معصومه محتشمی:

تکِ هوا شکسته بود. آفتاب داشت بی رمق می­شد و باد گلمبو خور کن افتاده بود تو کوچه­ها. ابرها گاهی این پهلو، آن پهلو می­شدند و چند قطره باران که می­ریخت، بوی خاک می­پیچید تو مشام و ده.

احمد خیره شد به چشم­های منیژه که ناشیانه سرمه­شان کشیده بود و موهایش که بوی سرخی می­داد و روی فرقش دو جا می­شد. پیراهن شال ویل ماشکی تنش بود و چادری گل مخملی توی دستش گرفته بود.

هیکل نحیف احمد فرو رفته بود توی ویلچر و چشمهایش میخ شده بود روی قرص صورت ماه که لم داده بود گوشۀ آسمان و سیاهی شب را می­خورد. منیژه روسری­اش را گره زد و چادرش را انداخت روی سرش و بالش را چپاند زیر بغل.

صدای نی انبان همسایه تو گوش­ها یزله می­رفت و همه را می­کشاند سمت خودش. حیاط چراغانی بود و نور زرد و قرمزش توی چشم­ها می­رفت و می­آمد و خون سیاه گوسفند رو چهارچوب در مرده بود.

هوا پاییز بود و زن­ها توی اتاق عروس گَل بسته بودند و بیت می­خواندند و نفس عروس را گرفته بودند. منیژه ویلچر احمد را گوشه­ای خلوت پشت به دیوار، تکیه داد و رفت توی زن­ها.

شانه­های نی­انبان­زن چپ و راست و صورتش پُر و خالی می­شد و آهنگ بندری­اش قبله و کهباد خشم را سینه کرده آورده بود سمت خودش.

دعوت شده و نشده یکی بودند. دست­های زمخت تنبک زن بالا و پایین می­رفت و سرش توی هوا بود و می­چرخید و چشم­هاش سیاه و سفید می­شد.

مردی تکه­های خرد شدۀ سانچۀ یخی را می­انداخت تو لیوان­های استیل و شربت ویمتو می­ریخت روی آن. بوی برنج و قیمه تهِ حیاط را شلوغ کرده بود. جوانی، سینی به دست آمد سمت احمد: «خوش اومدی!»

احمد لیوان خنک شربت را گرفت و قبل از آن که حرفی بزند؛ جوان رفته بود و بچه­ها دوره­اش کرده بودند.

چند نفر وسط گود، بندری می­رفتند. شانه­هایشان می­لرزید و دست و پاشان جفتک می­انداخت و چشم­هایشان کلاپیسه می­شد و سر و چانه­شان سقف آسمان بود. احمد توی خودش بود و با گذشته­اش ور می­رفت.

صاحب خانه آمد سمتش و ویلچرش را راند سمت جمعیت و راه را برایش باز کرد. نگاه احمد تو دست و پای رقاص­ها می­چرخید که ناگهان میخ­کوب شد: «خودشه، خود بی همه چیزشه!».

مرد، پا برداشت. کمرش را خم و راست کرد و ده انگشتش را لرزاند. احمد روی تخت خوابیده بود. باد نرم پنکۀ رومیزی کله را می­رقصاند.

نم هوا نشسته بود روی سقف کله و شکمش را آویزان کرده بود. احمد روی لحاف خوابیده بود و صدای خُرخُرش پوست شب را می­خراشید.

صدایی حس کرد و به پهلو شد. چشم­هایش را بست و دو دستش را توی هم گره زد. صدایی حس کرد و به پهلو شد. چشم­هایش را بست و دو دستش را تو هم گره زد. و دوباره همان صدا. منیژه از خواب پرید: «گمونم چیزیه مرد!» احمد بلند شد نشست.

مرد تکانی بندری به شانه­هایش داد و لوله تفنگ را چسباند به کمر احمد. کمر کله خم شد و شکم آویزانش صاف ایستاد.

منیژه خواست جیغ بکشد که مرد گلنگدن را کشید: «صدات در بیاد، ماشه رو کشیدم.»، فقط طلاهات می­خوام.

مرد صورتش را تراشیده بود و موهای فرفری بلندش سایه انداخته بود روی چشمهایش. منیژه خشکش زده بود. زبانش چسبیده بود به سقف دهانش و تکان نمی­خورد. حرف زدن یادش رفته بود. مثل لال­ها هَبَ هَبَ می­کرد. رنگش شبیه آدمی که خونش را کشیده باشند؛ سفید بود.

احمد دست گذاشت روی قلبش: «بی ناموس، چلوندی رو زن و خونه مردم» حرفش تمام نشد و مرد با قنداق تفنگ کوبید تو کمرش.

هر ضربه تنبک، قنداق تفنگی بود که روی گُردۀ احمد فرود می­آمد. جوانی، داماد را روی دوشش گذاشت و زن­ها کل کشیدند.

احمد دست گذاشت روی کمرش. دردی پشتش دوید و تا نوک پایش تیر کشید. منیژه زد زیر گریه: «تو رو به حق ابالفضل...» مرد لوله تفنگ را چسباند به تن منیژه.

منیژه بی اختیار دستش را دراز کرد چند النگوی پهن کویتی دستش بود و دستش رعشه گرفته بود و می­لرزید.

داماد روی دوش مردم بود و مرد یزله می­رفت و تفنگ را رو به احمد حمایل کرده بود. بعد انگشتان منیژه را گرفت و پیچ داد و النگوها را کشید: «لامصب، تکون نمی­خورن.»

دست منیژه خون مال بود و پوستش رفته بود و احمد دراز افتاده بود.

مرد که شربت ویمتویی خورد تو حیاط همسایه صدایی آمد و ترسید. سرش را برگرداند. احساس خطر کرد و دوید سمت در. منیژه سر گذاشت به جیغ. نی­انبان­زن می­زد و احمد، بی جان افتاده بود.

سفره را که انداختند، نی­انبان­زن نمی­نواخت و تنبک­زن سیگار دود می­کرد و احمد روی تخت بیمارستان تازه به هوش آمده بود. پاهایش حس نداشت. مهمان­ها پای سفره بودند. مرد را که گرفتند؛ احمد لقمه­ای توی دهانش گذاشت و نی­انبان­زن که شروع کرد، احمد گوشۀ خانه کز کرده بود و اخبار می­دید. منیژه چای دم کرده بود و گذاشته بود جلو احمد و زل زده بود به صورتش.

احمد توی اخبار بود و حواسش می­چرخید پیِ چند جوان که چشم­هایشان را سیاه کرده بودند و چند پاکت به ردیف جلوشان چیده شده بود.

منیژه، آرام آب دهانش را قورت داد: «این چند تا بیچاره رو میگیرن؛ کار درست میشه؟ پس اون کله گندهاش چی؟»

احمد غرق بود و حواسش با منیژه نبود. صدای تنبک شلیک می­شد توی گوشش و خونش لوله می­شد می­ریخت توی حلقش.

درد خون­مال شدن دست منیژه تو دست مرد، رگ غیرتش را می­برید. دلش می­خواست فراموشی می­گرفت و هیچ چیزی به یاد نمی­آورد.

نی­انبان­زن ­رفت بین رقاص­ها و سر و کولش را خم و راست کرد و سرِ شب را برید. منیژه، حبه قندی گذاشت توی نعلبکی و سُر داد جلو احمد: «اون بی وجدان هم که عفو خورده» «چطور قاضی قبول کرده؟»

احمد حرفی نداشت، ویلچرش را راند سمت در حیاط. خون سیاه گوسفند روی زمین مرده بود.