امید دریسی

درست ۲ ماه پیش بود که نوشتم زمزمه‌های برکناری اسکوچیچ و بازگشت مجددِ کارلوس کی‌روش در راه‌روهای فدراسیون فوتبال ایران پیچیده است. اتفاقی که بالاخره پس از انتخابِ دوبارهٔ تاج و با تأخیر به وقوع پیوست و مطابق با گزارش ایسنا، کی‌روش سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شد.

از اطالهٔ کلام پیرامون کی‌روش اجتناب می‌ورزم‌ و در صورت لزوم خوانندگان می‌توانند به یادداشتی که در آذر ماه سال ۹۸ با تیتر «توهم یا واقعیت مسئله این است» و از طریق همین تارنما منتشر گردید، مراجعه کنند.(لینک یادداشت:توهم یا واقعیت؟! مسئله این است..!

 کوتاه سخن آن که: آقای اسکوچیچ دست شما درد نکند، ما می‌دانیم پس از بلبشویِ به پا شده توسط ویلموتس که دست‌پختِ همین آقای تاج بود، شما کار کوچیکی انجام نداده‌اید و ما را در آستانه حذف از مرحلهٔ مقدماتی به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر رسانده‌اید. اما قبول کنید و قبول کنیم جانِ کلام را بهتر از هر کس همکارمان مصطفی داننده نوشت.. شما را مثالِ تاکسیِ خوبی تشبیه کرد که ما را سالم و سریع و ایمن به فرودگاه رسانده منتها مقصد که فرودگاه نبوده تا ذوق کنیم و بگوییم رسیده‌ایم! بلکه می‌خواهیم به خارج از مرز سفر کنیم و طبعاً بقیهٔ راه را باید با هواپیما برویم و نمی‌شود با همان تاکسی تا لندن یا پاریس و فرانکفورت یا حتی کابل و بغداد برویم!

غرض این نیست که بگویم کی‌روش همان هواپیمای سعادتِ ماست، لیکن اسکوچیچ که از لیگ یک و خونه به خونه بابل به تیم ملی ایران رسید حتماً همان تاکسیِ مذکور است که صرفاً مسیر را به بهترین شکل ممکن تا فرودگاه طی طریق کرده و نه بیشتر و قرار هم نیست با تاکسی مسیر را ادامه دهیم! در تأیید این مدعا و در مقام مقایسه می‌توان هشت سال حضورِ کی‌روش و «یک‌دست» بودنِ تیم ملی را با چند ماه حضورِ اسکوچیچ و «دو پاره» شدنِ اعضای تیم ملی قیاس کرد!