غمچو:

هفته‌ی قبلی تو هم کردیم و سه چار نفری رفتیم هل ممسنی. خوم و نورمَحد و علیباز و سعدو بچه‌ی کُچیکو شمس الدین که خدا رحمتش کنه. قوم و خویشلِ علیباز مالِ نورآوادِن و هنی بُنکویی ری هم رفت و اومد دارِن. خالو علیباز هم با ئی که کُچیکه و چل پنجاه سالش بیشتر نی، سی خوش بروبیایی داره اونجو وُ وَش میگن خان. جمعَه بی بنظرُم یا پنجشنبه.

نه، همو پنجشنبه بی که میخواسیم پاشون بریم خاکِسون. همیطحری که هاسی میرفتیم، سیل کردُم تا یه درخت بلیطِ گُتی تو کیچه بِرَکِ خونه‌ی خانه. درخت کو، درختِ قرص و محکمی بیدا اُما نمیفهمُم سی چه کجکی رفته بی بالا ! پُرسِ خان کردُم و گفتُم خان والا، سی چه ئی درخت کو کج واویده !؟ خان همیطحری که هاسی بلیط میشکوند و میخارد، گفت والا ئی از اولش ایطحری نبی. چل پنجاه سال پیش که مرحوم بُوا کاشتش، تا یه ده بیس سالی همیطحری شق میرفت بالا اُما از بعدی که هر کی سی خوش واوی، ئی هم بدوخته کج واوی و ایسو ایطحری واویده. پُرس کردُم سی چه یعنی ؟ گفت والا، از ده بیس سال پیش که درخت کو، پَت و پهن واوی، هر کی سی خوش یه کلنگیشه گرُفت و کشی تو خونه اش.

یکی ئی کلنگشه برد، یکی او کلنگشه کشی، بعدی یه شاخه‌ی گُتیشه پُی بند بُرد و بَسّش ری خونه اش، خلاصه هر کموشون، سی محض ئی که بلیطِ بیشتری داشتوُوِن، کاری سرِ ئی درخت بیزون دراُوُردِن که دیه نِتَرِش خوشه شق کنه و راس بره بالا. گفتم خو ایسو میخواین چه وش کنین ؟ گفت هیچی، میخوام بُگُم بیان قعطِش کنِن و یه درخت دیه بکالیم جاش. گفتم حیفه. گفت سی چه !؟ گفتم سی محض ئی که کسی نمیا یه درخت چل پنجاه ساله ی محکمه وَربیاره و دوارته جاش یه درخت لهوُزی بکاله. گفت تو میگی چه وَش کنیم نپه ؟ گفتم بنظرِمو، هرچی کِلِنگه که وش کشیدنه بردنه تو خونه یل، قعط شون کنین و یه داربسّ قرص و محکمی بیَندین وُ تنه اش تا راس واوو. گفت داغُلِش هم پُره رشمیزه و پیسیده واویده دیه، یعنی میگی قعطِش نکنیم !؟

گفتم نه، همو رشمیزل هم علاج دارن. یکیه میشناسُم که کارِش سمپاشیه. میخوای تا بسیش کنُم بیا پاک داغُلشه سمپاشی کنه ! خان، یه بلیطِ سفیدیشه اِشکوند و گفت والا چه عرض کُنُم. دیه هاسی میرسیدیم وُ خاکِسون و از دیر چن تا معجر شهید هم پیدا بی که رنگ و ریشون رفته بیدِن. میخواسُم بُگُم یه رنگ تازه‌ای هم وُ معجرل بزنین اُما ور خوم گفتم الآن می گو چقه ایرات میگیره ئی. نگفتم دیه ...