غمچو:

خالمُراد نشِسه بی ری سِکونی سمنتیِ دورِ حوض وُ قیلون میکشی. هر چن تا فِرقی که میزه، سرشه وامیگردوند و پرسِ دی رضا میکرد که: « طول ندادنه!؟» پُی دخترش مَصوُ وُ دختر کُکاش خاتوُ بی.

مَصوُ وُ خاتوُ پُی مَغرُوی رفتیدِن صحرا که بِرِن تا ورِ خیاطی وُ واگردِن. قرار بی جَلدی بِرِن و جَلدی هم بیان اما ایسو نزیکِ سه ساعت بی که نِواگشتیدِن. نِه واگشتیدِن و نِه تلیفونشون جُواو میدا.

خالمراد گفت: « یعنی کَمو جهنُم رفتنه ئی سیرِقَل !؟ » بعد یه فِرق قُیّمی وُ قیلون زِه و گفت : « پَلکَندِیَل» وُ سرشه جُم  دا و گفت : «بِتا نواگردِن. بِتا نِواگردِن خونه. یک تقاصی بگیرم وَشون که تا آخُر عمرشون یادشون نره » دی رضا که هاسی تَسکواوِ ماسیه مینِها تو یخچال، گفت : « بلکَم رفتووِن خونِی نومزاد خاتوُ » بعد بالِ میناشه پیچوند دور سرش و گفت: « کاشکِرا یه تلیفونی سی مَحجعفر میزدی» خالمراد گفت : «او خوش بِتَرِ عالمه. نه معلومه کی میره، کی میا» وُ تُمپِی قیلونه هل دا نُهُی دی رضا و نی قیلون هم دا دسِش. دی رضا بالِ میناشه که پیچونده بی دور سرش، دِکشا وازش کرد و نِهادش ری سرِ نی قیلون و یه دِتا فِرق آواد زِه. خالمراد گفت: «تَحل واویده تنباکوش بُنیوار گشته. یادت بو دیه ورِ حاجسَنو نسونیم» دی رضا گفت : « همه شون همیطحرن. پاکشون واویدِنه مِی هلاهل » بعد یه حَبِی قندی که افتاده بی ری زمین، ورداشت نِهادش تو قندون و گفت : « نمیفهمُم چه دشمنی پُی کُکای مو داری که تموم بِشو نی»

خالمراد گفت : « خوت و کُکات مَحْک واویدین از ری زمین» و همیطحر که عِرقچینِشه ری سرش جوجا میکرد، گفت : «بسکی خدا جِنسِتونه خِراو کِرده » دی رضا گفت : « جنسِ تو و دِدِیَلِت خوُ بوُ، کاری وُ جنس باقی نداشتو »
ماوینِ هَمی گَپَل بیدِن که در واز واوی وُ مَصوُ وُ خاتوُ اُومَدِن داغُل. یه سلامِ مَلِسَندینی کِردِن و همیطَحر که تمومِ لارِشون می دروشی، نشسِن ری سِکونی. خالمراد یه جُواو سلام لَنگی دا وُ گفت: «جهنُم بیدین تا ایسو!؟» دی رضا گفت: «تلیفونتونه سی چه نِوَرمیدارین !؟ » خاتوُ گفت : « دزیدِنشون وَرِمون » خالمراد یه کِشا واگشت و گفت : «دزیدِن !؟ کی دزیدشون؟» مَصوُ گفت : «تو کیچِی پَسِ سیلو هاسِی می اُومدیم که یه کِشا یه موتِرینی وُویسا وَرمون وُ دو نفر وَش پیاده واویدِن وُ پامون کُشتیر واویدِن که کیفلمونه بُسونِن وَمون»
 خاتوُ گفت: «هرچی زنگ زدُم وُ پلیس، تلیفونشونه جُواو ندادِن» مَصوُ گفت : « هم کیفلمونه ومون اِسَدِن، هم تلیفونلمونه » دی رضا گفت : « خدا تو گُلیشون نِرِه دومَن به حقّ ایمام حسین وُ اولادش » خالمراد یه سیلی کِرد وُ مَصوُ وُ خاتوُ که هَنی هاسِی مِی پیشِ مُخ می دروشیدِن وُ گفت: «خُو گِلَمبوُوَل، جُی تلیفون زدن، ریسَریتونِه درمیوُردین!» خاتوُ گفت : « سیلِ عاموُا، ئی دُزَل مِی ناموس و خجالت سرشون ویمو که مثلاً اِی ریسَریمونه درمیوُردیم، شرم کنِن و ولمون کنِن !؟»
خالمراد دوارته قیلونِه وُ دی رضا اِسِه وُ گفت : «نه تا کور واوین دِتاتون. مِی سی محض شرم و خجالت میگُم؟» بعد یه فِرق گُتی وُ قیلون زِه وُ گفت : « سی محضِ ئی میگُم که اِی بُخان بُکشَنِتون هم، کسی وُ دادتون نمیرسه اُما اِی ریسَریتون بِفتِه دومَن، یه ثانیه هم طول نمیکشِه که از چارطرف میان هل تون!»

دی رضا گفت: «پناوَرخدا» و بعدش آرومتر گفت : «بوُ دِی ریم سیاه، هاسی خِرُف میکنیا»