غمچو:

میش اِورِیم کَلغلوم هر روز میا میشینه تو بِراَفتوی که قِولِی خونه شه و همیذات که قیلون میکشه، از ئی هل و اُو هل و اُوسُونَل تعریف میکنه. دیگنه اولِ کاری، رفتُم ورِش یه فِرقِ قیلونی کشیدُم و بعدش رفتُم سراق جاروف. میگفت اُوسُو که کویت بیدیم، شو تا شو که ویمی، پاک کارگرل جمع ویمیدیم تو خونه‌ی ما ایرانیَل وُ یه شومِ دِس جَعمی دُرُس میکِردیم و پُی هم میخاردیمِش.

 از کارگرل هندی و ایرانی و عُراقی بگیر تا روسی و فیلیپینی و پاکستانی. کیچِی پشتیمون هم یه سه چارتا کارگر اسرائیلی بیدِن که سی یه شیخی مالِ گمرُک، کار میکردِن. یه همسادِی  روسینی داشتیم به اسم ولادیمیر که مال خودِ مُسکو بی وُ ما بُنگِش میدادیم وُولی. ئی آدم، یک آدم نامرد و فلزخراوی بی که حد و اندازه نداشت. شو تا شو می اُومه وَرِ ما شومشه میخارد و میرفت بی اُرس و پُرس. شومشه خونه‌ی ما میخارد، اُما سی عرق و ورقش میرفت خونه‌ی اسرائیلیَل. وُ مانَم هیچی نمیگفت.

 یه روزی همیطحر که هاسی تیراُهان خالی میکردیم تو گمرُک، اُوُلوُ دی اُوُول خوش و یه اسرائیلینی به اسم موشلو جرشون واوی. موشلو سرکارگر بی وُ چیشِ دار ما ایرانیَلم نداشت. راس یا دروغ میگفت عَوداً تیراُهان اُنداخته ری پام. هیچی، شِکُیَت شِکُیَت کشی واوی و رفتِن وَرِ شیخ. شیخ یه مشتی گپ زِه پاشون اُما نفهمی تخصیر کموشون بیده. گفت کی ورتون بیده ؟ گفتن وُولی. گفتن وُولی وَرمون بیده که گپ و گفتمون واویده پُی هم. بُنگِ وُولی دادن و بردنش وَرِ شیخ و تا شیخ پُرسِش کرد که تخصیر کی بیده، وُولی بی ئی که فکر کنه، گفت تخصیر اُوُلِ دی اُوُله!
هیچی اُوُلو بیزونه  صحرا کردن از گمرُک و پیلش هم ندادِن. وُولی روسی  قرمساغ هم دوارته هر شو می اومه خونه‌ی ما و تَه تینَکِه درمی اُوُرد و گورشه گُم میکِرد میرفت ورِ یهودیَل. تو گمرُک هم پُی چاس که ویمی، دیرِ ما مینشِس که بَل چنه شما وخچه میکنین و سرما خاردینه اُما میرفت مینِشِس تو بغل یهودیَل و پُی قاشُغ شون هم چی میکپوند.

بعد یه فِرق گُتی زِه وُ قیلونش و گفت راسی نمیفهمی آغای ریسی رفت مسکو یا نه؟ رادیوم خراو واویده و هف هش ده روزه هیچ جُیِه نمیگیره...