غمچو:

شیخ ناصر، ویمو عاموزای بوُا. سی محض ئی وش میگن شیخ که بواشون خدابیامرز، تو نجف درس میخونده. ایسو وُ خوش و پاک کُکایلش میگن شیخ. شیخ ناصر و شیخ علی و شیخ منصور و او کُچیکوشون شیخ محسین. شیخ ناصر که کُکای گُتوشونه بحساو، جمعَه پسین مانه دعوت کرد خونه باغش. یه خونه باغی زده اوهلِ سِمَل و یه مشتِ دار درختی هم کاشته توش.

ما بیدیم و عُواسِ میشغُلوم و قلی کَلمَحد پی زن و بچیلمون. از بسکی تشنه ام بی مالِ اُوداغکِ چاسی که زنک پر از نمکش کرده بی، چارتا پارچ شروَتِ آولیمو مِر نهادم و قیتوندُم. ایقه خاردُم که پنج دقه بعدش کُمُم واوی مِی بَمبُله. راس واویدُم و گفتم شیخ والا مُستراو کمو هله ؟ آخُرِ باغه نشونم دا وُ گفت عاموجونی برو تَه باغ، وَرِ چَه که رسیدی، دسِ راس. رفتُم مُستراو و بعدی که کارمه کِردُم و اومدُم صحرا، سیل کردم تا یه چَه خیلی گُتی همونجونه و یه پامپِ زرد گُتی هم نُهادنه ریش. سیلِ تَهش کردُم تا مث چَه ویل اصلاً ته نداره. یَک چَه گُتی بی که آدم زهلش میرفت سیلش هم کنه.

واگشتُم هل عُمارت ( شیخ ناصر وُ خونه‌ی تو باغ می گفت عُمارت ) و همیطحری سیلِ دار و درختل میکِردُم سی خوم. هرچی از چَه دیرتر ویمیدُم و نزیک ویمیدُم وُ عُمارت، درختل، کَت و کلفت تر ویمیدن. پاک درختلِ بِرَکِ چَه خشک و لاغر بیدن اُما تا دلت بُخا، درختلِ وَرِ عُمارت، سوز و کلفت بیدِن. تا رسیدُم ورِ مهمونل، گفتم شیخ والا نه خُووِه یه تُپِ اُوی وُ او درختل هم بدی !؟ گفت کمو درختل ؟ گفتُم درختل بِرَکِ چَه ! گفت نه خالو، اونا کور واوِن خوشون گت واوِن، مو میخوام بیشتر دور و ور عُمارت، سوز و قشنگ بو،چه کارِ تَه باغ دارُم ! گفتُم حیفِن ، درختلِ وُ ئی قشنگی ! گفت کارِشون ندارُم زیاد، فقط نُهادُمشونه که سامونِ باغه معلوم کنِن وُ یه سیَه کچیکی هم بندازِن ری سرِ چَه وگرنه دیه هیچ ارزشی ندارِن سیم ...