غول‌ها در اساطیر باستانی و دنیای واقعی

در دنیای باستانی کلمه غول به افراد بزرگ از نظر جسمی و عموماً ماوراء طبیعی نسبت داده می‌شد. در اساطیر یونانی نیز به تیتان‌ها اشاره شده‌است. حتی کتاب مقدس انجیل از شخصیت جالوت به عنوان یک غول نام برده است.

تصویر زیر نبرد حضرت داوود با جالوت را نشان می‌دهد.

کلمه غول برای اولین بار در سال ۱۲۹۷ پس از میلاد در اساطیر یونانی ابداع شد. امروزه برای توصیف این افراد بزرگ‌تر از اندازه معمولی از اصطلاح بیماری غول پیکری (ژیگانتیسم) استفاده می‌شود.

این وضعیت پزشکی بسیار نادر است و هنگامی اتفاق می‌افتد که کودک قبل از بسته شدن صفحه رشد در معرض سطوح بالاتری از هورمون رشد قرار بگیرد. سه نفر از هر یک میلیون نفر در جهان به این بیماری مبتلا می شوند. در بیشتر موارد افزایش رشد، نشانه هیپرپلازی (تومورهای غیر طبیعی) در غده هیپوفیز افراد است.

کهن الگوی غول در اساطیر باستانی

اسطوره شناسان و عوام بر این باورند که کهن الگوی غول در اساطیر باستانی، نمادی از مبارزه انسان با نیروهای ویرانگر مادر زمین (طبیعت) است. احتمالاً به همین علت غول کش‌های باهوش، غول‌ها را شکست می‌دهند؛ زیرا در این داستان‌ها عقل بر زور و بازو پیروز می‌شود.

در همه اساطیر باستانی سلتیک، اسکاندیناوی و یونانی نژادهای اولیه‌ای از غول‌ها وجود داشتند که قبل از انسان‌ها و غول‌های اساطیر نورس بر جهان حکومت می کردند تا این که خدایان بر آن‌ها غلبه کردند.

بسیاری از مورخان معتقدند که جنگ خشونت‌آمیز بین خدایان و غول‌ها، نمادی از نحوه برخورد وایکینگ‌ها با سایر اقوام است. با توجه به این که وایکینگ‌ها همانند خدایان بودند و سایر اقوام، مانند غول‌هایی که در جنگ‌ها کشته می‌شدند.

سپس نورمن‌ها، کلمه نورس Jötunn را به geant ترجمه کردند. آن‌ها این واژه را با الهام از Gigans در لاتین به دست آوردند که به تیتان‌های یونانی اشاره دارد. به این ترتیب غول‌های یونانی، رومی و نورس به یک موجود واحد در افسانه‌ها تبدیل شدند.

در تصویر زیر پوسایدون را در سمت چپ مشاهده می‌کنید که در حال نبرد با غولی در سمت راست (احتمالاً پلی بوت) است.

در اساطیر باستانی به غول‌هایی اشاره شده‌است که دور از چشم انسان‌ها، پشت دورترین کوه ها و در جزایر دورافتاده زندگی می‌کنند.