غمچو:

سوگُلوُ گِروِس وُ گفت بگو نه.
بهمیارو سرشِه سه چار کِشا پُی غَضَو جِموند و یه فِرقِ قُیّمی وُ قیلونش زِه که یه چی مث کِلَهدید وُ سرش رفت تو هُوا.
سَکوُ چن تا کِلِنگِ پرپینیه که ماوِینِ سوزییَل بیدِن، ورداشت و همیطَحر که تَهشوُنِه میچی، گفت خو اِی بِلَدیِه، بگو سیش دیه. بعد پرپینَلِه اُنداخت تو سوزی شور و گفت کُشت خوشِه بیزونِه.
بهمیارو نی قیلونِه وُ دهنِش اُوُرد صحرا وُ گفت تو گورِ بوُام درارُم سیش بُگُم؟ بعد دِوارتِه سرشِه جُموند و پُی ناراعتی گفت اِی بِلَد بیدُم، خو میگفتُم. شی لفظی میخاسُم؟
سوگُلوُ دِکِشا گیرِ مُفکِ مُفک واوی وُ پُی گِروِه گفت نِپِه پُرسِ کی کنُم؟
نیم ساعتی وِیمی که سوگُلوُ نشسِه بی شی زِکِ دِی وُ بوُاش و جیگرشونِه خارده بی که پُی باد و طیفوُن سیش جمله بسازِن: «مَعلُمِمون گفته هرکی ننوشته بوُ، صُوا نیا مدرسه»
مُفِش چُر کِرده بی تا ری کَچّش وُ هاسِی تُک تُک میرُخت ری دفترش که نهاده بی دومن. دفتر، پاک خُلیس واویدِی وُ هاسِی مثِ خمیر وِیمی.
سَکوُ گفت نمیتَری پُرسِ یکی کنی سیش!؟
بهمیارو گفت پُرسِ کَمو پدرسگ کنُم؟
سَکوُ گفت شمسو نِبِلَدِه؟
وُ همیطَحر که پوزِشِه میتِلوند تا وَخچِه کنه، گفت والا او خو همیشه وَرِ خوش خیال میکنه عَلامِی دهره!
بهمیارو قیلونشه نِها بغل دیوار سِوَخزِدِی مُدوَخ وُ گفت وِر بِدِه دیرا، شمسو دسِ چپ و راسِشه بِلَد نی، میتَرِه پُی بادِطیفون جمله دُرُس کنه!؟
سَکوُ همیطَحر که نِکِ پوزِش دومن بالا ویمی که وَخچِه کنه، گفت چه میفهمُم والا، اِی شمسو پُی ئی دک و پوزِش نِتَره، نپِه دیه کی میتَره!
سوگُلوُ پُی سیرکِه گفت پُرسِ عام سردار کنین.
بهمیارو گفت سردارو، نفهم ترِ خوش، خوشه. او پُی اسم خوشَم نمیتره جمعه دُرُس کنه تا چه برسه وُ بادِطیفون.
سوگُلوُ گفت جمله!
بهمیارو گفت چه!؟
سَکوُ آخرش وَخچَشِه کِرد و گفت می گو جمله، نه جمعه!
بهمیارو گفت ایسو هرچی!
.
.
.
میخاسُم داستانه ادامه بِدُما اُما حالِشِه ندارُم.
جمله پُی بادِطیفون ویمو: «هرکی که باد بِکالِه، موقِی جیلُم  طیفون درو میکنِه»
............