اتحادخبر-زینب رنج کش: کاراته کاران دشتستانی در مسابقات بین المللی کاراته سبک کیوکشینwkfbدر رده سنی نونهالان تا نوجوانان در این مسابقه شرکت داشتند، که موفق به کسب 40 مدال اعم از طلا،نقره و برنز شدند. پس از کسب 40 مدال رنگارنگ طلا، نقره و برنز نونهالان و نوجوانان دشتستانی در مسابقات بین المللی کاراته سبک کیوکوشین wkfb به میزبانی اهواز بر این شدیم با نماینده این سبک در استان به گفتگو بنشینیم. با ما همراه باشید.

- عباس کمالیان هستم دانشجوی کارشناسی رشته کامپیوتر، 10 تا 15 سال است که در رشته های مختلف رزمی فعالیت می کنم و ٢٧ ساله ام. تقریبا  یکسال و نیم هم هست که وارد رشته کاراته شده ام. قبل از آن نیز نینجا و ورزش های رزمی دیگری را کار می کردم. تقریبا از سن 6 یا 7 سالگی شروع به فعالیت در این سری رشتهای رزمی کردم.

- 5 یا 6 سال، حدودا دو سالی می شود که به مربی گری رو آورده ام و کمتر فعالیت می کنم. چون  باید یا مربی خوبی باشم و یا شاگرد خوب. نمی شود هر دو باهم باشی و این بسیار سخت است و محقق شدنش کار هر کسی نیست. بعد از آن باید کمک حال خانمم هم باشم همسرم دست تنهاست و به تنهایی نمی تواند از پس شاگردانش بر بیاید و باید به او هم کمک کنم یک مجموعه در استان دست من است، بسیار هم کار کردن در این فضا را دوست دارم اما چون برای تمام مسابقات همه چیز شخصی است و همه هزینه ها را باید خودمان پرداخت کنیم دیگر دل و دماغی برای تمرین خودم نمی ماند حتی به خاطر دارم آخرین بار که به گرجستان برای مسابقات رفتم پدرم وام گرفت تا من بتوانم به مسابقات برسم، میخواهم بگویم ممکن است بدون حمایت مسئولین مربوطه هنرجو کاملا ناامید شود با این هزینه های هنگفت. حمایت از بعضی  رشته ها فقط انجام می شود، یا باید المپیکی باشند یا اسپانسر خوبی داشته باشند، الان برای مسابقه بین المللی که در اهواز برگزار شد و بچه ها توانستند مقام کسب کنند، 30 میلیون از جیب خودم هزینه کردم و هیچکس حامی ما نبود و این یعنی عملا هیچکس توجهی به ما نمی کند، برای من که تنها شغلم مربی گری است 30 میلیون مبلغ قابل توجهی است.

- حقیقتش نامه نگاری هایی شده، من درخواست بودجه و یا کمک هزینه ای کرده ام تا به ما کمکی شود که دفعه بعد بتوانم با کیفیت خیلی بهتری، هرچند همین حالا هم بچه هایم راضی بودند اما از این بهتر عازم مسابقات شوند. در رشته های رزمی معمولا آن طور که باید بها داده نمی شود به بچه های رزمی کار، بیشتر ورزش های گروهی و ورزش های خاص، نمیخواهم درمورد ورزش خاصی صحبت کنم ولی معمولا برای گرفتن حامی و اسپانسر باید خیلی تلاش کنیم، من یکماه قبل از مسابقات تمام تلاشم را کردم تا اسپانسری را پیدا کنم و حتی گاهی به تمرینات بچه ها نمی رسیدم آن قدر که به این اداره و آن اداره می رفتم تا شاید کسی پیدا شود تا اسپانسر برنامه ما شود. چون سنم کم بود و تجربه زیادی مثل پیشکسوتان این رشته نداشتم و مربی ساده ای هستم شانسم هم در این مورد بسیار کم بود، باید چند بار خودم هزینه کنم به امید روزی که اسپانسری قوی به ما کمک کند. رئیس هیئت کاراته شهرستان بسیار ما را در این مورد حمایت کرد و حتی در نامه نگاری ها تمام تلاشش را کرد تا ما به موقع عازم شویم و به طور کامل حامی ما بود از اینجا از او هم تشکر می کنم.

- سالن امام علی روبه روی پارک لاله و تقریبا 8 یا 9 ماه است که آن جا مستقر هستیم. قبلا باشگاه دیگری بودیم که به مشکل برخوردیم و نتوانستیم ادامه دهیم و به این جا نقل مکان کردیم.

