غمچو:

« ... مُندوُ نِشسِه بی ری جدولِ بِرَکِ خونه‌ی حاج حمزه وُ پُی یه لوشِ سوزی که وُ گِزِ دم فِدَه مَحسِمال وَر اُوُرده بی، هاسِی پسِ مازَشِه میخاروند. بسکی خارونده بی، یه چی مثِ خین، رُچ بسّه بی پسِ جوُمِی بشوربپوشِ سفیدوش که کُکای گُتوش عَودِخالق از گِتَر اُوُرده بی سیش و سالی یه وِلا بَرِش میکِردِش. همیذات که هاسِی میخاروند، درِ خونه‌ی حاج حمزه واز واوی وُ نَسرینوُ یه کِشا سرشه اُوُرد صحرا. مُندوُ مثِ گّلینی که مُشک دیده بو، بُراق واوی تو چیشَلِ نَسرینوُ وُ یادِش رفت که لوشِ گِزِه درآره از پسِ مازَش. نسرینوُ تا چیشِش اُفتا وُ مُندوُ، مث کسی که لَهپِرَک زده بوُ، پاش رَه پسِ پاش و گُرَمبِشتی اُفتا ری سِتینِ سیمانی پاشِی در وُ پِشونیش خارد وُ رُخِ سِتین. مُندوُ تُفکِشِه قیت دا، لوشِ گِزِه وِر دا دیر وُ مث فشنگ خوشِه رسوند وُ نسرینوُ وُ مثِ کسی که مَس بو، دس کِرد دَسِ نَسرینوُوِه گرُفت.

دسِ نسرینوُ نرم و نازک بی اُما مث یه خُرِنگِ تَشی، داغ بی وُ تمومِ لارِ مُندوُوِه بُک میزِه. همیطحری بفهمی نفهمی گفت «چیت نِواوی ؟» نسرینوُ دسمالشِه که وُ سرِش اُفتیدِی وُ پاک مینَلِ زردوش شلال واویدیدِن ری توریش، دوارتِه اُنداخت ری سرِش وُ یه دِتا گِرِندِ مِلِسَندی هم زِه وَش و بی ئی که جوُاوی وُ مُندوُ بِدِه، راس واوی، خوشه دو سه کِشا تِکوند و رفت داغُل. رفت داغُل و دَرَم  پشتِ سرش بَس. مُندوُ گیج گیجالو راس واوی وُ چیششِه نِها ری سیلاغِ کچیکی که تو قَدِ در بی وُ تا دِلِش خاس، سیلِ نسرینوُ کِرد که مثِ طاووسی بالِ دامنِ گُلمنگُلیشه میکشی ری زمین و میرفت. سیلاغِ ری در، تنگ بی وُ هِی نسرینوُ وَش میرفت صحرا. مُندوُ مَجووُری خاگِ چیششِه ری سیلاغ ئی هل و اُوهل میکِرد تا نسرینوُ گم نِواوو وَرِش.

