دی هِلِیهُو:

یه زمین وِلی چَسویدِه وُ خونه مون که اُنگار صِحاوی چی نداره. میشزال دورتادورشِه خار کِرده بی و توش سَل و سُوزی می کاشت. کُدی، بادِنگون، غاچ، گِزَر، هرچی که وُ دَسِش می رسی، می کاشت توش و بعدش هم یه مُشتیشه می برد دم دِرِی بازاری میفرُخت و یه خُردِیش هم بَهر می کِرد ماوِینِ هُمسادِیَل.
پِریار پونصدهُزارتِمن دا وُ یِه نیسانی، تا یه بار کوتی اُوُردِن رُختِن تو زمینِ کو که توش پرپین و ریحون بُکالِه. سرگینِ گا وُ پشکل و بلانِسوَت گی خر و هَمی چییَل. سَلوُ تا تَرِس پاش جر و کُشتیر کِرد که سی چه رفتیِه پونصدهُزارتمن دادیه پشکل و سرگین اَسَدیِه.
هیچی، پِریار خو بیزونِه اُفتا ری جا وُ نِتَرِس چی بُکالِه. پار هم خو دیِه رحمت خدا رفت و عمرش باقی نِبی که اُونجونِه سُوز کنه.
ایسو مینُم دیگ پسین یکی دَمِ در زِه، سَلوُ وُودُو وُودُو رفت درِه واز کِرد تا یه نیسانیه وُ یه دِتا اَوغانی هم پاشِه. گفتُم چه میخوان !؟ سَلوُ خندس و چی نگفت. نیسانِ کو عِقَوعِقَو اُومِه وُ رفت تو زمینِ وِلوُ وُ اَوغانییَل هم پُی بیل گیرِ بار کِردنِ کوُتَل واویدِن. بعدی که پاکشِه بار کِردِن و رفتِن، مینُم ئی سیرِقِه میخنده و میا هَلُم. گفتُم چه واویدِه؟ گفت فرُختُمِش وَشون. تا چیش دراُومده نُهُی ئی که سی مو بُگوُ، عکسشه گرُفته نادِه تو دیوار وُ سیش مشتری واجُفتِه. گفتُم چِقِه فُرُختیش؟ خندس و گفت ده ملیون تمن. ده ملیون تِمَنا !
گفتُم خنده داره ئی؟ گفت چطو!؟ گفتم بُیَد بِگِرویا! بُیَد بِگِروی که ارزش سرگین و پشکل، وُ ارزش پیلی که تو بانک داشتی بیشتر واویده. گفت هانَه، اِی خدا اِی جُی بانک که پیلمونه نادیمِه توش، گی خر و گی گا اِسَدِیدیم، بیشتر صرف میکِردیم تو ئی دِ سه سال ...