اتحاد خبر-احمد خواجه حسنی: فیلم کوتاهی از امیر قطر را دیدم که بعد از گل دوم تیم ملی فوتبال عربستان به آرژانتین خوشحالی می کند.. با دیدن این فیلم کوتاه نمی توانم حسرت خود را از رخداد فیدبک هایی که بعد از بازی تیم فوتبال ایران و انگلیس جریان پیدا کرد پنهان کنم.. یحتمل احساس نابرابری و مشارکت کم باشندگان در قدرت سیاسی و سهم نامناسب جامعه از توسعه یافتگی....
احمد خواجه حسنی
مسئله غریبی است
فیلم کوتاهی از امیر قطر را دیدم که بعد از گل دوم تیم ملی فوتبال عربستان به آرژانتین خوشحالی می کند.
رخداد این مهم چه از منظر سیاسی و هم از خاستگاه تعلق اجتماعی می تواند برای ما قابل تامل باشد اگر اراده ای بر اصلاح و تغییر موجودیت داشته باشد.
با دیدن این فیلم کوتاه نمی توانم حسرت خود را از رخداد فیدبک هایی که بعد از بازی تیم فوتبال ایران و انگلیس جریان پیدا کرد پنهان کنم...
لحظه ای تجسم کنید، امیر قطر برای به ثمر رسیدن گل تیم فوتبال عربستان سپند آسا از جا پریده و با گرفتن پرچم در دست ابراز خوشحالی می کند!
پس سال‌های محاصره قطر و حادث شدن بحران روابط کشورهای عربی و اعمال سیاست فشار حداکثری بر قطر با محوریت عربستان برای امیر قطر، اتفاقی گذرا و فراموش شده است؟
اهلا و سهلا به این حکمت و درایت
برقراری توازن و ایجاد تعادل مابین دو نیروی ثبات و تغییر در الگوی سیاست خارجی عربستان و قطر به مثابه فنری عمل کرد که امیر را از جا کنده و در کسری از ثانیه درسی به مراتب شگرف به ما آموخت اگر اراده ای بر اصلاح و تغییر موجودیت داشته باشد.
حال اما با مروری بر واکنش های کاربران در فضای مجازی که عملا زیستگاه ثانویه و ذهن مشترک همه ماست سوالی به اذهان کنش گر متبادر می شود که به راستی چرا تعلق خاطر مثال زدنی ما ایرانی ها از لحاظ سیاسی و اجتماعی تا به این حد کم رنگ شده است؟
نکند افزایش بی اعتمادی اجتماعی در افراد, بر میزان تعلق اجتماعی آنان خدشه وارد می کرده و ما غافل بودیم؟
یحتمل احساس نابرابری و مشارکت کم باشندگان در قدرت سیاسی و سهم نامناسب جامعه از توسعه یافتگی هم می تواند در نوع خود سبب شود به ایران و هویت ملی خود احساس تعلق کمتری داشته باشیم!
یک نظام اجتماعی، در صورتی دارای سامان و انسجام درونی است که در مورد هنجارها و ارزش های آن اتفاق نظر و ایضا در میان اعضای آن همبستگی قوی موجود باشد و تعامل اجتماعی به صورتی منظم انجام پذیرد، با این تفاسیر و با اهمیت به ضرورت تعلق خاطر به جامعه به عنوان حسی بالنده میان مردمی که از منافع و سرنوشت مشترک برخوردارند، مستدعی است نظام حکم رانی در این باب تامل و تعمق کرده، شمول گرا و تکثر پذیر ریل گذاری عاجل نماید.