زینب رنجکش:

پنجره... امروز بازهم اورا دیدم... کنار کنکاش های روزمره ام با تمام خستگی درونی و برونیم این روزها بهانه ای برای نفس کشیدن پشت این پنجره شیروانی دارم... دخترک کوچک و ظریف همسایمان.. هرروز بعد ازمرتب سازی برگهای نوت و تمیز کردن کلاسهای تک تک استادان شامخ گیتار و پیانو و تمام سازهایی ک فکرش را بتوانم بکنم،خورد و تقریبا از هم پاشیده وارد این اتاقک تنگ و نمور زیر شیروانی میشوم و بعد تازه یادم میفتد توالت هارا نشسته رها کرده ام و باز با پاهایی نیمه جان و خسته از دویدن دنبال مردمی ک حتی علاقه ای به مطالعه حتی یک صفحه از روزنامه روزانه را ندارند وارد توالت های بد بو میشوم و سطل آب و کف را خالی میکنم تا کمی از این بوی مشمئز کننده کم شود و در سرم میچرخد آیا بازهم اورا میبینم؟ چرا هیچوقت شمع یا چراغی در اتاقش روشن نیست چرا هميشه تاریک است و من فقط تاریکی محض میبینم و گاهی دستان ظریف و کوچکی ک پرده را کنار میزندو حتی اگر آن روز خدمتکار آقای شارلوت حرفی از ان دخترک نمیزد شاید هرگز فکرش راهم نمیکردم او یک انسان باشد و قطعا میگفتم از فشار کار و خستگی زیاد دچار بیماری پارانویا و یا شاید متوهم و خیالاتی شده ام و او روح ویا ارواحی سرگردان باشند؟ انقدر افکارم در هم بود ک نفهمیدم چه موقع کار تمیز کاری این توالت متعفن تموم شد و سطل را توی اتاقک گذاشتم و از پلها بالا رفتم و وارد اتاقک کوچک خود شدم و مننظر ماندم تا ساعت دقیقا 1بامداد شود فقط چند دقیقه مانده تا دخترک را ببینم   

...

منتظر ماندم و چه سخت بود این انتظار گویی با او همزیستی میکردم آخر اوهم در اتاقک زیر شیروانی بود ینی اوهم زندگیش مثل من سخت بود؟ آنقدر افکارم مشوش بود ک نفهمیدم چه زمان از یک بامداد گذشت و او نيامد... او نیامد؟ او نیامدددددد.... چگونه ممکن است او نیاید امشب دقیقا 11شب است ک هرشب راس ساعت می آمد پشت پنجره امکان ندارد مگر میشود ما قرار نانوشته ای داریم سایهایمان دستهایمان باهم حرف میزنند سایهایمان بیقرار مانده پشت دیوار.... اه چرا نمی آید ساعت سه بامداد را نشان میداد نگاهم ناامید روی پرده اتاقش خشک شد دستان ظریفش پرده را تکان داد و کنار زد اه امشب روشن بود از آن سوی اتاقکش چراغی کم سو روشن بود از این فاصله هم میتوانم بگویم زیبا بود زیبا آنقدر زیبا ک دهانم از حیرت باز مانده بود چشمانش آه انگار سفیدی نداشت برای دیگران شاید ترسناک اما برای من زیبا بود معصومیت صورت سفیدش چون دونه ای برف زمستانی روی برگ درختان لخت شده توسط دستان پاییز بود 

.

پرده اتاقش افتاد اما من قبل از افتادن پرده اتاقش چیز دیگری هم دیدم لبخندش لبخند بی نظیرش... درحال پدال زدن دوچرخه غراضه ام بودم و یکی یکی روزنامه ها را به همراه شیشهای شیر درون سبد خانهای این حوالی میگذاشتم ک درب خانه روبرو باز شد دلم ریخت کف پاهایم روی برفهای زمستانی.... زنی بیرون آمد و پشت او صندلی چرخدار قهوه ای رنگ چوبی با چرخهایی بزرگ و پشت آن چرخ هم زنی سیاه پوست با موهایی فر روی صندلی را نگاه کردم و ماتم برد مات زیباییش مات لبهای سرخش چشمان اغواگرش در چشمانش غرق بودم ک زن سیاه پوست همراهش سریع با کلاه پر از پرو و زیبایش صورت دخترک را پوشاند دخترک را سوار ماشین کردند و من هرگز فراموش نخواهم کرد نگاه ترسیده دخترک چشم سیاه را... پس بگو چرا قدش تا زیر پنجره بود آنهم پنجره کوتاه زیر شیروانی.... آه چه زود میگذرد.... و من نفهمیدم او فقط به گفتهای زن سیاهپوست خدمتکارش گوش میدهد و تصور میکند و واکنش نشان میدهد و او حتی یکبار هم مرا ندیده بود... ن. ز.ر