خان:

 
محمدو رفت بیرون. نمی دانم نخِ سیگاری زد، اِکس مِکسی انداخت بالا  و ... خودش را ساخت و آمد داخل. تریپِ "شیخ اجل" برداشت و به سبک "بیهقی" دبیر گفت:"احمق مردا  که دل در کُرسیِ گیتیِ غدّارِ فریفتگار بندد و جاه و نعمت و ولایت او را به هیچ شمرد."

گفتم: "خدای ناکرده؛ سرت به چیزی، جایی خورده! چون "ناصر خسرو" به نوری از شرق اشارتت کرده اند!!! یا امثال "فضیلِ عیاض" یک ندا، تو را از کِراهت به شرافت هل داده است.یا مانند "ابراهیم ادهم" و حکیم "سنایی" با یک کلام زندگی ات زیر و زبَر شده است.شاید هم مثلِ "سخن سرای طوس" می خواهی اتمسفر  را برای ماجرایِ بعدی ردیف کنی!

با خنده گفت:"به خدا؛ نه من شیخِ اَجلم، نه ناصر و نه هیچ کدام از آن ها که گفتی! دو سه فِرق قلیان با چند دقیقه فکر در مِبال، مرا به این روز انداخت.سپس؛ تریپ"ابوریحانی" گرفت و گفت: "مسئله ای است مدت ها ذهن مرا به خود مشغول کرده است. می خواهم یک جوابِ راست و حسینی به من بدهی."

سینه اش را صاف کرد و ادامه داد:  " می گویم شما که اداری هستید و پشت آن میزهایِ لعنتی قرار می گیرید؛ شیرینی آن چه اندازه است که برخی حاضر نیستند تا دمِ مرگ از آن دل بکنند."

گفتم: "به خدا این میزها غیرِ دردسر نیست!!!"
گفت: "این کلامت؛ به خدا، از ته دل نبود!"
گفتم: "چرا؟"
گفت:" آخر، آن شب در تلویزیون دیدم. یک جمعیتی فریاد می زدند: فلانی؛ دست از سرِ مجموعه  بردار! اگر می خواستی منشأ خیر شوی، در این دو دهه یک گِلی بر سر این لکنته می زدی! سایه ی سنگینت را بردار و برو. بگذار یک جوان بیاید و روحی تازه در این کالبد مرده بدمد!!! آقای رئیس صندلی را سفت چسبیده بود و دل خوش به تمجیدِ مشتی بادمجان دور قاب چین بود که او را امیر کبیر هیئت خوانده بودند..."

همه این ها را گفتم تا بگویم: "پدر عروس که رَمو را ویران کرد؛ از این قماش بود."

 رمو بعد از آن دِپرس، بیماری و رفتنش از دانشگاه برایم تعریف کرد:
" پدر دختر از ده کوره شان با یک چماق آمده بود شهر. با سمت آبدارچی هُل خورده بود توی  اداره. از این دانشگاه پولی ها مدرکی می گیرد. اندک اندک به محافلِ قدرت و مافیایِ ثروت راه پیدا می کند. از آبدارچی  به حمل و نقلِ پرونده ها ارتقا می یابد.مسئول اتاقِ تاریک و دَرَندشتِ بایگانی می شود. می شوند مسئول ستاد آن نامزدهایِ خر پول. در انتخابات رئیس دولت هم می پیوندند به جماعت فرصت طلبِ کاسه لیس !!! از این جا پوست می اندازند و دوره ی دوم حیات خویش - عمر مدیریتی- را می آغازند. همین که کُت و شلوار شیکی به تن زدند، اقارب از صدر تا ذیل را چون قومِ مغول به جان مملکت می اندازند و  با مشتی نوچه یِ پوزه بلند می کَنند، می سوزانند، می کشند و می بَرند."

محمدو یک قُلپ قهوه نوشید و گفت: شاید آخرِ عمر هم در دامِ یک پرستو گرفتار شدند !!!! و بشود آن چه نباید بشود...

محمدو از شیرِ یک رفت شیرِ دو. خفه کرد و خاموش شد...

ادامه دارد.