امید دریسی:


آقای ذوالنور، رئیسِ کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس گفته است که: روحانیون می‌توانند برای سالم‌سازی نظام اقتصادی نقش ایفا کنند.

معروف است می‌گویند برای کوبیدن یک حقیقت، خوب به آن حمله نکن، بد از آن دفاع کن! حال حکایت آقای ذوالنور است که در این حیصُ بیص و پس از ۴۰ و اندی سال تازه به فکرِ سالم‌سازی نظام اقتصادی افتاده‌اند، سَلمنا!

ابتدای یادداشت قصد آن داشتم با ارائهٔ لیستِ مختصری از مجموعهٔ متصدیانِ عالی‌ترین پست‌های نظام و مسئولان ملبس به لباس روحانیت اعم از رئیسانِ جمهورِ جمهوری اسلامی ایران تا رئیسانِ مجلس شورای اسلامی، مجمع تشخیص مصلحت نظام، قوهٔ قضائیه و خبرگان رهبری تنظیم و توجه آقای ذوالنور را بدان معطوف دارم، لیکن این قلم بنای قضاوت و بررسی کارنامهٔ روحانیون بر پایهٔ مناصبی که در اختیار داشته‌اند ندارد. چه، مردم و خودِ مسئولان بهترین داوران و ناظران هستند.
هدف از این جستار بر سر حرفی است که می‌توان نزد! وقتی سخنی از سوی مسئولی بر زبان جاری می‌شود معلوم است که واکنش‌ها را برمی‌انگیزد و بدان پرداخته می‌شود.

جناب آقای حجت‌الاسلام والمسلمین ذوالنور که از قضای روزگار خودِ جناب‌شان نیز ملبس به لباس روحانیت است می‌توانند با یک بررسی اجمالی، برشمرند و به این نتیجه برسند که بخش اعظم و مهم‌ترین پست‌های کلیدی کشور پس از انقلاب در یَدِ روحانیون معظم بوده است. ایشان می‌توانند به این لیست، بسیاری روحانیونِ دیگر در پست‌های عالی‌رتبه و بدنهٔ ارشد و میانیِ مدیران و مسئولانِ کشور مِن‌جمله وزرای دولت، نمایندگان مجلس، ائمهٔ جمعه، سازمان‌ها، نهادها، اداراتِ دولتی و حتی خصوصی و و و را نیز اضافه کنند! بنابراین به سهولت قابل مشاهده است که جامعهٔ روحانیت طی این سال‌ها در بخش سیاست‌گذاری، قانون‌گذاری، اجرا، قضاوت، نظارت، امر به معروف، نهی از منکر و قس‌ علی‌ هذا توانسته نقش پر رنگی ایفا کند و صاحبِ مسئولیت، تریبون و رسانه باشد.

حال جناب آقای ذوالنور بفرمایند اگر مقصودشان این بوده که نظامِ اقتصادی سالم نیست پس این «نقش» که مد نظر ایشان است باید چگونه و در کجا ایفا شود؟! این همه مسئولیت که در دستانِ شما و هم لباسانِ شما بوده، اگر نقش نیست پس چیست؟! با توجه به عملکردها بیراه نیست که بخشی از مردم منتقد وضع موجود باشند، کما این که خودِ مسئولان هم منتقدند! اما کماکان جامعهٔ روحانیت نزد عامهٔ مردم محترم است، لذا دلیلی ندارد آدرس غلط به مردم داده شود. واقعیت این است که به واسطهٔ اعتماد و حسن نیتی که در قاطبهٔ مردم نسبت به روحانیون وجود داشته و هنوز وجود دارد به اندازهٔ کافی و ای بسا بیشتر، دارای تریبون، مسئولیت و حرمتِ مضاعف نسبت به دیگران بوده‌اند.

آقای ذوالنور روشن سازند این «نقش» که مد نظر جناب‌شان است باید چگونه و در کجا ایفا شود و یا می‌شده که نشده است؟! اگر نقشی دِگر وجود دارد که هنوز در حوزهٔ مدیریتی و حیطهٔ اختیارات روحانیونِ معزز در نیامده بحثی جداگانه است و بفرمایند تا بدان پرداخته شود!

اگر هم به سالم بودنِ نظامِ اقتصادی باور دارند، همان‌طور که در مقدمه و میانهٔ یادداشت اشاره رفت، صحبت بر سر حرفی است که می‌توان نزد...!