قدرت مظاهری

حالا افزایش قیمت‌ کالاهای اساسی مردم از تورم سالانه و ماهانه و روزانه، به تورم لحظه‌ای و آنی رسیده است. یعنی ممکن است که شما برای خرید یک بسته تخم‌مرغ، یک قوطی پنیر و یا حتی یک قرص نان از خانه بیرون بزنید و هنگام خروج از خانه، تمکنش را هم داشته باشید اما هنگامی که به فروشگاه می رسید، این اراده و توانایی از شما سلب شده باشد.
تاریخ از آلمانی روایت می‌کند که به دلیل تبعات ناگوار  اقتصادی پس از جنگ و خلق لحظه‌ای اسکناس، برای گرم کردن خانه‌های خود به جای هیزم، بسته‌های مارک را در شومینه می سوزاندند. کشور به چنان مصیبتی گرفتار می‌شود که پرداخت حقوق کارکنان خود را از ماهیانه به هفتگی، از هفتگی به روزانه و از روزانه به ساعتی تغییر می دهد تا با این فروپاشی ناگزیر مقابله کند اما گسل‌های خاموش اقتصاد نابسامان آن، چنان فعال شده اند که زلزله‌های هرروزه، راهی جز انهدام کامل نظام اقتصادی کشور را طلب نمی کنند.
تورم مهارنشده و افسارگسیخته ی هر روزه، تکثیر روزانه ی پول ملی برای پرداخت دیون نجومی دولت، ردیف‌های رانتی بودجه‌ای به موسسات و سازمان‌های حکومتی که هیچگونه ارزش تولیدی ندارند، بی تدبیری و عدم اعتنا به نخبگان اقتصادی در کنار فساد شدید دولتمردان و وابستگان به حاکمیت و فرزندان و خانواده‌هایشان، و نیز آلوده شدن و فروغلتیدن در دامی جهانی که غرب برای پایین کشیدن هیمنه ی پوشالی روس‌ها پهن کرده است، موجبات چنین بی اعتمادی و وادادگی اجتماعی گسترده‌ای را فراهم آورده است.
استحاله‌ای غم انگیز که کمتر کسی را می توان یافت که هنوز دغدغه‌ی ملیت و هویت ملی و احساسات ناسیونالیستی و میهن‌پرستانه را داشته و چنین میل و رغبتی را در وجود خود احساس کند.
بی تدبیری شدیدی که بیسوادی مقننان و مجریان و عدم درک از شرایط و اوضاع و احوال کشور و جایگاه جهانی آن در سطح بین‌الملل، موجب آن شده است، نه تنها بزرگترین سرمایه ی اجتماعی و دارایی معنوی این سرزمین یعنی اعتماد ملی را خدشه دار کرده است، بلکه با کوچک و کوچکتر کردن و کم رنگ و کم رنگتر کردن سفره‌های مردم، از آنها صفحات پلاستیکی بلااستفاده و بی مصرفی ساخته که کم کم دارند تبدیل به خاطره‌هایی نوستالژیک می شوند.
پدران خانواده که چشم به راه سرمایه‌گذاری آینده‌ی عزیزان خود بودند، در مقابل هجوم لحظه‌ای و سرقت‌های آنی دولت از اموال، دارایی و جیب‌هایشان با تولید نقدینگی، حالا توان مدیریت زمان حال اقتصاد خانواده را نیز از کف داده اند و درحالیکه به سرمایه‌گذاری بلند مدت برای تأمین سرپناه خانواده می اندیشیدند، حالا تمامی تدابیر خود را برای مدیریت کردن تأمین یک وعده‌ی غذایی و آوردن مواد خوراکی ساده به سفره ی خانواده به کار گرفته اند.
اقتصاد سیاسی که پشتوانه‌ای جز خلق پول در بزنگاه های حساس نداشته باشد و با اندک تلاطمی در گرداب های هولناک رخدادهای تاریخی، تنها به مصادره‌ی جلیقه‌های نجات از مسافران کشتی برای تأمین آسایش لحظه‌ای خود اکتفا کند، هیچ راهی جز نیازمندتر کردن و گرسنه تر نمودن مردم خود نخواهد داشت.
شاید بر همین اساس است که مهمترین سوال آقای رئیسی در بازدیدهای سرزده اش از مردم معمولی، این پرسش است که: «آیا ناهار خورده اید!؟»

بی تردید تعمیم این پرسش به سطوح کلان تر جامعه‌ای که درحال از دست دادن طبقه متوسط و تبدیل شدن به دوقطبی نامبارکِ داراهای حکومتی و ندارهای مردمی است، موجب شنیدن پاسخ‌های دردناکی خواهد شد که هیچ کسی انتظارشان را ندارد ...