قدرت مظاهری

فکرش را بکنید. از دو سه ماه پیش، اداره‌ی هواشناسی بارانی سخت و شدید را پیش‌بینی کرده باشد و شما با داشتن خانه‌ای با سقف ترک خورده، دست روی دست گذاشته و هیچ کاری نکرده باشید و حالا که انبوه ابرهای سیاه و خشمگین بالای کومه تان رسیده و شلاق شان را به هم میکوبند، تازه یادتان بیاید که باید کاهگلی تهیه کرده و ترک‌های سقف را اندود کنید.

فکرش را بکنید. مدیر آموزش و پرورش جایی هستید و همه‌ی تابستان گزارش‌هایی از نبودن فضای آموزشی در یکی از حوزه‌های تحت مدیریت تان دریافت کرده‌اید اما آنقدر نسبت به گزارش‌ها بیخیال بوده‌اید که شهریور هم خداحافظی کرده و مهر از راه رسیده است و تازه حالا با دیدن بچه‌های کوچکی که کتاب در دست منتظر سرپناهی به نام کلاس و مدرسه ایستاده‌اند، تلنگری به مُختان میخورد.

فکرش را بکنید. گله‌داری بزرگ هستید و انبوهی از گوسفندان ریز و درشت را درون آغلی در حاشیه‌ی رودخانه‌ای خشک و متروکه نگهداری میکنید. خبرتان میکنند که سیلی سهمگین در راه است اما شما آنقدر دست روی دست می‌گذارید و جای آغل تان را تغییر نمی‌دهید که سیل بنیان کن مثل دیوی عبوس از راه می‌رسد و همه‌ی گوسفندان تان را جارو کرده و با خود می‌برد.
فکرش را بکنید...

نه، اصلاً چرا فکرش را بکنید! توی عالم واقعیت دارد همین اتفاق می‌افتد. داستان خرما و نخلداران بینوا را میگویم. داستان، نه! چیزی که بیشتر شبیه مرثیه است تا داستان!
وقتی شما می‌گذارید سقف خانه‌تان بِرُمبَد، به نفع تگرگ و باران کار کرده‌اید. وقتی تمام تابستان، بیخیال ساختن مدرسه میشوید، به سود بیسوادی حرکت کرده‌اید. وقتی علیرغم دریافت هشدار، آغل گوسفندان تان را تکان نمی‌دهید، به نفع سیل گام برداشته اید.
و وقتی همه‌ی روزهای سال و حتی تمامی روزهای خرماپزانِ تابستان که شرجی و تشباد رمق نخلداران را میگیرد، بعنوان مدیریت ارشد حمایت از کشاورزان، زیر کولر اسپلیت تان نشسته‌اید و جوک میگویید و نسکافه تان را میل می‌کنید، و همزمان با ،،باغستان،، و برداشت محصول که باغدار بینوا هیچ راهی بجز افتادن در دام دلالان و واسطه‌ها ندارد، ناگهان تازه به یاد حمایت از آنها می‌افتید و درحالیکه کشاورز بینوا تمامی رزق و روزی خود را با ثمن بخس در کیسه‌ی گشاد دلال ریخته است، قیمت‌ها را بالاتر میبرید، غیر از سودرسانی به زالوهایی به نام دلال و واسطه، چه اقدام مؤثری کرده‌اید!؟

البته از شماها و شیوه‌های کریه مدیریتی تان بعید نیست. بلیه ای است که تمامی ارکان مملکت را دربر گرفته و لاجرم شما نیز در آن غوطه میخورید.
به قول مظفرالدین شاه قاجار توی فیلم کمال‌الملک مرحوم علی حاتمی: «ما که صدراعظم نیستیم و بیسمارک نداریم که نقاشباشی آنطوری داشته باشیم. همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید»
و واقعاً همه جای مملکت را که نگاه میکنیم، بوضوح به این جمله‌ی شاه قجر بیشتر ایمان می‌آوریم که سالیان سال است همه چیزمان به همه چیزمان می‌آید...