سهیلا شعبانی:

معنای امر به معروف و نهی از منکر در دین اسلام وا داشتن افراد به انجام احکامی است که از نظر شارع پسندیده است.
حدود ۳۰ آیه از قرآن کریم با این مضمون نازل شده است، همچنین در کتب احادیث و متون معتبر به این موارد اشاره گردیده، از فضیلت های این دو مورد می‌توان فروع دین بودن آن را برشمرد.
در تاریخ پیامبران زیادی به مبارزه با فساد جامعه خود  برخاسته اند. پیامبرانی چون؛ موسی علیه السلام با سحر و جادو، حضرت شعیب با کم فروشی و فساد اجتماعی، صالح( ع) با اسراف و تبذیر، لوط (ع) با فساد جنسی، ابراهیم با بت پرستی و شرک.
هنگام ظاهر شدن دین اسلام جمیع فساد های نام برده در جامعه جاهلی رواج داشت، اما حضرت محمد (ص) با درایت، صبورانه و استعانت از آیات قرآن برای مبارزه با مفاسد قدم برداشت.

در اصول کافی / ترجمه آیت اللهی ;  ج ۳  ص ۲۲۵ می خوانیم : "با غير زبان مردم را به دين دعوت كنيد، آنها بايد ورع و پارسائى و تلاش و نماز و كار خير شما را ببينند، زيرا اينها خود دعوت كننده باشند."
مسلما دعوت عملی تاثیر گذار تر از دیگر دعوت ها است، زیرا شخص می بیند که او از دلش سخن می گوید و به گفته اش ایمان دارد پس با جان و دل به سخنان او گوش می دهد، به فرموده امام على(ع): «آنچه از قلب خارج شود وارد قلب دیگرى می‌شود»

نکته قابل تامل در این بحث این است که بسیاری از امامان ازجمله  امام صادق علیه السلام، در باب آمر به معروف و نهی از منکر معتقد است:  تنها کسی که می تواند امر به معروف و نهی از منکر کند کسی است که دارای سه صفت باشد -  به آنچه امر می‌کند و از آنچه نهی می نماید آگاه باشد-  عادلانه امر کند و نهی نماید-  با مهربانی امر و نهی کند.
(۲۷ تحف العقول صفحه ۳۵۸)

از کلام امام چنین استنباط می شود که آمر به معروف و نهی از منکر  با احتمالِ بر این که گفتار یا رفتار او در شخص موردِ نظر قابل تاثیر است، یا تشخیص دهد که فرد اصرار بر ادامه فعل خود دارد، و با رعایت این نکته مهم که برای او ضرر جانی یا مالی در پی نداشته باشد، می تواند اقدام به هدایت کند.
رهبر انقلاب نیز در این باب می فرمایند: مراحل امر به معروف و نهی از منکر واجب است، یعنی تا به مرحله پایین تر مقصود حاصل می‌شود نباید وارد مرحله بالاتر شد. مراحل امر به معروف (قلبی، زبانی، عملی) است.
واضح و مبرهن است که امر به معروف و نهی از منکر تنها در باب مسئله حجاب نیست، هم چنانکه پیامبران و امامان برای ظلم ستیزی و عدالت گستری مبارزه کردند، فعل های حرامی که ضرر آن جمعی است، در جامعه امروزی، اختلاس، رانت خواری، پولشویی و... فعل های حرامی است که افراد برای منافع مادی خود سرمایه بیت المال کشور را به غارت برده و مردم را به فقر و فلاکت  می کشانند، مهم تر از  حجاب است، زیرا بسیاری از بد حجابی های زنان ایرانی عوامل فقهی‌، دینی و منطقی ندارند، و به دلیل عوامل اجتماعی است.
متاسفانه در کشور اسلامی ایران نه تنها به راهنمایی های قرآن و اهل بیت و مراجع تقلید توجه و اهمیت کافی داده نشده بلکه بدون رعایت سیره اهل بیت عصمت و طهارت در برخورد با این مسئله و شرایط حاکم بر جامعه و میزان پذیرش اقکار عمومی، ارگان ذیربط این اجازه را به خود می دهد، که در یرخی موارد با جبر و زور به ضرب و شتم  مردم پرداخته و امنیت، آبرو و (جانِ ) زن جامعه اسلامی را از بین برده و باعث رواج مفسده اجتماعی شوند، ای کاش دست اندرکاران کشور به جای پرداختن به مسائل کوچک و کم اهمیت که ثمره ای جز بی اعتمادی و ناامنی برای نیمی از جمعیت کشور ندارد، به مسائل بزرگ و اساسی مملکت پرداخته و در صدد رفع مشکلات معیشت، بیکاری، بیماری، چپاول و تعرض به نوامیس برآیند، و دست مفسدین فی الارض را کوتاه کنند تا فرزندان این کشور که آینده سازان جامعه فردای ایرانند، بی ترس و دغدغه، با فراغ خاطر در بستری مناسب، جهت آبادانی و سربلندی مملکت خود همت گمارند و درقبال رفاه و امنیت روانه ممالک بیگانه نشوند.