دی هِلِیهُو :

 دی والا مِی مو دیه هوش و گوش دارُم که چی یادُم مُندُو. سَرُم مثِ زُرزُروک زُره سی خوم میگردُم. یه پِریزِی حَب و کفسولی هم دارُم که هر روز وَشون میخارُم بَلکَم سرُم راعت واووُ اُما نِوِیمو. سه روزه که گُمِش کِردُمه وُ هر چی میگردُم طِلَوِش، نِوامیجورُمِش. یه چی مث بِلتَشا دیرازگوشتون نُهُی چیشمِه گرُفته وُ نِمِیلِه بِوینُم.
دیگ پسین کَلماشَلا هاسی تو کیچه رد وِیمی و یه نیلونی پُرِ پُی مُرخ هم دسش بی. مو خو نفهمیدُم پُی مُرخه. خوش در زِه گفت زنخالو پُی مُرخ نمیخِی؟ گفتم بوش دی والا، مو کچیک هم که بیدُم و پُی مُرخ مینداختِن تو چاله، نمیخاردُم. ایسو بیام پا بخارُم که یعنی چه!
گفت سی قوُوِی چیش خیلی خوُوِه زنخالو. هیچی، یه چن تاشه دراُوُرد دا وُ ما وُ مانَم اُوداغَکِش کِردیم اُما خداسرشهاده اِی تُپِش هم خاردووُم. پاکشه رُختُم نُهُی گُلی ماهنِسو که همیشه مَنگِ مَنگِ گشنِیشه وُ اُنگارکو که قحطی وارَهسِه.
میشزال که زنده بی، همیشه هَسِغوُنی چی مینداخت نِهاش و گُلی کو هم دِکُرَکِ پا مث بچِی آدمیزاد مینِشِس و کُریچ کُریچ میخاردِشون. بعد هم می اُومِه خوشه لوس میکِرد سی میشزال و هِی خوشه میکَشی وُ پُی میشزال. هرچی میگفتُم شُیَد اهلِ اونا بو، میشزال میرفت پَسِ خنده وُ میگفت بیَه، ئی هم ضیفِی ما !
گفتم زنخالو والا بَهرَت کم نَبو اُما پُی مُرخ چِنِه. اصلا مُرخ خوش چنه که پاش چه بوُ. آدم یه تُپِ اُوگوشتی دُرُس میکنه، اَقلِکَن میفهمه چه خارده. مُرخَلِ ایسو خو نه مزه دارن و نه خاصیت. هر جوری که دُرُسِشون کنی، یه مَزِی میدِن. پُی تِماته، پُی آلوُپیاز، پُی غاچ، پُی فلفل و اَدوُوِه، همه شون هَمو مَزِی اُوخَر میدِن بِلانِسوَتِ شما.
یه کِشا، پار بی اُنگار، میشزال بیزونِه از صحرا که واگَشت، گفت دی هِلِیهُو مث چی که دلُم اُوخاگ کشیده. اُوخاگا ! سرِ قضا وَت بگیره میشزال. اُوخاگ هم واوی قاتِغ !؟ گفتم چه باکیه، سیت دُرُس میکنُم. یه دِتا خاگ و یه کُتِ پیازی و چن تا آلو کُچیک و یه تماتِینی اُنداختُم تو تَسکِواوِ و نهادُمش ری تَش. میشزال گیرِ بَل بافتن بی وُ مونَم هاسِی یه دِتا گِند وُ پاتلونِش میزدُم که بَچِش واتِرکِسِی.
رفته بی تو مُخَلِ کارضا که یه کم رِطَوی بچینه بیاره سی پُی خُشکوُمون که یه کِشا پاش ری تاپوُل در میره وُ تا میا خوشِه بگیره، بَچِ پاتلونِش تا شی رونِش شُر میخاره. ایسو یکی نی وُ مو بگو اِی رِطَو نمیخاردی، آرمه میکِردی جادو!
خُدِیا، هاسی چه میگفتُم! پاک یادُم رَه.
یه کنیززادِی دارُم، دخترِ سَک و سادِیِه. سَلیمه. ایسو بِخیالِش که مو مث  اُوسُنَل هوش و گوشُم سرِ جاشِه. نمیفهمه آدم وَختی پیر واوی، مثِ مینَلِش که سفید وِیمِن، یه چی مثِ کَرِدید میشینه ری فکر و خیالِش و پاکشونِه سفیدِ سفید میکنه.
مو نمیفهمُم یه مشت پیر و پاتالی قَدِ مو، چِطَحری هَنی چَسویدِنِه وُ پست و مقام دنیا وُ وِل نمیکُنِن بِرِن دیندِی آخرتشون یه ذَرِی. والا. هر شو هر شو هم تو تلویزونِن و اُرد میدِن وُ مردم.
می گو ننه والا هرچی یادِته، بنویس تا بدُم روزنومه چاپش کنن.
گفتم سَلوُ، ننه والا ری مو میا که دیه چی یادُم بیا !؟ مو اسم خوتَم دیِه وُ زور میا سرِ زُونُم.
دیرازگوشتون بعدِ میشزال، اُنگارکُو تمومِ هوش و گوشُمه پاش شی گِل کِردِن تو خاکِسون و واگَردُندَنُم خونه. بعدِ میشزال، اصلاً دیِه تو خوم نیسُم. وُ روزی که نعشِ سِلیمون هم اُوُردیدِن سیم، بَتّر واویده حالُم. بِچِی عصمتو نمیتَره بُگو سِلیمون، می گو هِلِیهُو. اینِیَم یاد گرُفتِنِه شوخی مَخسره میکُنِن میگِن دی هِلِیهُو. هاسِی چه میگفتُم! ها!
بِچَم تازه خَطِ سِویلِش دراُومِدِی. میگَشت و میگفت دی والا چه کنُم که جَلدتَر دربیا سِویلُم. میخاس بِرِه جبهه، نمیبُردِنِش. دِ سه کِشا همیطحر رفتِی دم بسیج مرکزی وُ نبُردیدِنِش. میگفت اِی خدا سوار اتوبوس هم واویدُم و تا نزیکَلِ آپخش هم رفتُم اُما وَم فهمیدِن و دومَنُم کِردِن. میگَشت و دیر از چیشِ مو وُ میشزال پُی تیغ میکَشی ری سِویلِش. هِئِیییی روزگار. تا روز آخُری هم که جبهه بی، مِنمِنَشِه داشتُم. نَعشِشِه که اُوُردِن، اُنگارکُو مُخِ شاوی بُلَندوُ فِدَه خانِه تو قُبّه دراُوُردِیدِن و پیچوندِیدِنِش تو کفنِ. از بسکی بلند و کشیده  بی ئی بِچه. مِی تَرکِی نار. بلند و سرخ و سفید. ری توریشِه که سیم زدِن پس، اُنگارکُو ماهِ شو چاردِه. سِویلِش هم قدرتی خدا دراُومِدِی مثِ سِویلِ شاه عباس ری اُستکانَلِ کمرباریک میشزال که غیرِ تو اونا، تو هیچی چُی نمیخارد.
سَلوُ می گو یادت میا یه روزی آخُرِش !
کی دیه ! مِی نه الان یه سالِ آزگاره. دیه کی؟ کی میخا یادُم بیا. تا اِی نیا یادُم میخام. میخا یادُم بیا که چه واووُ. خیلی دلمون خاش بیده وُ روزگارمون مثلاً که بُخا تو یادمون هم بمونه !
قَضّوبلاتونِه بسوُنم، خیلی سرتونه درد اُوُردُم. بِوَخشینُم دی والا ...