- کاراته بخاطر این که جایگاه جهانی دارد و به قول معروف همان لباس سفیدش کافی است تا به همه اصیل بودنش را نشان دهد. همه رشته های رزمی فوق العاده اند اما  کاراته را جور دیگری دوست داشتم، انسان کمالگراست در همه قضایا دوست داریم بهترین باشیم کاراته دارای فدراسیون است به جای خوبی وصل است و ما هم دوست داشتیم اگر مسابقاتی می رویم بی نتیجه و حاصل نباشد. برای آینده خوبی که در کاراته می دیدم آن را انتخاب کردم و این نظر شخصی خودم بود. چون جودو ،تکواندو و کاراته که المپیکی بودند تصمیم گرفتم کاراته را انتخاب کنم و تاکنون از تصمیمم رضایت دارم.

کاراته سبک کیوکوشین wkfb نمایندگی اش را در استان بوشهر داریم، همسرم در بخش بانوان فعالیت دارد و خودم نیز نماینده استان هستم در بخش آقایان تازه هم شروع کرده ایم و مدت زیادی هم نیست تقریبا یکسال و نیم است و  تلاشمان برای گسترش این سبک بسیار زیاد است.

- بله، من مدت ها مربی گری را کنار گذاشته بودم تا اینکه با همسرم آشنا شدم. او هم ورزشکار بود در یک دوره مربی گری با هم آشنا شدیم، نمی خواستم مربی باشم هم بخاطر هزینه هایی که باید می کردم و هم وجوه دیگرش، مثلا همین مسابقه ای که رفتیم بیشتر از اینکه برایم بازتاب داشته باشد هزینه مالی داشت. خیلی از مربی های دیگر در کنار مربی بودنشان کار های دولتی دارند و می توانند از آنجا کمک حال زندگیشان باشند اما من نه. چون تنها شغلم مربی گری است. مثلا اگر یک ماه باشگاه تعطیل شود، یا مثلا بخاطر کرونا که تعطیل بود ما بسیار ضربه می خوردیم، خلاصه من قرار نبود دیگر فعالیت کنم در این زمینه  اما همسرم گفت کار کن نیرو بگیر و بسیار حامی و مشوق من بود در این راه که از همین جا هم از پدر و مادرم و همسرم و خانواده او بسیار تشکر می کنم که طی این سال ها و این مدت به من کمک کردند و باعث دلگرمی من شدند.

- بسیار زیاد، متاسفانه یا خوشبختانه فوق العاده به این کار علاقه دارم چون معتقدم لحظه به ثمر رسیدن تلاش ها بهترین حال را آن روز یک مربی دارد و این را یک مربی بهتر درک می کند چه حس خوبی دارد شاگردانت به مقامی برسند گردنت تا آسمان افراشته می شود. من به شغلم افتخار می کنم.

- آقایان و بانوان حدودا 100 نفر چون تازه شروع کرده ایم هنوز جا دارد که بیشتر شود.

- سه روز در هفته، هر بار یک ساعت و من دو روز در هفته فعالیت دارم که یک ساعت وقت می گذارم. همسرم هم همینطور و مابقی سانس ها خصوصی و نیمه خصوصی هستند، چون مسابقه هم رفتیم بچه های منتخب این مسابقه باید در مسابقه دیگری شرکت کنند که گفتند تیم ملی این سبک به زودی به روسیه اعزام می شود.

- به امید خدا بله، هر چند هزینه هایش، سنگین است اما ممکن است.

- مشخص نیست واقعا ما سبک آزاد هستیم و کاراته کنترلی نیستیم، کاراته کنترلی المپیکی است و حمایت از آن بیشتر است اما کیوکوشین نه اینطور نیست.

- بحث مربی گری گفتند می خواهند برایش بیمه ای در نظر بگیرند چون الان به عنوان یک کار آزاد حساب می شود شاید مقایسه درستی نباشد اما تصور کنید مثل شخصی است که مغازه دارد و کاملا آزاد است. لیکن بخاطر علاقه ام به همه این حرف ها پشت کردم خیلی ها به من گفتند تیم برای مسابقات بین المللی کاراته در اهواز نفرست، اما من علاقه داشتم و بچه هایم زحمت کشیده بودند از برج 12 پارسال منتظر این مسابقه بودند تا میزان قدرتشان را به همه نشان دهند و این بی انصافی بود بگذارم در ذوقشان بخورد. خانواده ها بسیار کمک کردند و هزینه هم کردند، اما با تمام نا امیدی ها چون ده ها بار بخاطر تنگ بودن دستم و یاری نرساندن برخی که ادعای کمک کردن داشتند اما دستم را در پوست گردو گذاشتند و نشد به مسابقات بروم نمی خواستم بچه هایم هم این حس ناامیدی را تجربه کنند. آن جا هزینه هایی برایمان پیش می آمد که دست در سر فرو میبردم اما به حول قوه الهی شرمنده نشدم.

- اولین بار بود به طور مستقل تیم اعزام کردم که خداراشکر سربلند بیرون آمدم از این امتحان بزرگ همیشه خودم جز مسابقه دهندگان بودم. اینبار هم مربی بودم هم سرپرست کارم مشکل بود اما از خودم راضی بودم.

- باید از طرف هیئت کاراته اقدام کند.

