهذا.

بار الها! ما را یارای آگاهی و شناخت از حقوقمان نیست. بحق جلالت ما را در این مسیر خطیر یاور و رهنمون باش. ما خفتگان نیستیم، خود را بخواب زدگانیم. به شوکت و کبریایی ات آگاه و بیدارمان ساز تا سزاوار عقوبت جاهلان نگردیم./ح