ویژه‌ی هفته جنگ

دی هلیهو

هر سال ئی موسُم که ویمو، هُزار کِشا یاد سِلِیمون میفتُم. نه ئی که باقی روزل فکرِش نِفتُما. اِی باقی روزل ساعتی یه کِشا یادِش بِفتُم، ئی ایام، دِقه وُ دِقه میا تو خاطرُم وُ صحرا نِوِیمو!
تا تلویزون یه جِرِنگ جِرِنگی میکنه و رِنگِ جبهه پخش وِیمو و آنگران میخونه، مث چی که سِلِیمون هم پاشون زنده وِیمو وُ میا پیشِ ریم میشینه.
نه که خُو بِوینُم یا چیا، نه! عَلد میا وَرُم میشینه، کُمکُم سُوزی پاک میکنه، دار تو بوبِریز ورمیاره، سیم اُو میاره تا قرصَلمِه بُخارُم، پام گپ میزنه. یِهنا مث کسی که خاگِ کُمتر خاردُو گپ میزنه! از ئی هل، از او هل، از همه جا. اُنگاری که بفهمه وَختِمون کَما، میخا همه چیه بُگو اُنگار. سَلوُ می گو هاسِی خِرُفت میکنی! بو! بِیل تا بُگو! مِی نِه خوش نِمیتَرِه بِوینِه، ایطَحری می گو!

دیگ پسین که هُوا یه کمی خاشتَر واویدِی وُ مث چی که دلُم چِی کشیدِی، هر کاری کِردُم، نِتِرِسُم سر جام راس واووم _ دیر از گوشتون زونی راسُم درد میکِرد که اُنگاری یکی وِیساده بی سیخ لُو میدا تو کاسَش _ سَلوُ هم نِه خونه بی.
 مینُم یِکِشا در واز واوی وُ سِلِیمون اُومِه داغُل. هموطَحر مثِ وَختیکه بِچه بار بی وُ وُ فوتبال وامیگشت، لُو خارد اومِه داغُل تا یِه سِویل خَندِینی هم ری لُوشِه. گفت دِی سلام. گفتُم دِی دورِت بگردُم، کجا بیدیه!؟ گفت همینجُو تو کیچه. خاسُم راس واووم بغلِش کنُم اُما پام یاری نکِرد. مینُم خوش اُومِه خَل واوی گِرُفتُم تو بغل و یه چن کِشا توریمِه ماچ کِرد. بعدش هم دِکِشا خَل واوی ری دَسُم و شروع کِرد وُ ماچ کِردن شون. گفتُم دِی، تو شهیدی، مُو بُیَد بِفتُم ری دس پُی تو، نه ئی که تو خوتِه تو زحمت بِندازی ایطَحری. خندس و گفت دِی، اِی میفمیدی اُونجو دِی بُوا چه ارج و ارزشی دارِن، هَمی الآنه فِر میکِردی میرفتی اُونجُو. گفت تمومِ شهیدَل سرِ صُو تا شُو نوبتی وِیمیسِن که یه خِذمتی کنِن وُ دِی بُواشون!

