غمچو:

‌یه رفیقی دارُم مالِ دوره ی سروازیمه. اسمش مازیاره ولی بُنگش میدادیم مازو تو زمان سروازی. آغا، یَک آدم اِرنَک و جامگیرکیه که دومی نداره. وُ دیوارِ راس میره بالا سی خوش. مال طرفل دیلمه اما ایسو یه چن سالیه که اومدنه بوشهر و پُی فوق لیسانس، واویده آبدارچی (چقه وش گفتُم مازو درس نخون. چقه وت گفتم مازو درس نخون. لااقلش ئی بی که زورِت نمیا دیه. زورت نمیا ایقه درس خوندوُوی وُ بخای اُستکانِ چِی بیلی نُهای کسی که شیش کلاس هم سواد نداره.)

بعد از شیش هف ماه که خِوَری وُ هم نداشتیم، دیگ پسین خوش تلیفون کرد و بعدِ کلّی شوخی مخسره، گفت فهمیدی ما کرونای بدی هم گرُفتیم؟ گفتم نه عامو، چطو می؟...

‌اصلاً آغا، بیاین تا اینایه ول کنیم. والا، چه به درد مملکت میخاره بینم مازو کرونا گرفته بو یا نه! مثلاً مو یا مازو یا همی خوت که هاسی ئی مطلبه میخونی، بخیالت که چقه ارج و اهمیت داری سی کشور!؟

جون خوم، اِی قَدّ دی ماروک ری دیوار هم کسی وَت اهمیت بده. چرا !؟ چرا نداره خو ! ای باقی چرایلِ زندگیتونه جوُاو گرفتینه، دیندای جوُاوِ ئی چرای کو هم برین. از حق نگذریم، فقط یه زمانی خیلی مُهُم ویمی و سرِت کُشتیره!  کی؟ موقع انتخاوات. انتخاوات که ویمو، ایقه تو تلویزون گُتِت میکنن و مث بَمبوله بادت میکنن و  ارزشمند ویمی که خوت هم باورت نویمو. ایقه عکس خوت و زن و بچه و دی و بواته میلن تو تلویزون و ترانه ی ،،وطنم ای شکوه پابرجا،، میلن ریش که جوری حفظت ویمو که توالیت هم که میری، همیطحر میخونیش سی خوت و سرته تکون میدی پاش اما همی صُواش که تموم واوی مراسُم وُ صندوقله اِشماردِن، ویمی خس و خاشاک و بز و کهره و جک و جونور. جوری از او مقام شکوه پابرجا میآرِنِت دومن که سگ هم رَغوَت نمیکنه وَک وَت کنه. چه میخاسُم بُگُم !؟ اِی خدا پاک یادُم رفت. اصلاً یادُم رفت میخاسُم درباره ی چه گپ بزنُم پاتون. اِی تِفاقِی شما یادتون اومه، زنگ بزنین و بگین سیم. حتمنا، نه یادتون بِرا ... خا!؟

‌... عندالله، ئی هم واوی کار و زنده ای ! که ماوینِ حرفلت یادت بره چه میخاسیه بگی !؟