احمد خواجه حسنی

در سالیان اخیر، مقوله ی حکمرانی به موضوعی جذاب و مخاطب پسند بدل شده و هر از چندی موانع تحقق دستیابی به حکمرانی خوب در محافل علمی و سیاسی مورد واکاوی قرار می گیرد، گرچه در عمل تاکنون اتفاق قابل ملاحظه ای رخ نداده امّا در یکی از تازه ترین اظهارات، رئیس مجلس در پیامی ویدیوئی از پارادایم حکمرانی نو پرده برداری کردند که در نوع خود قابل تأمل است.
ایشان در این پیام چنین بیان داشتند که باید قرن نو را با حکمرانی نو آغاز کنیم !

قابل تامل از این منظر که محتمل است این گفتمان از جانب رئیس مجلس نوید بخش پایان‌دادن به چرخه ی معیوب کنونی و ترسیم گر نقشه ی راه آینده مملکت باشد به نحوی که راهبرد آمرانه ی فعلی جای خود را به راهبردی تحوّل آفرین و عمل گرا دهد ، مشروط بر اینکه " باید "  قالیباف از آن سلسله بایدهایی نباشد که گاه و بیگاه از لسان گرم مسئولین خارج می شود و در عمل باد هواست.

باید دید رونمایی نوروزی و شگفت انگیز قالیباف تا چه اندازه قابلیت اجرایی دارد و اصولاً آیا از آن دست گفتمان هایی است که در نطفه خفه می شوند یا حکمرانی نو قالیباف عملاً آغازی است بر یک پایان...

گرچه نگارنده مدعی است به گواه ساختار رانتی موجود، مادامی که نفت داریم حکمرانی خوب را نمی توان تجربه کرد!
به هر حال اظهارات و پیام رئیس مجلس شورای اسلامی به عنوان نهاد اصلی قانونگذاری و نظارتی در نظام سیاسی کشور بدون برنامه ریزی و پشتوانه کارشناسی نمی تواند منتشر شود ، بلکه ایشان به این مهم نائل آمده اند که استمداد از حکمرانی نوین در وضعیت حادث شده امروزی ضرورتی اجتناب ناپذیر است چرا که بر کسی پوشیده نیست ، کشور ما از نظر جایگاه شاخص های حکمرانی در وضعیت مطلوبی قرار ندارد،امّا آیا فرهنگ سیاسی به انضمام ساختار سیاسی حاکم بر کشور، عطای حکومت‌داری سنّتی را به لقایش خواهد بخشید و شرایط پذیرش حکمرانی نو و مدرن را خواهد داشت ؟
یحتمل جناب رئیس از مؤلفه های اصلی تاثیر گذار بر حکمرانی نوین که دست بر قضا در زمره ی مفقودین امروزه جامعه ما به شمار می روند مطلع هستند ؟!
آیا مرادشان از حکمرانی نو همان شیوه و روشی است که حکمرانی را مشوّق و حامی مطبوعات آزاد می داند و طالب مشارکت فعال مردم در امور سیاسی و اجتماعی است،حاکمیت بلامنازع قانون را یدک می کشد، بوروکراسی شفاف و پاسخ گویی دستگاه های اجرایی در قبال فعالیت های خود را نهادینه کرده و آزادی بیان را به عنوان مهمترین حق مدنی و سیاسی محق می داند؟
همان حکمرانی که قطبی شدن جامعه را بر نمی تابد و در مبارزه با فساد خودی و نخودی نمی کند؟ پیش بینی ناپذیری رفتار صاحبان قدرت را به حداقل کاهش می دهد و موجودیت و فعالیت نهادهای مدنی را به عنوان مدافع حقوق شهروندی محترم و مغتنم می شمرد و در انتصاب ها و انتخاب ها شایسته سالاری را جایگزین سیستم ارادت ورزی ، چاپلوسی و تملق گویی می کند ؟

اگر این چنین است که اهلاً و سهلاً
به جناب قالیباف عرضه می دارم که شبنم از سعی به سرچشمه خورشید رسید

مشتاق و مستظهر ، ظهور حکمرانی نو قالیباف را به انتظار خواهیم نشست، باشد که همگان رستگار شویم.