دِکِشا یه تکونی خاردُم که راس واووم اُما پام یاری نِکِرد. میخاسُم راس واووم سیش شَروَت آولیمو تازه دُرُس کنُم که همیشه خیلی خاش بی وَرِش. مینُم دس نِها ری شُونُم و گفت نِه راس واویا، دِلُم شَروَت نمیخا. بعدِش مث کسی که تو دِلُمِه خُوندُو، گفت الآن خوم یَک چِی دِبشی سی دِی جونیم دُرُس کنُم که تا ایسو نِخاردِه بو. بعدِش هَمیطحر که فیکه میدا وُ یه چی مث شَروه میخوند، رفت هَلِ سماور و بعدی که اُو رُخت داغُلِش، روشنِش کِرد. گفتُم دِی والا چِی جاوارُم گشت، مُو سیرِ خوت نِوِیمُم، بیوُ وَرُم بشینا ! خندِس و اُومِه بِرَکُم نِشِس. گفت تا اُو سماور غُل بیا، بیوُ تا یه کمی زونیته بِمالُم سیت _ ایسو هرچی سی سَلو چیش عِلق میگُم، باور نمیکنه! می گو خُو دیدیه. میگُم سیرِق، تو خُو وِیمو پُی آدمه بمالی که دردِش بِرِه!؟ _ هیچی اُومِه نِشِس یه دِ سه کِشا پُی دِتا دَسِش زونیمه مشت و مال دا وُ یِکِشا قدرت خدا اُنگار که دردشه مث خاری که تو پا گیر کِردُو وُ بکَشیش صحرا، کَشی صحرا وُ رُختِش دیر. اُنگار که واگشتُم وُ عاذَوی. واگشتُم وُ وَختی که هَنی تو خونِی بُوام بیدُم و نُومِدِیدُم تو خونِی میشزال. واگشتُم وُ اُوسُنَلی که چوقِه مینداختُم پَسِ کِمَرُم و تو گاوَندَل دیندِی شودَر و گیرقلا میگشتُم. گفتُم چه کِردی!؟ خندس و گفت یک میلیونُمِ دردی که سی زِیمونُم کشیدیه، جِبران کِردُم. بعدش دِکِشا راس واوی رفت سراقِ سماور و یه پختِ چِینی از تو جیوِش دراُوُرد رُخت تو کِتلِ کانه ای که ریش بی وُ هَمونجُو وِیسا تا دم بیا. راس واویدُم و بدون ئی که چُو بزنُم، رفتُم وَرِش. پَسَندری گرُفتُمِش تو بغل و چَسووندُمِش وُ خوم. اُنگار که خاشِش اُومِدُو، سرشه گرُفت بالا وُ یه سه چارتا هَسکِی گُت دا.
گفتُم دِی والا قَضُوبلاتِه بُسونُم، سی چه ایقه لاغر واویدیه!؟
واگشت و گفت دِی، حاجَعفر یادته؟ اُوسِنَل که کچیک بیدُم هُمسادِمون بی وُ پیل نزول میدادا ! گفتُم ها. گفت واویدِه قدِ یه تانکی. گفتُم بُوش پناوَرخدا. گفت ایقه چاق واویده که پُی گاری هم نمیتَرِن تکونِش بِدِن! گفتُم سی چه مِی!؟ گفت خوش و شیخ مَحسِینه میلِن عقب خاوَر وُ جُوجاشون میکُنِن. گفتُم کَمو شیخ مَحسین!؟ گفت هَمو بی که وُ نُزولخارَل وُ دُزَلِ بیت‌المال پیل میگِرُفت وُ پیلَلشونه حلال میکِردا ! گفتُم خا! گفت اُنداختِنشِه یه جُی که اُو سیری هم گیرِش نمیا بُخاره. گفتُم وُی بیزونِه! گفت شمسی یادته؟ گفتُم شمسو کَلو؟ گفت یادته میگشت تو کیچِیَل وُ دون میرُخت سی گُجیکَل؟ گفتُم خُو کَلو وَلو بی دِی والا نه! آدمِ کَلو وَلو چه سرش وِیمو! خندس و گفت واویدِه یه نِی قیلونی! بعدش دِکِشا یه خندِی لَنگی کِرد و گفت دِی اِی سیت بُگُم چه جایگاهی داره اُونجو، باورت نِوِیمو. بعدش دِ سه کِشا سرشه جِموند و گفت هُزارتا فرشته فقط تودَسیشِه میکنِن! ایقه ارج و قربِش زیاده که مث ما شهیدل وَش میرسِن!
بعدش یه کمی آروم گفت اُونجُو هرکی پاکتر بیده، لاغرتره! هرکیه که بِوینیم پِه داره وُ دِیِرِه، میفهمیم کارِش گیره. گفتُم پناوَرخدا.
یه اُستکان چِینی رُخت سیم وُ گفت ئیه بُخار تا مَزِی چِی واقعیه بفهمی. گفتُم سی خوت سی چه نمیریزی!؟ گفت خوم خاردُمه اُونجو.

همیطَحر که هاسِی سیلِ قد و بالاش میکِردُم، گفت یه چی سیت میگُم اُما ورِ کسی نگو. گفتُم خا. گفت الآن یه بیس سی سالیه که تمومِ مسئولَلتونه که میارِن اُونجو وَرِ ما، همه‌شون قدِ یه پاتیلیه هیکلِشون. گفتُم بُوی یا قمر بنی‌هاشم. گفت ایسو خوت که اُومَدی، میوینیشون. تکون نمیتَرِن بُخارِن سرِ جاشون بسکی سنگین واویدِنه!
تو همی حرفَل بیدیم که یکی در زِه. گفتُم کیه یعنی! گفت سلیمِی خومونه. گفتُم سَلوُ خو خوش کِلیل داره. گفت گُمِش کِرده لابُد. بعد پیشونیمه ماچ کِرد و گفت خوم میرُم دَرِه واز میکنُم سیش.
هیچی، رفت و یکی دِ دِقه بعدِش سَلوُ اُومِه تا لِویرِش شِوِرِه وُ بُرمِش تو همه. گفتُم چه واویده؟ گفت هیچی، دِوارتِه کِلیلِ دَرِه گم کِردُم. گفتُم کو سِلِیمون نِپِه!؟ مینُم یه سیلِ چِپَلی وَم کِرد و گفت مو نمیفهمُم تو کِی میخِی دس ورداری وُ ئی حرفَلِت! گفتُم خو نِپِه کی دَرِه واز کِرد سیت سیرِق!؟ گفت دِ سه کِشا هُلِش دادُم واز واوی. تو دلُم گفتُم اَورا بوات!

نِشِس یه اُستکان چِینی رُخت سی خوش و هَمیطَحر که بو بُخارِش میکِرد، گفت هِل از کجا اُوُردی!؟ گفتم هِل نِرُختُمِه توش خو! گفت نِپِه ئی بو چِنِه که وَش میا!؟ خندسم و گفتُم دورِش بگردُم، عزیزُم سیم دُرُس کِردِه! گفت عزیزِت کیه!؟ گفتُم مِی غیر سِلِیمون چه عزیزی دارُم دیِه!؟
سرشه اُنداخت دومَن وُ هیچی نگفت. فقط دِکِشا بو بخارِ چِی کو کِرد که مثِ دیدِ سفیدی هاسی وَش میمِه صحرا. سیش نگفتُم چه گفته دربارِی خوش و باقی آدمَل، سیش نگفتُم چِی نه مال خومونه که دم کِرده، سیش نگفتُم پام خوُ واویده و اصلا دیه درد نمیکنه، سیش نگفتم دِ ساعتِ تموم وَرِ هم بیدیمه وُ پُی هم گپ میزدیمِه ! سیش نگفتُم. سی چه بُگُم!؟ سی چه سی کسی بُگُم که باور نمیکنه!؟ مِی شما باور میکنین که او باور کنه! شمانَم مث سَلوُ ...