حسین برازجانی*

تا نگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی / گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

وه چه نکو نامی برتو نهادند «سروش»
نام واژه ای که در اوستا سرئوشه و ریشه از سرو دارد به معنی علم برای فرشته ای یادشده و او مقامی مهم دارد و به صفت «مهین» و «بزرگ» متصف گردیده است.
استاد سروش اتابک زاده آموزگاری ساعی و کوشا، ورزشکاری تلاشگر و با انگیزه و یکی از نویسندگان بانبوغ و مستعد، پژوهشگری ژرف نگر، تاریخ پژوهی تیزبین و روزنامه نگاری خرده گیر و بی باک بود که نوشته هایش بسان عصای سپیدی برای پژوهندگان و دلدادگان به پیشینه این آب وخاک بود که در این دیرینه سرزمین پرگشود و در این ره سی مرغی شد تابه قاف رسید او بود که پس از استاد علیمراد فراشبندی پدر تاریخ نگاری این سرزمین که روایتگران تاریخش نیم سده خفته بودند و بازگفت احوال پیشینیانش در نهفتگی بود ققنوس وار از خاکستر سرد زمان سربرآورد و بار دیگر فاتحانه پرچم تاریخ این کهن دیار را برافراشت و حکایت گذشتگان را باعشق و ظرافت تمام همانند نت های موسیقی به هم پیوند زد و تحلیلها و روایتهای تاریخی دشتستان و میانگاه آن برازجان را با بررسی های موشکافانه و ارزیابیهای نقادانه در نگارخانه این کهن سرزمین قلم موی عزم و اراده را برگرفت و با رنگ زیبای عشق دربوم تاریخ کهنه دیارمان در دو تابلو نگارین. «جایگاه دشتستان درسرزمین ایران»  و «تحولات اجتماعی برازجان» را زیرکانه و هنرمندانه به تصویر کشید و به میراث گذاشت وسرچشمه ای از تاریخ را هوشمندانه جاری ساخت. رخدادهایی که مدتها در پستوخانه ی زمان گم گشته بود را در دل و ذهن ما رسوخ داد گرچه پایان عمر او در هنگامی رخداد که نه هنگامش بود و سوگمندانه نتوانست خود شاهد ونظاره گر چاپ و انتشار و رونمایی از سومین اثر ارزشمندش «ایران خواستگاه نژاد آریایی(از ایلام تاماد)» باشد. چرا که

هرگل که بیشتربه چمن میدهد صفا / گلچین  روزگار امانش نمی دهد

او نه تنها تازمانی که برشاخه بود دیارمان را عطرآگین ساخت بل هنوز هم آثار ماترک او سرچشمه هایی برای پژوهشگران و پژوهندگان  است.
روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

*نویسنده کتاب «از توژستان دیروز تا دشتستان امروز»