اتحادجنوب: ورزش در برساخت سوژه ی محلی – بومی همواره دارای وجه و ساحتی جامعه شناسانه، فرهنگ شناسانه و روانشناختی بوده است. ساخت یابی اجتماعی هر هویتی همواره در درون خود به جستجوی عملکردهای دلالت بخشی رهنمون می شده تا امکان ملت سازی و صورتبندی گفتمانی خاص آن هویت را ایجاد کند. ازهمین رو ورزش به وجهی از سرمایه فرهنگی یک ملت مبدل گردیده است.

اگر تا پیش از برآمدن هویت های حاشیه ای و پیرامونی، آیین ورزشی به مثابه ساختاری همسان ساز در سیاستهای فرهنگ استعمارگرایانه به کار می رفت، اما در نگرش جدید پسااستعمارگرایی کسانی چون ادوارد سعید و هومی بابا به مثابه آیینی هویت ساز نقش آفرینی می کرد و در برساخت سوژه های محلی – بومی به گونه ای بازاندیشی و افسون زدایی از گزاره های معرفتی پیشین می پردازد. 

در جوامع جدید، آیین ورزشی هم­چون موقعیتی چهل­تکه، سطوح متعدد آگاهی را در کنار هم جمع می‌کند. در میان تماشاچیان و بازیکنان، از هرگونه آگاهی و عقلانیت می­توان نمونه‌هایی را یافت؛ از کسانی که خداپرست­اند تا آن­ها که شیطان­پرست­اند؛ از آسیایی تا اروپایی تا آمریکای جنوبی و... . این سطوح متعدد آگاهی نسبت به جهان در آیینی به نام ورزش در کنارهم قرار می‌گیرند و مراسمی به بزرگی یک جشن قومی یا ملی یا بین‌المللی راه می‌اندازند. کارناوالی که همراه با تکه­هایی از آیین­های مختلف می‌باشد؛ آیین‌هایی که همگی در عرض هم هستند و درهم­نشینی با هم معناهای متفاوتی را به وجود می­آورند و این معناهای متعدد و اندیشه‌ی سیال و سیار، گونه­ای از چندگانگی فرهنگی را به وجود می‌آورد و از همین­رو با نظام آیین­هایی مواجه می‌شویم که انسان­ها بر یکدیگر رجحان و برتری ندارند و دنیایی کاملاً انسانی را ایجاد می‌کنند.

آئین فوتبال هم­چنین، چونان «مناسک مقاومت خرده­فرهنگ­ها» به زعم جان فیسک، به نوعی آداب و رسوم مقاومت در برابر هژمونی و سلطه­ی نظام­های مستعمره­ساز بدل می­شود که مقابل هرگونه استیلا و انقیاد، دست به مقاومت زده و به نوعی آئین رها­سازی تبدیل شده و چه­بسا این غایت­انگاری رهاکننده‌ی آیین فوتبال با غایت­انگاری رهاکننده­ی (مسیانیک) ادیان و مذاهب، همذات­پنداری کند. از منظری دیگری، در جهان پست‌مدرن، تقابل هویت­های ملی و مذهبی، به صورت نمادین نیز خود را به منصه­ی ظهور می­رساند. تفکر پست­مدرنیستی که با تفکر سیّار و چهل­تکه‌ی خود، به نوعی در «افسون­زدگی جدید»ی به­زعم «داریوش شایگان»، دچار شده­اند، همواره در شیزوفرنی معنایی- زبانی گرفتار می­آید که در خود، امر خرافی- باستانی را به امری عام مبدل می­سازد.