ایقِه گُلُپشِه چَسوُوند وُ درِ اُهانیِ حاج حمزه که مثِ پوسِ نارِ رسیده، سرخ واوی. نسرینوُ از تو سیلاغِ در، هُل خارد رفت هَلِ حوض و دسَلشِه تا کَنجیل زِه بالا. میخواس اُو بزنه توریش لابُد. مُندوُ تمومِ قُوُوِی چیششِه نِها ری دَسَلِ نسرینوُ که مِی دِتا بلورِ سفیدِ تو کُمُدِ پِشای دِیش، تو حوض دومَن بال ویمیدِن. مُندوُ وَرِ خوش فکر کِرد که بُیَد حوریَلِ بهشتی هم همیذات سفید و روشن بو رنگِ پوسِشون. اُما خو نسرینوُ هَنی بِختَر بی وَرِش. فکر کِرد که حور چنه ! هی دسِ آدم رد ویمو توش وُ مث بازی بچیَله. نسرینوُ اُما وُ هُزارتا حور سَره. ویمو زنت که واوی، دس کنی تو شِلالِ مینَلِش وُ تا صُوا مثِ حریرِ نازکی مالیشون کنی، ویمو دس بندازی دورِ گردنش وُ تا میتَری، بوُ مینَلِش کنی که بوُ گل نرگس میدِن. ویمو دسشِه بگیری وُ تا آخُر دنیا بٌرِی پاش. یادِ دسِ نسرینوُ که اُفتا، دوارتِه دسِش بِر گرُفت. هَنی جُی دسِ نسرینوُ تو دسِش می سُخت و تَش میزِه. اُنگار که یکی سیخِ اُهانگریه از ری کوره ورداشته بی وُ نِهادیدِش تو دس مُندو. نسرینوُ مث چی که فهمیدو هاسِی سیلِش میکنِن، هی دَسَلِ سفیدوشه می اُوُرد بالا وُ تالَلِ مینِشِه که دلوویز واویدیدِن ری چیشَلِش، میزِه پس. بادِ گرمِ آرومی از تَه قِوْلِه می اُومِه وُ بَلگَلِ درخت اَوریشمیه که تو دلِ فِدَه حاج حمزه بی، می رَخصوند. بَلگَل که می رَخصیدِن، هی می اُومدِن نُهای سیلاغِ ری در وُ نسرینوُوِه دیار و نِدیار میکِردِن. هر گا که نِدیار ویمی نسرینوُ، مُندوُ حُمارکی یه فاشی وُ حاج حمزه میدا که سی چه اَوریشمه اینجو کاشته. تو دلش می‌گفت کاشکی اوهَلِ حوض کاشتیدِش تا بَلگَلِش ایقه نُهای سیلاغ بال بازی نمی کِردِن. نسرینوُ همیطحر نشسِه بی پاشِی حوض و راس نِویمی. بادی که پُی بَلگَلِ اَوریشَم بازی میکِرد، پُی خوش یه شَهپالی بوُ گل اَوریشم می اُوُرد و هُل میدا تو سیلاغی که چیشِ مُندوُ دَمِش بی وُ هُفِش میکِرد تو سیلاغَلِ پوزِ مُندوُ که مث دِتا غارِ گُریک، واز و بسّه وِیمیدِن. مُندوُ هم جُی چیشِش خاش بی، هم جُی پوزش. سی همی محض هم نمیتَرِس وِل کنه و بِرِه. نسرینوُ همیطحر که هاسِی اُو توریش میزِه، یه کِشا سرشِه اُوُرد بالا وُ یه سیلی هلِ سیلاغِ ری در کِرد که دلِ مُندوُ بدوَخت مث کُمتری که وُ بالای کُنار بِفتِه دومن، اُفتا توُ کُمِش. جوری سیل میکِرد که اُنگار میفهمه مُندوُ پشتِ سیلاغ کو وُیسیده. همیطحری دسشِه که اُو وَش چُر میکِرد، خیلی یواش و آروم اُوُرد بالا وُ مثِ تو فیلمَلِ هندی چن تا تالِ مینِشِه از ری چیشَلِش زِه پس وُ بردشون بالا. مُندوُ دَهنِش سه متر واز واویدِی وُ عرقِ سوُر و داغی که وُ کَنجیلِش چُر میکِرد، میرِخت توُ کَپِش. گرما میزِه تو سر و پِرتاکِش اُما توُ خوشِه نمیدی که وِل کنه وُ بِرِه. یعنی دو سه کِشا میخاس بِرا اُما برقِ دَسَلِ نسرینوُ که توُ اِلنگونَلِ طلا هَنی بیشتر دلِشِه میبُردِن، نمی نِها. مُندوُ اُو دهنشِه قیت دا وُ یه ثانیه سرشه از ری در وَرداشت که عرقِ توریشِه پاک کنه. اُفتینِش یِشّوُ عرق  بی وُ عرقِ ری توریشِه بیشتر کِرد. هموطحری دوارتِه چیششِه نِها ری سیلاغ اُما نسرینوُوِه نِدی. هرچی چیشلشِه ئی هل و اوُ هل گردوند و زُر و پیچ شون دا بَلکُم بِوینِش، فُیدِی نداشت. اُنگار سیَه صُوی بی نسرینوُ که پُی اَفتوُ رفته بو. اُنگار گُجیکی بی که تیرکمون تو دسِ بچه‌ای دیده بو. مُندوُ همیطحر که هَسکِه میدا، سرشِه از ری سیلاغ ورداشت و یِکَلی خَل واوی ری درزِ ماوِینِ در که قَدّ یه سیزَنِ خیاطینی واز بی اُما هرچی کِرد، نِتَرِس داغُله بِوینِه. سرشه زُر دا، شی واری واوی، نشِس، راس واوی، تِنگِس، خوُسی، خِلاصه هر کاری کِرد، فُیدِه نداشت. نسرینوُ غِیوْ واویدِی وُ نمی کُجا رفته بی ... »

ئی هم مطلبِ ئی هفته مون سی اونایی که میگِن سی چه ایقه سیاسی مینویسی. خاسُم بُگُم خداسرشهاده مونَم بلدمِه داستان عاشقونه بنویسُم. خیلی هم بلدمِه بنویسُم. دلُم هم میخا بنویسُم اُما مِی ئی لامذهَبَل میلِن. نِمِیلِن آدم بره پُی دلِش و یَک ساعت وُ اَل و اوضاعی که ساختِنه سی مردم، فکر نکنه. میفهمین چقه شخصیت که میتَرِن خلق واوِن، پُی کار و کردارِ ئی جماعت، تو فکر و ذهن و خاطر آدم میمیرِن و اصلاً تُری وَشون درنِمیا ...