دِی هِلِیهُو:

دیرازگوشتون ئی کاسِی زوُنیما، یِکِشا سی خوش سییییخ میکشه که وُ زِندِی سیرُم میکنه. اُنگارکُو یه کاردی ورداشتیِه وُ پاش قاش قاشِش میکنی. میگُم خُدِیا کاشکِرا هَموُسو که سِلیمونه وَم اِسدی، خومَم راعت میکِردی تا بِرُم پُی کارُم. والا، ما دیِه کارِ چه مییِیم که بمونیم و جِی باقی هم تنگ کنیم.
شمبه بی، یَکشمبه بی، کِی بی که سَلو بُردُم وَرِ دکتر. واگَشتنی، پُی یه تاکسینی اُومدیم که رانندَش یه آدم لَهووُزی بی وُ بیزونه نفس که میکَشی، اُنگارکُو هُف تو  فیکفیکو میکِرد. مث که یه چی تو سیلاغَلِ پوزِش گیر کِردُوا، همیذات بدوَختِه. گفت مال شیمیایی زمان جنگه. همیطَحر که گپ میزِه، رسیدیم وُ یه گُلی که خیابونه بَسّیدِن وُ یه بُرّ آدمِ کوت پاتَلونینی از دیر هاسی پُی هم ماچ ماچَکی میکِردن. گفتم دِی والا چه واویده مِی !؟ جشنی چیه !؟ مردک گفت نه، سالگرد صادق گنجیه وُ معاون ریس جمبور اومده سی مراسُم. گفتُم خدابیامرزِش. بعد یه چن کِشا اُو دهنمِه قیت دادُم که چی نِگُم اُما هرچی کِردُم، آخُرش نِتَرِسُم نُهُی خومِه بگیرُم و گفتُم شهید وُ شهید چه توفیری دارِن دی والا ! گفتُم سِلیمونِ مونَم پونزَه سالِش بی که شهید واوی. نه کسی مراسُمی چی سیش گرُفت و نه کسی یادشِه کِرد.
سَلوُ پانِگِرُفته کُنجیرُم دا وُ بِرَکِ گوشُم گفت میگُم مِی هرجا رسیدی، بُیَد سُفرِی دلِتِه واز کنی؟ گفتُم مِی چه گفتُمه! میگُم یعنی شهید پُی شهید چه فرقی میکنِه که هر سال عِلازِه سی یکیش مراسُم میگیرِن و ایقِه خرج میکنِن و از تِیرون و بالاسون میآن تو مراسُمِش اُما باقی شهیدَل یه مراسُم کُچیکی هم نمیگیرِن سیشوُن. مونَم دِی شهیدُم. مونَم جیگرگوشَمِه دادُمِه. شهیدَل فقط وَرِ خدا مقام و منزِلتشون فرق میکنه. اینجو خو نِبُیَس فرق بیلِن ماوِینِشون. خدا رحمتش کنه، اِی او توُ روزِ روشن توُ پاکستان شهید واوی وُ هُزار نفر دورِش بیدِن، سِلیمونِ مُو توُ شُو ظلمات، غَریو و بیکَس توُ شلمچه تکه تکه واوی که تا چِل پنجاه روز نعشِش هم نِتَرِسِن بیارِن.
رانندِی کو گفت خدا رحمتش کنه.
گفتُم خدا رفتگونِ تونَم بیامرزه.
سَلوُ دِکِشا یه سُکُلینی زِه تو پَهلیم و گفت بَسِتِه دیِه.
رانندِی کو گفت بِیل تا بگو دِدِه والا، چکارِش داری!
گفتُم خُدِی نِخاسه نمیخام بُگُم نکنِن سیش و مراسُم نگیرِنا. بگیرِن، خوُ هم بگیرِن اُما ایطَحری نِه قُولِه. میخام بُگُم اِی مراسُمی چی میگیرِن، سی هَمّشون بگیرِن. ماوِینِشون فرق نِیلِن. سی سِلیمونِ مُو و باقی شهیدلِ دشتسون هم همیطَحر مراسُم بگیرِن تا دلِ مانَم نسوزه.
همیطَحر که هاسِی میگفتُم، رَه واز واوی وُ تاکسی مانَم بِرَکِشون رَد واوی. راننده پُی پینجَش یه آدمِ کوت پاتَلونینیِه نشون دا وُ گفت اونا، او معاون ریس جمبورا.
مِردَک وُیسیدِی وَرِ یه ماشین بلندِ قشنگی وُ باقی هم هاسِی خَل و راس وِیمیدِن نُهاش.
گفتُم دِلُم سی ئی مِردک هم میسوزِه. راننده گفت سی چه مِی خاله !؟ گفتُم سی محضِ ئی که اِی روز قیومت سِلیمون بیا نُهاشه بگیره وُ پُرسِش کنه چه کِردین پُی خینِ ما، چه جوُاوی میخا بِدِه !
اِی خدا بنظرُم صِدِی سازنقاره هم می اُومِه.
سَلوُ می گو هاسِی کَر هم وِیمی خدابخا. می گو سازنقاره کجا بی! می گو هرکی میخا کر واووُ، اولش یه چی تو گوشِش شروع میکنه وُ وِنگِه دادن ! می گو شَل خُو واویدیِه، کَر و کور هم واوی، دیِه یه دِیقِه هم نمیتَرُم ووُیسُم وَرِت!
سی محضِ ئی می گو کور هم واویدیه، که دوش مَغرُوی هاسِی سِیلِ تو تلیفونش میکِرد که پُرسِش کِردُم سِیلِ چه میکنی!؟ صَفِی تلیفونشه گرُفت نُهام و گفت شامِ غَریوانِه. بعد گفت بیَه خوت سیل کُو. یه مشت عکسی بی که خیلی زن و مِرد لِواسِ سیا بَرِشون بی وُ نشسیدِن یه گُلی مث مَجّت. گفتُم وُی طفلِ معصومِ بدوَختِه! مال همی بِچِی کوچیکوُوِه که کشتنشِه؟ همیطَحر که تلیفونشِه از تو دسُم میکشی، گفت بِرِه عامو بینُما. کی میخا سی او بیزون شام غریوان بگیره یعنی!؟ بعدش هم گفت دیه هاسِی کور هم وِیمی کم کم.
سی محضِ هَمی ایقِه وراچی کِرد تو تاکسی. اَلوِتِه اینِیِه وَختی رسیدیم خونه، گفتا! زَهلِی سرشِه نُهُی کسی وَم بُگو!