احمد خواجه حسنی

عنابستانی، نماینده سیلی نواز به سرباز راهور، همان قانون گذارِ قانون گریز از در کرامات وارد شده و چشم بسته غیب گفتند ، ایشان فرموده اند؛  ۱۲ ماه فرصت داریم اعتمادی که از جانب مردم به نظام و مسئولان کم شده را برگردانیم!

کارل مارکس روزی اعتقاد داشت که "شرم خود یک انقلاب است"، به این معنا که فرد شرم سار نسبت به کارهایی که در زندگی دیگران تاثیر منفی گذاشته باشد، احساس مسئولیت کند و نسبت به خود خشمگین باشد اما آیا خرده فرمایش عنابستانی از سر شرم ساری است و ایشان از ناکارآمدی خود در رخداد وضعیت نابسامانی که بر مردم وارد آمده خشمگین و منقلب شده است ؟
شوربختانه جواب خیر است؟ بل که این نوعی استراتژی نخ نما و قبای مندرسی است (سقوط آزاد اربابان پسا انتخابات به دامان رعایای درمانده) که قاطبه ی نمایندگان مجلس (بخوانید خادمان سیستم) در سال آخر نمایندگی سعی دارند بر تن کنند.
این سقوط آزاد و شیفت شدن به سمت مردم و خود را از جنس مردم دانستن و نقش مردمی بودن را ایفا کردن در سال پیش رو، نمایشی پر تکرار و مشمئز کننده خواهد بود تا جایی که بسیاری از افراد مختلف در مناصب گوناگون به نحوی از انحاء ننه من غریبم بازی درآورده و با مظلوم نمایی و کی بود کی بود من نبودم خود را از صف دائم المجیزگویان حاکمیتی موقتاً جدا کرده و سعی دارند خود را به زور در صف مردمی ها جا دهند و در دامان مردم غش کنند.
" امیدوار بود آدمى به خیر کسان – ما را به خیر تو امید نیست، شر مرسان "

سخنی به مرحوم مشیر الدوله پیرنیا منتسب است بدین مضمون که "باید جایی پیدا کرد که میخ ملیت چادر ایرانیان را بدان وصل کرد تا از باد و باران در امان باشد."
مجلس شورای اسلامی می توانست آن جا و محل مورد نظر مرحوم پیر نیا باشد اما نه مجلسی که بیش از همیشه از رأسیت افتاده و بند نافش با سازوکارهای ناکارآمد بریده شده ، این مجلس فرصت طلایی در بازسازی و احیای اعتماد متزلزل عمومی داشت امّا فرصت سوزی هاشان بر عالم و آدم محرز گردید ، فرصت طلایی از این حیث که دوره یازدهم مجلس با حاکمیت یک دست و مقامات برآمده از یک جریان سیاسی مصادف و ملازم گردید لیکن کماکان ارغوان مردم سنگ شد در انتظار به بودی و به روزی اما دریغ از روزنه ای ...

با تأسی از تفکرات جامعه شناختی به یقین درمی یابیم که اعتماد مردم به یک نظام سیاسی ارتباط مستقیم و معناداری با باور افراد آن جامعه به کارآمدی کارگزاران و نمایندگان دارد ، اعتماد ،عنصری تسهیل گر در جهت تعامل روابط بین افراد در سطوح خرد و کلان می باشد بنابراین خوب می دانید نه اظهار شرمندگی شما و نه این استراتژی های نخ نما برای پای لنگ ملت بینوای ایران عصا نخواهد شد و آب رفته را به جوی باز نتواند گردانید.

کارل پوپر در کتاب "جامعه باز و دشمنانش" تصریح می‌کند که وقتی مکانیزم ‌های دموکراسی وجود ندارند و حکومت ‌ها به اصلاح و کاربست روش‌های دموکراتیک تن نمی دهند و هیچ امکانی برای مردم نیست تا منتخبین واقعی خویش را بر مسند امور به ‌منظور برآوردن مطالبات‌شان قرار دهند، ناگزیر می‌شوند از طرق دیگری که یکی از آن‌ها انقلاب است اقدام کنند.
از مولا علی علیه اسلام نقل است؛«فرصت ها بسان ابر زودگذرند»، فرصت های بازبینی و اصلاح را نمی بایست ساده از کف داد...

بزرگترین ضربه ای که یک نماینده می تواند به کشور و نظام بزند ایجاد بی اعتمادی مردم به نظام است که با انباشته شدن مطالبات مردم و عدم تحقق آن ها این مشکل به وجود می آید و شما نمایندگان با سازهای ناکوکتان کل سمفونی را ناموزون کردید، حال که به خان آخر رسیده اید نگران مردم و وضعیت نابسامان مردم شده اید؟!

این مردم تا کی باید از ابتدا شروع کنند و سر آخر به نقطه اوّل برسند ؟
جناب عنابستانی عنایت داشته باشید شما و هم کیشانتان در مجلس یازدهم به صراحت ثابت کردید نه از مردمید نه با مردمید و نه برای مردم آمدید پس این دورخیز شما برای جلوس بر کرسی مجلس دوازدهم پرشی بزرگ با پایی لنگ است، کنار روید و بگذارید این وطن دوباره وطن شود.