- متاسفانه ما دو هفته است که برگشته ایم اما هیچ حمایتی یا حتی کوچکترین تشکری از بچه های من به عمل آورده نشده و حتی تماس هم نگرفتند اما گلایه نمی کنم این یک چیز طبیعی در این مسابقات است همیشه همینطور بوده و نباید انتظاری هم داشت قبلا همینطور بوده و همینطور هم مانده است. بحث ورزش در جامعه کنونی بحثی است بسیار مهم باید به آن بها داده شود ورزش کمرنگ شده باید حمایت شود تا امیدوار شویم. امیدوارم فشاری که تحمل می کنند بچه هایم هدر نرود.

- از مسابقات شهرستانی و استانی شروع کردم بعد  به مسابقات کشوری رفته و سپس بین المللی، یک آسیایی در تهران که مقام سوم را به دست آوردم و بعد از آن مسابقات جام جهانی بود که در گرجستان برگزار شد که آن جا اول شدم، در بخش حرکات نمایشی، مسابقات کشوری و بین المللی زیاد رفتیم.

- شاید شیرین نباشد اما بعد از آن اتفاق کاممان شیرین شد، وقتی دو هفته پیش برای مسابقات بین المللی به میربانی اهواز اعزام شدیم حدود 40 نفر بودیم به خوابگاه که رسیدیم متوجه شدیم خوابگاه غیر قابل سکونت است، خوابگاه بانوان قابل تحمل بود و آن ها توانستند مستقر شوند اما پسرهایم خوابگاهشان وضعیت خوبی نداشت. حسابی غافلگیر شده بودم نمی دانستم باید چه کنم بچه هایم خسته بودند و کلافه باید استراحت می کردند تا برای مسابقات روز بعد آماده شوند، فردا صبح مسابقه بانوان بود و پس فردای آن روز هم مسابقه آقایان، کلافه بودم و می خواستم حتی شده هتل بگیرم اما بچه هایم از مسابقاتشان جا نمانند همینطور که کلافه بودم تلفنم زنگ خورد و از تربیت بدنی بوشهر با من تماس گرفتند  و پرسیدند خوابگاه بچه ها چطور است؟ من گفتم: قابل سکونت نیست! یک را دو نکردند و گفتند خوابگاهی برایتان فراهم شده. اصلا باورم نمی شد میخواهم بگویم کار خدا را ببینید در شهر غریب چطور به ما لبخند بخشید؟

- یکی از بچه هایم آسیب دید و یکی دیگر تب و لرز شدید در روز قبل از مسابقه کرد شب سختی بود، تعداد شرکت کننده بسیار زیاد بود از صبح ساعت 8 شروع شد تا ساعت 2 شب نوبت بچه های من شد برای مسابقه شان و این خود خسته شان کرده بود. از همه جهت به من فشار آمده بود هم نگران حالشان بودم هم نگران مسابقه هم دنبال آمبولانس بودم، فشار مضاعفی به من وارد شده بود. بچه ها می گفتند وضعیت خوبی نیست می گفتم چرا همچین فکری می کنید شما حتی اگر با خانوده تان هم باشید از این قبیل اتفاقات (گم شدن گوشی همراه، کارت اعتباری و...) ممکن است رخ دهد و به هر طریق بود من شرمنده بچه هایم نشدم.

- انتظاری برای خودم ندارم، اما انتظارم برای بچه هایم است، دوست دارم دست چهار تا از جوانانمان را بگیرند و حامی آن ها باشند. مسئولینی که به طریقی شغلشان به ورزش مرتبط است یاریگر بچه هایم باشند. خودم خیلی شدید مشکل دارم اما اصلا برایم مهم نیست و فقط انتظار دارم بچه هایم الان که با افتخار برگشته اند حداقل در مراسم اهداء مدال شرکت کنند و حداقل جایزه کوچکی برای دلگرمی به آنها داده شود و بگویند آفرین که ورزش می کنید، اکنون که همه پای فضای مجازی هستند و ورزش کم شده برای ترویج آن هر چقدر هم هزینه شود کم است. انسان هایی که ورزش می کنند افراد با اراده ای هستند.

ورزش مسیر زندگی را تغییر می دهد.

- وضعیت خیلی خوبی دارد، از وقتی وارد این رشته شدم متوجه شدم بیشتر از سایر رشته های رزمی دیگر به آن توجه می شود. باشگاه کاراته جزو شلوغ ترین باشگاه هاست.

- صمیمانه از شما و تیم پرتلاش نشریه وزین اتحاد جنوب متشکرم و امید دارم ورزشکاران پر تلاش ایران من به جز خریدن لباس ورزشی و پرداخت شهریه باشگاهشان دغدغه دیگری نداشته باشند. خرج کردن برای ورزش سرمایه است، اکنون که به دیوار گوشه اتاق زل می زنم و افتخاراتم را آنجا می بینم غرق در لذت می شوم و این را برای تمام ورزشکاران آرزومندم.