دی هِلِیهُو:

اِیکا یادُم رفت سیتون بُگُم چه واوی. مُو خُو میگُم هوش و حُواس ندارُم، شما باور نمیکنین. مَصوُ می گوُ زِناموُ ایقه فکر اِلاپِلا نِکُو تا مغزت آروم واووُ یه کمی. مِی وِیمو فکر نکنی. بیزونِه مِی نه خوش، فکر و ذکری چی نداره، خیال میکنه پاک مردم هم مث خوشِن.
میشزال میگفت سَرخوشِه! پُی مَصوُ بی. میگفت سرخوشِه. نَمی وَرِ کی یاد گِرُفتِی. میگشت وُ میگفت مَصوُ سرخوشِه سی خوش. مِی نِه هرگا میا، ریسَریشِه درمیاره وُ ادااَطفار میا، میشزال مث چی که وَرِش نِخاش بی. دخترِ کُکاشا اُما اُنگار میگزیدِش پُی ئی کارش.
کچیک که بی، اسمِ سِلیمونِه نهادیدِن ریش. دِ سه سالشون بی. دورِش بگردُم، بِچَم میگَشت تو خونه وُ میگفت همی ایسو سیم بُسونینِش و بیارینِش خونه مون. پُی مَصوُ بی. میگفت سیم بُسونین بیارینش، میخام پاش بیگَک بازی کنُم. دِتا بیگَکِ قشنگ داشت که وَختی بردیدیمِش پابوس ایمام رضا، همونجو میشزال سیش اِسِه. وَشون میگفت بیگَکِ مِشَدی. هَنی نهادِنِه تو صندوقِ پِلیتی مالِ اِشاپِشام وُ مث روزِ اَولشونِن. سَلوُ می گو دی والا تا کی میخِی داشتوُویشون؟ می گو بریزشون دیر دیه. یه چن کِشا هم میخاس بدِشون نون خشکی اُما نِنِهادُم.
اولش بِخیالُم که هاسِی پُی بُلَنگو حرف میزنه. نون خُشکیِه میگُما. رفتُم بِرُم تو کیچه که وَش بُگُم صِدِی بلنگوُشِه کمتر کنه اُما دَرِه که واز کِردُم، سیل کردُم تا نه بلنگوُوی داره، نه چی. خوش، صداش ایقه بلند بی که اُنگارکُو گُرُمبِی تَه قِولِه. سِند و سالی هم نداشتا. سِند و سالِش وُ قد و قیافَش اُنگار سِلیمون! اُنگار سیوی که از وسط قاشِش کِردُووی. وُیسیدُم سی خوم همیطَحر سییییییر سیلِش کردُم. سَلوُ گفت دی بیوُ داغُل، زِشتا. تو دِلُم گفتُم چه زشتی داره. بِچِیکوُ گفت ننه نون خشک نداری؟ نداشتُم خو اُما دلُم میخاس تمومِ نون خُشکَلِ عالَمِه داشتُم و پاکشونِه مفتی میدادُم سی خوش. گفتم نه ننه والا. بعدش دِوِلا گفتُم نه تا دورِت بگردُم. بِچِیکوُ مث چی که فهمیدو، یه کمی سیلُم کِرد و رفت. همو پس ماشینی تا تو کیچه دیر وِیمی، یه سه چار کِشا واگشت سیلُم کِرد و رفت. مث چی که دِلِش سیم سوختُوا،  همیذاتی!
سَلوُ می گو دِی کَلوُ واویدِه. سی مَصوُ میگفت. پسین تنگی خوش و بِچَش اومِدِیدِن خونه که پُی تِرازینِ پیشی سِلیمون  عکس بگیرِن. کُچیک که بی بِچَم، پاش خیارتارَک میفُرُخت. میشزال صُو تا صُو میرفت سَرِ چاوِ کَلکِرَم یه کیسَنِ خیارتارکی میسِه میوُرد خونه و سِلیمون هم مینِشِس تو کیچه وُ میفُرُختِشون. میگفت میخام پُی پیلِشون یِه فیلچِری سی دِی عَودوُ بسونُم. دِ سه سالی ویمی که عَودوُ رفته بی جبهه وُ دیِه کسی خِوَرِش هم نِوُردِه بی. رفته بی، بی تُر و بی سِراق. ئی پیرزن هم بیزونِه سَگتِه کِردِه بی اُفتیدِی ری جا وُ تکون نمیتَرِس بخاره.
دورِش بگردُم. میگفت میخام یه فیلچِری سی دی عَودوُ بُسونُم تا بِتَرِه دِکِشا سی خوش بیا بشینه تو کیچه وَرِ زِنَل. هِئِییییی روزگار، اِسَدی خو! خوتَم رفتی دیندِی عَودوُ. تا خدا تقاصِ همِتونِه وُ اُونِی که خینِتونِه رُختِن بگیره.
هِی مَصوُ ئی هَل و اُو هَل میتِنگِس دور ترازین و عکس میگرُفت وَش. میگفت میخام بِیلُم تو فِیجُم! فِیج نَمی چِنِه دیِه. هر روزی یه بُنوبساطی درمیارِن. وَرکشیدِیدِنِش وُ اُوارِ سفیدو وُ خوش و سَلو چریک چریک وَش عکس میگِرُفتِن. گفتم خو پَلکَندِه، دیدی ایسو خوتونَم سر و کارتون اُفتا پاشون. هِی میگی بندازشون صحرا، اِی اُنداختیدُمِشون، ایسو پُی تِرَکِ دیوار میخاسین عکس بگیرین؟ مَصوُ خندس و گفت زِناموُ راس می گو. گفتم ئی خو نِه میزونه!
یه لِنگِ تِرازین تو هُوا بی، یه لِنگیش نَزیک بِرَسِ زمین. گفتم ایطَحری خو خِراو درمیا عکسِتون! خندِسِن و مَعنیم نکِردِن. نکنِن، چه باکیه! عکسلشونِه که سیر گرُفتِن، اُوسو مَصوُ اُومِه یه ماچیم کِرد و گفت زِناموُ، خومون عَودَن کج گِرُفتیمِه که گپ بزنیم پاش. میخِیم بِگیم اُونجونَلی که آرمِ دم و دسگاشون تِرازینِه، بعضی وقتم تِرازینَلِشون میزون نی!
گفتم چِمینُم دی والا. اُوسِنَل که سِلیمون زنده بی خو کسی زهلِه نمیکِرد تِرازینِشِه دومن بالا بگیره. ایسو که رفته، دیه هر کاری میخِین، بکنین پُی تِرازینِش...