دِی هِلِیهُو:

رفتِیدِه شیراز وَرِ دکتر. دکتر گفته مالِ مُوادِ شیمیاییه که اُوسُونَل باپیش تو جنگ خاردِیدِه وُ ایسو ری کبدِ ئی زُمباسِه خوشِه نشون داده. بیزونِه، ئی قد و بالاشِه، ئی هم فرقِ توریشِه. سَلوُ می گو تو چِکارِ مردم داری. میگُم بُوی، هُمسادِمونهِ. نِبُیَس پُرسِشِه کنُم!
پَریگ اومِدِی اینجو که یه چن تِمن پیل قرض کنِه که بِتَرِه بلیتِ اتوبوس بگیره. میگفت خاله، اوکِشا که رفتیدُم، گاراج ایقِه شِلُق بی که جا گیر نمیوُمِه ووُیسی. میگفت پاکشون هم مریض پَریض بیدن. گفتم خاله، خدا نَعلت کنه باعث و بانیشِه که ئی وَعضِه سی مردم دُرُس کِردِنِه.
اِی خدا سیلِش که میکِردی، اُنگار خودِ زِلیخا که وَرِ یوسف نشِسّه. ئی فرقِ توریشِه. اُنگار اَفتُو. از بسکی قشنگ و بامِهره.
یه فیلمِ هِندینی نهاده بی چن مدت پیش، یه دختر سُوزِ بامِهری توش بی که اُنگارکُو خوش و زلیخا جُمبُلی بیدِن. اصلاً عییییینِ هم. گفتم سَلوُ، ئی نه مثِ زلیخایه!؟ سَلو که سرش تو گوشیش بی، همیطَر نِوَلمَکی سرشه اُوُرد بالا، یه سیلِ مِلِسَندینی وُ دخترو کِرد و گفت نه تا هَرگِس. ئی کجاش مث زلیخایه!؟ ئی خو فقط بُرمَلِش کُلِ وجود زلیخایه مییَرزه!
پِناوَرخدا. اُنگار که حسودیش وِیموُا. گفتم دُختِه، ایسو ئی مینِش که زرد و شِلالِه، دندونَلِش که وُ سفیدی برق میزنِن وَختی میخنده، چیشَلِش که مِهر وَشون تِک میکنه، نه مثِ زلیخایه!؟
لِویرِشِه کج کِرد وُ یه بُرمَکی ری وُ بالا اُنداخت که یعنی نه! بوُ. چه باکیِه.
نِه وُ بوُا وُ باپی شانس اُوُرد، نِه وُ میرِه بیزونِه. تازه اومِدِیدِن هُمسادِی ما واویدیدِن که خِوَر اُوُردِن میرَش تصادف کِردِه وُ مرده. یه موتور قِلاتِینی داشت هر روز پاش میرفت گناوه، یه مشتِ چی توُ هم بریزوُیی می اُوُرد و صحرِی دِرِی بازاری میفُرُخت.
پسینِ تنگی بی. تازه دَسنماز گرُفتیدُم که نمازِ سِلیمونِه بخونُم که صِدِی لیکِ بلندی اُومِه. سَلوُ می گو او شهیده، چه نیازی وُ نمازِ تو داره. بوُ. شهید هم که بوُ، نمازِ دِی، خوش از هُزارتا ثوُاو بالاتره. تازه یه تُپِ اُوی زده بیدُم توریم که یه لیکی تو فِدَهشون راس واوی. تا خوم و سَلوُ رفتیم اُونجو، پاک کیچه جَعم واویدیدِن. زِلیخا بیزونه درازِپهنا اُفتیدِی بِرَکِ باخچِی خشکِ تو فِدَهشون و دی منصور هاسِی ری توریش اُو میپِشکوند که هوشِش بیاره.
یه ماشینی زده بی قدِ مَحسَنوُ و دررَفتِی رَفتِی. بعدِ میرَش، دیه ئی زن هم او زنِ سابق نِواوی. سَلوُ می گو بُیَد میرِه میکِرد. یه چن نفری هم اومدِن سیش اُما قول نِکِرد. مث چی که دلِش قول نکنا، همیطَحر.
گفتم خاله والا مینِتِه سی چه چیدیه! خندس و همیطَحر که پیلی که دادِیدُمِش، شی بالِ ریسَریش کِر میکِرد، گفت دِوارتِه میا خاله! گفتم مینِ وُ ئی قشنگی وُ شِلالی. دِوِلا خندس و گفت خوفِت نَبوُ. تا بِرُم شیراز و واگردُم، دِوارتِه بلند واویدِنِه.
سَلوُ گفت فُرُختِشونا. پیشِ ری خوش نگفت. نِها وَختیکه رفت، گفت. گفتم وِر مِزه دختر، کسی مینِشِه میفورشَنِه!؟ مین خو قشنگی صورتِ زنه! گفت پیل نداشته سی دوادکترش، رفته مینَلشِه چیده وُ فُرُختِشونِه. گفتم یا قمر بنی‌هاشم، هاسِی چه سرِ مردم میا. اُنگار آخرالزمون که میگِن، دقیقاً پُی هَمی روزگارِ مانِن.
سَلوُ گفت یادتِه او فیلمِکو میا؟ گفتم کَموش؟ گفت هَمو که یه نفری یه نونی دِزیدِی وُ اُنداختیدِنِش زندانا. دِوِلا گفتُم کَموشِه میگی!؟ گفت که یه نونی دِزی وُ بعدش یه پلیسی اُفتیدِی دینداش وُ وِلِش نمیکِردا ! گفتم هااااا، پُی جانبالجانی! گفت آفران. گفتم که یه دختر کچیکی هم توش بی.‌ سَلوُ گفت کُوزِت. گفتم ها، کوزِت. گفت یادِتِه اسمِ دِیش چه بی؟ گفتم دِی جانبالجان؟ رَه پسِ خنده وُ گفت دِی والا دِی جانبالجان کُجِی فیلم بی، دِی کوزِتِه میگُما ! گفتم نه والا، یادُم نِمیا. گفت اسمِ دِیش فانتین بی. گفتم خا. گفت یادِتِه چه کِرد؟ گفتم نه، فقط یادُمِه که  زنِ خیلی فقیری بی و مریض هم بی وُ میخاس وُ دختروُ هم برسه اُما هیچی نداشت. سَلو گفت فانتین هیچ پیل و پله ای نداشت. فقر و گرُفتاری هم چِنون فشارَش اُوُردِی که رفت مینِشِه فُروخت. گفتم مث زِلیخا. سَلوُ گفت بعدش رفت دندونَلِشِه فُروخت و آخُرش هم که دیه هیچی سیش نمونده بی، خوشِه نِها سی فروش! گفتم وِر مِزِه دختِه، ری زِلیخا میا که ایطَحر بو!؟ سیرِقِه سِیییییلِ تو چیشَلُم کِرد و گفت مِی ری فانتین می اُومِه !!!!!