بانو بوشهری:

دلِ‌خوش متاعی است که در کوی و برزنِ ولایت ما به خونِ جگر یافت می‌شود. شادی، بسانِ پرنده‌ای زخمی و بی‌آشیان، میان دست‌های زبر و خسته‌مان بال‌بال می‌زند و ما میلی به تقلاّ برای به کف آوردنش هم نداریم.

احوالت چطور است بانیِ ربودنِ ذوق و خنده‌هایم از کارزارِ عمر..

چه فرق دارد با تو روان حرف بزنم یا در پوششِ واژگانی بااُبهت و کلامم را صیقل‌یافته و متین روانه‌ات کنم؟ وقتی هستی و نیستی! می‌آیی و نمی‌آیی! با تو هزارگونه می‌شود به گفتگو نشست و هر هزار بار لذتِ وافی برد و کافی نباشد.

دلگیریِ لحظات پاییزی برای چشم به راه مانده‌ها دو چندان است. که برای او که باید باشد و نیست انار دانه کنی و همان‌طور که دارد صوتِ حزینِ استادِ آواز معاصرِمان پخش می‌شود زیر لب برایش زمزمه کنی..خوش آن ساعت که یار از در درآیو/ شب هجران و روز غم سرآیو..

معلق ماندن و بلاتکلیفی انگار توی پاییز بیشتر خودش را نشان می‌دهد.‌ معلقم بی تو . بین اندوه و شوق. ایستادن و رها گشتن.‌ هر طور که حسابش کرده‌ام تو باید اینجا ورِ دلِ من می‌ماندی. برای دانه کردن‌های اَنار. برای هم‌صدایی و نیم‌خیز شدن و فریادهای پای تلویزیون برای کشتی‌گیران شمالی و مازَنی که گزارشگر ورزشی شیر مادر و نان پدر را حلال‌شان کرد.

اصلاً برای همین واژه‌ی( تعلیقِ) وزیر امور خارجه در برجام. راستی جریانش چه بود؟ من هیچ نمی‌دانم . تو بیا و مفسّرِ شعر و سیاست و انار و پاییز باش.
باید قانون بشود، رسمی باشد، که وقتی روزگار با آدم سرشاخ می‌شود. وقتی مُدام خیز بر می‌دارد برای زمین زدنت، مثل کشتی‌گیران مسابقات جهانی یک تنفسی وقتی به آدم بدهند تا بیاید گوشه‌ی زمینِ زندگی و یکی را داشته باشد شانه‌هایش را ماساژ بدهد، یکی بِدوَد با آن حوله‌های سفید صورتت را باد بزند و هی توی گوشَت از ادامه و روزهای روشن حرف بزند .

عزیز کرده‌ی دلم! هی از من دلیل نامه‌ها را می‌پرسند، نام صاحبِ این همه لفظ و معنا را. بیا! تو بیا تا پاسخ تمام حرف و حدیث‌ها باشد. پایانِ نامه‌هایی که نمی‌خوانی. پایانِ نامه‌های پُست نشده.