محسن صدیق

دردها و مشقت های روزگار چنان مجال از آدمی گرفته، که نمی دانیم ما سرگرم روزگاریم و یا روزگار فریبانه ما را سرگرم خود نموده است.
اما خواه ناخواه یک اصل  همگی و همه ما را مشمول می سازد. آنکه «هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود صحنه پیوسته به جاست. خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد...»
آخرین باری که همدیگر را ملاقات نمودیم اواخر اسفند ماه نود و هشت بود، شیراز نفس های آخر زمستان خود را سپری می کرد و درختان تکیده و نحیف از سرما چشم انتظار بهار داشتند، و نفس های سروش هم به شمارش افتاده بود و اما همچنان چشم به بهار دشتستان داشت.
آن روز نه آثاری از آن شیک پوشی همیشگی در او بود‌، و نه نشانی از آن کلام شیوا و شیرین همیشگی داشت.
به چشمان نمناک او زل زدم! بیش تر شبیه دونده ای خسته و فرسوده از یک ماراتن بود. ماراتن سخت و نفس گیر روزگار، آن هم روزگاری که هر کس در تنهایی خود می دود و در تنهایی خود از نفس می افتد.
با جمله ای توام از دلگرمی گفتم دوباره بلند می شوید! کلامم را قطع نمود و گفت تو همیشه رو راست و صادق بودی!! نیازی به امید واهی نیست و کار تمام است. گرچه من بیش از او می دانستم شاید این آخرین دیدار ما باشد.
چه می توان کرد اعتمادی به کار دنیا نیست... درنهایت یک روز به آخرین سکانس این کمدین! به خط پایان این ماراتن خواهیم رسید.
همواره نوشتن در وصف بعضی آدمها که بر اطرافیان و دیار خود تاثیرات چشمگیر دارند کاری بس دشوار است.

علی ایحال سروش از افراد و نسلی بود که در راستای فرهنگ برازجان، تا مسائل اجتماعی، تا ورزش شهر چه قلم او، چه قدم او اثرگذار بود.
او هم صاحب ذوق کلام بود. هم حافظه تاریخی و هم قلم شیوایی داشت.
در اوج دهه شصت آن دوران خاص! که هیچ نبود و هیچ... نه از شبکه های اجتماعی امروز خبری بود و نه اینترنت... برای هم نسلان ما وقتی نام برازجان در رسانه ای و جایی برای شناخت بیش تر شهرمان مطرح می گردید مایه مباهات بود و یک حس خوشایند وصف نشدنی در پی داشت.

خاطرم هست وقتی کتابی منتشر شد بنام «جایگاه دشتستان در سرزمین ایران» به قلم سروش اتابک زاده چقدر آن ایام و آن روزها... خوشحال شدیم.
سروش سوای اینکه مدتی در پست و تلگراف مشغول بود. بعد بعنوان معلم تاریخ و اجتماعی در مدارس راهنمایی برازجان و لارستان مشغول بود، اما همواره بعنوان یک چهره فعال ورزشی بشمار می رفت که بخاطر این علاقه زیاد بعدها به عنوان دبیر ورزش دبیرستان ۲۵ شهریور (امام خمینی) فعلی برازجان مشغول به خدمت شد. قطعا برای ورق زدن تاریخ ورزش و فوتبال برازجان از نام او نمی توان گذشت.
از فوتبالیستهای خوب شهر در آن دوران بود گر چه عمر ورزشی اش بسیار کوتاه بود.
یکی از اولین پایه گذاران تیم شاهین در سال ۱۳۴۱ در برازجان بود که برای گرفتن اخذ مجوز به دلیل نرسیدن به سن قانونی به مشکلاتی بر می خورد اما در نهایت موفق می شود.
در آن ایام ایرانجوان یکی از بهترین و یا به نوعی اولین تیم برازجان بود.
که بعد از گذشت دو سال یعنی در سال ۱۳۴۳ شاهین با ایرانجوان ادغام شدند.

