بانو بوشهری /برازجان:

سلام صاحبِ تخیل‌های هر لحظه و هرگاهم.
خیال چیز خوبی است. دستت را باز می‌گذارد خودت را در قامتِ برنده‌ی جایزه‌ی جشنواره فیلم کَن ببینی مثلا. یا دست در دستش در شلوغیِ خیابانی در قلبِ پاریس.
بگذریم حالا.
گفتم خیال. ولی کاش می‌شد خیال‌ها را شبیه تاکسدریمی‌ خشک کرد، قاب کرد ، گذاشت روی میز کامپیوتر که جلوی چشم باشد، یا چسپاند رویِ در اتاق کار یا استراحتت ،یا اصلاً توی جیب جا می‌گرفت و با خودمان شبیه یک شیٔ ارزشمند با احتیاط حملش می‌کردیم.
گاهی خوبی نامه به این است که مثل تماس‌تصویری و لایو و تکنولوژی‌هایی از این قبیل نیست، که از چشم‌های قرمز شده و تو دماغی حرف زدن و لرزش لب‌هایت، آدمِ آن سوی خط متوجه ویرانی و تاراجِ روحت بشود.
مثل همین حالا که من دارم برایت می‌نویسم و تو نمی‌دانی که مغزم شبیهِ آب‌میوه‌گیریِ مستهلکِ قبلی‌مان که برای یک نصفه استکان که می‌خواست آب‌هویج تحویلت بدهد، یا وقتی بچه‌ها فین‌فین می‌کنند و از ترس غالب شدن ویروس سرماخوردگی آب‌پرتقال و آب لیموشیرین می‌گیرم ، آنقدر صداهای هولناک و انفجاری می‌دهد، سرم از شدت رنج، از هزار نابسامانی که کسی ککش هم نمی‌گزد برایش( کسی را برای تو که نباید شرح بدهم دیگر) دمادم دنگ دنگ صدا می‌دهد.
چه بگویم؟ چه مثالی بیاورم برایت؟! به هر طرف که سر بچرخانی انبوهِ خشمِ یک صنف و دسته را می‌توانی ببینی که چون سیلی خروشان رفته رفته به هم می‌پیوندند.نمی‌دانم چرا این روزها تصاویر و فیلم‌های تجمع اعتراضیِ سراسریِ معلمان را که می‌بینم این روایت از حضرت امیر (ع) توی ذهنم جان می‌گیرد که؛ به احترام پدر و معلمت از جا برخیز .
کاش اندوه امان بدهد که از سربرآوردن گل‌نرگسی‌های باغچه برایت بنویسم ، از ذبح آن دو جوجه‌اردکی که بعد از چند ماه نگهداری می‌خواهند شکمشان پر از پیاز و کشمش بشود و سر سفره‌ای که تو نیستی تا از طعم و مزه‌اش ایراد بگیری یا تمجید کنی،جولان بدهند.
به نظرت توی خبرها که خواندم فضاپیمای خورشیدی پارکر برای اولین بار خورشید را لمس کرده است به چه فکر کردم؟ به آن شبی که مثل یک کودک دبستانی چهارزانو و مبهوت از دانش تو که از هر چیزی یک چیزی می‌دانی نشستم و تو روی کاغذ برایم ماه و ستاره و فضا و آسمان و خورشید و کهکشان کشیدی و از فاصله‌شان تا زمین و احتمال برخوردشان و در مدار قرار گرفتن‌شان و هزار چیز دیگر گفتی.
یادم است. قشنگ یادم است که چقدر مجله‌های علمی داشتی که پر از آخرین اطلاعات از نجوم بود.
آسمان، برایت پر از شگفتی بود و می‌گفتی هر گاه به آسمان نگاه کردی مرا به یاد بیاور.
آسمان! هر چیزی که تو را به یاد من بیاورد زیباست.
مثل همین نامه‌ها. حتی اگر پست نمی‌شوند،حتی اگر نمی‌خوانی.