غمچو:

حاج خورشید و میشکِرَم و زالو رفتیدِن خوُنِی کرامت که آخُرِ ولاته. رفتیدِن روضه. یه بیس سی نفری تو مجلسی کرامت نشسیدِن وُ قیلون میکشیدِن. شیخ هَنی نومِدِی وُ جماعت سی خوشون گیر گپ زدن بیدِن. غُرغو صِدِی جمعیت تو کِلَهدیدِ قیلونَل، یَک وَعضی دُرُس کِردِه بی که بیو بر سیل. هُوا گرم بی وُ شیروُ کَلمَحد یِهنا شَروَتِ آولیمو بَهر میکِرد.

چن تا جَک و جَووُنَلِ وِلات نشسیدِن آخُرِ مجلسی دورِ اسکندرو کولی وُ هر چن دِقِی، یِکِشا بلندبلند میخندِسِن. نَمی چه تعریف میکِرد اسکندرو سیشون که ایقه مزه داده بی وَشون. جعفرو خلیجی که تازه وُ زندوُن آزاد واویده وُ زنِ مرحوم کاغلوُمه اِسدِه، همیطحری هِی سیلِ آخُرِ مجلسی میکِرد و دندون کُریچَک میکِرد. زالو  همیطحر که پُی مینَلِ زرد و زالِش تَکّه داده بی وُ بالیشتِ پهنی که پَسِ سرش بی، سرشه اُوُرد صحرا وُ گفت میشکِرَم، اِی میوینی شیخ نمیخا بیا، تا برِیم وُ زندِیمون برسیم. میشکرم یه هسکه ای دا وُ هیچی نگفت.

حاج خورشید که هاسِی قیلون میکشی، نی قیلونه از تو دَهنِش دراُوُرد و گفت اُشتو نَکو زالو. لابد گرُفتاری چی داشته. بعد دوارته یه فِرقی وُ قیلون زِه وُ گفت میا خدابُخا. تو همی گپ و گفتَل بیدِن که در واز واوی وُ شیخ اُوُمِه داغُل. همه یا الله گفتِن و نُهاش راس واویدِن. آخُرِ مجلسی هَنی اسکندرو اینا هاسِی میخندِسِن. جعفرو خلیجی پُی صِدِی بَدوَرّه ای گفت بر محمد و آل محمد صلْوات. همه صلْوات دادِن و دوارته نشسِن سرِ جاشون. شیخ رفت ری صندلی سوزی که وسط مجلس نُهادیدِن نشِس وُ بُنا کِرد ریشِشِه مالوندَن. ریشِش جوگندمی بی و ریش می اُومه که پنجا شص سالیش بو. شیروُ کَلمَحد یه پارچِ شَروَتِ خنکی برد سی شیخ و تا کمر نُهاش خَل واوی تا وَرداره. شیخ یه سِویل خنده ای کِرد و پُی دسش اشاره کِرد که نمیخاره.

شیروُ اُومه واگرده اُما پاش رفت پسِ پاش وُ یِکِشا پَسَندَری واری واوی ری شیخ. پارچِ شَروَتی هم پِرخ واوی تو توُری عَودِرضا که سه چار ساله کور واویدِه وُ چیشِش جُیِه نمیوینه. شیخ و شیروُ راس واویدِن خوشونه تِکوندِن. کرامت هم دووِس پُی دسمال قاغذینی توری عَودِرضِایه پاک کرد و نشس سرِ جاش. یِکِشا صِدِی خندِی بلندی از ته مجلسی راس واوی وُ هر چی جعفرو خلیجی صلْوات دا، فُیدِی نداشت. دٌکِشا وُ سِکِشا هم صلْوات دا اُما اُنگار عَودَن میخندسِن. اسکندرو اُفتیدِی وسط وُ جماعت هم دورِش. یِکِشا نَمی چطَحر واوی که جعفرو قندونه ورداشت و قُیّم پِرخِش کِرد آخُرِ مجلسی. خدا را شِگر قَدِ کسی نخارد اُما یَک صِدِینی دا که اُنگار توپ چِکوندِنه. شیروُ کَلمَحد گفت عِجَو آدمِ بیرحمی هَسیا. نگفتی اِی میخارد تو سرشون، چه ویمی!

جعفرو خلیجی گفت تو دیه وِر مِزِه که همی ایسو میخاسی آغُیِه بکُشی. زالو سرشه نُها تو گوش حاج خورشید که بِرَکِش نشسِه بی وُ همیطحر که اِدِی جعفرو کَلمَحده درمی اُورد، یواش گفت آغُیِه بکُشی. آغُیِه بکُشیا. آغُیَل مث ما میمیرِن مِی ؟ آغُیَل تا حَلوُی هفتاد نفره نخارِن، خار هم پاشون نمیزنه. حاج خورشید یواشکی خندس و گفت مِی دروغ میدی ! وُ دوارته فِرقِ قیلونش زِه وُ دیدِشِه از تو سیلاغِ پوزِش هُف کِرد توُ هُوای گرم مجلسی. آخُرِ مجلسی هَنی هاسِی مثِ کوگِ مَسْ میخندِسِن. شیخ صداشه اُوُرد بالا وُ گفت بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین ...