چنین گوید سخن سرای توس ـ فردوسی نامور ـ در بهین نامه باستان در باب ازدواجیدن زال و رودابه.
در غروب غم انگیز سراسر دود تموز ز هجرت گذشته سیصد و هشتاد و هشت، رودابه دخت نازنازی مامانی مهراب کابلی از سرای برون رفت تا در شارستان دوری زند و راسته موبایل فروشان را نظاره گر باشد. هم غم دل بزداید و شاید «اِنی» بدیع تر و نغزتر از آن چه در دامن دارد بیابد.
هم چنان که ابروان به سان کمان را در چله سیه چشمان خمار می راند و سرخاب و سفیداب و انواع دواجات بر گونه می نشاند به رکاب گردانش (راننده) بفرمود تا کنار پاساژ عنان سمند فولادی را گران کند.
پیش از آغازیدن قدوم مبارک بر زمین دیگر بار منظر سرخ و سفید و آبی خویشتن را در آیینه مرکوب بدید و چسب دماغ فیلی له و لورده اش را چسبانیدن گرفت تا حفره های بینی چون چال گرازش اندک مایه تو ذوق بزند. دهن، بند آب برده ای را می مانست که از غم ریزش، هر لحظه لایه ای از رنگ قلم بر آن خورده بود.
قلم، قلم مو، مداد، تراش، پنبه و هزار کوفت و زهر مار دیگر را در توبره طلایی چپاند و گرازان به تک وارد دکان اول شد. صاحب سرای آن جوانکی بود با موهای بور سیخ و شق و رق. طرح عجیب محاسن زنخدان، ابروان به کردار شمشیر، حرکات جلف سر و دست و بیان از او معشوقه ای ساختن گرفته بود به سان نگار گری مینیاتور عهد صفوی.
هنوز رودابه مبارک پی بر مبل فنر در رفته دکان جلوس فرمودن نکرده بود که رکاب گردان خپل تا بن دندان شکم، در را هُلیدن گرفت و رو به رودابه عرض کرد و معلوم شد می فرمایند که «گوشه تابلو پارک مطلقا ممنوع اسب چموش فولادی ایستانیده بودم که داروغه با ایل و دار و دسته اش با کلاه کج و چماق چوبی سبز به دست سر رسید و دارند همگی طومار جریمه می پیچند. رودابه با اشارت دست و ابرو و دماغ فرمودند.
گویید مرکوب متعلق به خانم است. در بعد از خجالتتان برون خواهد آمد.
با خروج مرکوب سوار، جوانی با موهای سپید بلند دم اسبی، چشمان پر کلاغی، منظر تر و مخبر ستوده، اندرون دکان پا گذاشت. ستبر بازو و فراخ سینه، به مانند جوانان پفک نمکی، آبدوغ خیاری، لواشک چیپسی نبود که با مکمل های صواب و ناصواب باد کرده باشد چون نقل پیرزن.
جوان شوخ و شنگ مشکین کمند خود را کناری بزد و «ان» تازه اش را به دکاندار بداد تا نغمه های مهیج و آواها و سروده های پاپ و غیر پاپ بر آن گذاریدن گیرد. رودابه دل از دست بداد و آتش عشقش زبانه گرفت. پیش از آن که کار به مآمرین اطفا حریق کشیده بشود با آن بوق های نکره اسبان پولادیشان. همان جوان قوی پنجه، پیل پیکر پیش دستی کرد و با وقار و متانت رو به رودابه نیک پی بفرمود « با کمال احترام، این تحفه ناقابل را به عنوان پیش کش این بنده ناچیز درگاهتان، قبول کنید» تیر عشق کارگر بیفتاد و بر قلب آن دو بنشست و قطره های سرخ خون زیر آن قلوب باریدن گرفت و اس ام اس (ببخشید پیامک) های حاوی (آی لاو یو)، (اُنلی فُر یو)، (تنهایی سخته به خدا)، (فدای سرت) و (در مرداب عشقت قورباغه ام) (در غم عشقت مرغم، گر باور نداری قد قد) رواجیدن گرفت. امروزه به یمن آن عشق میمون و فرخ و ماجراهای عشقی از این دست، اندوخته شرکت مخابرات گر از شرکت نفت بالاتر نباشد، پایین تر نیست. دو دیگر این که نرخ تصاعدی و انواع آبونمان را به این ذخیره بیفزایید. و سه دیگر این که کاش سرویس ها (خط دادن، سرعت اینترنت و ...) مانند ارقام بالا سیر صعودی داشت و در آخر خدا کند روزی برسد که پیام «مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد» از صفحه وزارت فن آوری اطلاعات! حذف شود.