سروش همواره پرسپولیس را خیلی دوست می داشت و خانوادگی اهل ورزش و همگی پرسپولیسی هستند.
پس از دو سال فعالیت در شاهین و تیم ادغام شده در اواخر همین سال یعنی بهمن ماه ۱۳۴۳ بعنوان مربی و بازیکن به تیم تاج پیوست که تنها یکسال و یا همان یک فصل فوتبالی بعنوان مربی، بازیکن در تیم تاج بودند.
در آن سالها مسابقات باشگاههای برازجان میان چهار تیم برگزار می گردید که از سال ۱۳۴۷ به بعد به شش تیم تبدیل گردید.
از سال ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۲ تیمی تحت عنوان سعادت از محله قلعه فعالیت داشت که به درخواست آقای عرفان رییس هیئت وقت فوتبال‌، با نفراتی چون سید احمد محمدی، سید سلیمان موسوی، محمدرضا سیاسی، اسماعیل دهقان و فرج فاتح بعنوان بنیان گذاران تیم تاج در مهرماه ۱۳۴۲ ثبت می گردد و سروان رضوی مامور شهربانی وقت سرپرست تیم تاج می شود.
البته که زنده یاد اتابک زاده نه تنها موسس تیم شاهین بوده بلکه در راستای فوتبال و اعتلای فوتبال شهر تلاش  زیادی داشته است.
سروش در آبانماه سال ۱۳۴۴ عازم خدمت سربازی در پادگان سرآسیاب کرمان می شود که در لباس سپاه دانش در  روستایی از توابع کرمان به تدریس مشغول می شود. پس از اتمام ۱۸ ماه خدمت به برازجان برگشت و مجدد به عضویت تیم شاهین در می آید با این تفاوت که دیگر شاهین به پرسپولیس تغییر نام داده است.

در سال ۱۳۴۶ که انحلال باشگاه شاهین بزرگ در تهران صورت گرفت! برازجان هم مانند اکثر شهرهای ایران و دیگر تیم های بنام شاهین در شهرستانهای کشور تغییر نام داده شد و شاهین به پرسپولیس تغییر نام داد که سروش هم به این تیم پیوست.
البته که بعد از چند سال شاهین دوباره در بیش تر شهرهای ایران شکل گرفت همانطور که در برازجان دوباره شکل گرفت.
از بازی های به یاد ماندنی سروش یک بازی مقابل تیم شاهین اصفهان می باشد که تیم شاهین برازجان یک بر صفر با گل هیبت الله ایمنی تیم اصفهانی را شکست می دهد. که هم نسلان او و بعضی از پیشکسوتان تا هنوز از بازی درخشان آن روز سروش یاد می کنند.
دیگر بازی به یاد مانده که از بازیهای درخشان ایشان در خاطرها به جای مانده است، بازی میان تیم منتخب برازجان در مقابل تزم خارگ است که تیمسار مصطفی مُکری رئیس سازمان امنیت وقت بوشهر بعداز بازی به رختکن تیم برازجان می آید و با اشاره به مرحوم سروش می گوید این بازیکن حق پوشیدن پیراهن تیم ملی جوانان ایران را دارد.
تیمسار مکری اواخر سال ۴۶ رئیس فدراسیون فوتبال ایران شدند.
بعد از اتمام کشت چمن ورزشگاه تختی برازجان و آماده شدن آن از سال ۱۳۵۴ تا مهرماه ۱۳۵۵ گرچه اولین بازی برگزار شده بر این چمن میان تیمهای پرسپولیس و پاس صورت می گیرد‌، اما از تیمهایی خارج از برازجان هم‌ زیاد دعوت شد.
از جمله تیم جاوید خرمشهر با تیم منتخب برازجان که زنده یاد سروش اتابک زاده هم از بازیکنان تیم منتخب برازجان در آن روز و آن بازی بود.
لازم به ذکر است که در آن ایام بارها تیمهای بوشهری بخاطر چمن برازجان به این شهر می آمدند، که جای دارد یادی کنیم از برادران صمیمی و تلاش های آقای عزیزالله صمیمی برای روند کاشت تا اتمام این چمن که یادگار آن دوران می باشد.
در برهه ای که ایشان بعنوان معلم تاریخ، جغرافیا در مقطع راهنمایی در برازجان مشغول تدریس بود دانش آموزانی که به فوتبال علاقمند بودند با ایشان روابط صمیمانه ای داشتند.
البته که در گذشته از دو دبیرستان فرخی و فردوسی  بازیکنان بسیار خوبی پا می گیرند که بسیاری از آنها فوتبالیست هایی بنام و مطرح می شوند.
زنده یاد اتابک زاده از سالهای ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۳ در هیئت فوتبال مشغول گردید که در لباس داوری هم بعنوان یکی از داوران فوتبالی شهر محسوب می گردید.
یادش گرامی باد.