یک روز فریاد تأیید مان گوش فلک را کر  می کند و رجایی زمانش  می خوانیم. برایش اشک شوق از دیدگان جاری می سازیم. تصویرش را در قاب دل جا می دهیم و ذخیره ی الهی می دانیمش و بر سجاده هامان غنچه های دعا برای موفقیتش به بار می نشیند و دیگر روز او را محکوم جریان انحرافی نام می ببریم و" بهار هایش" را  می شمریم  و به دیده ی حقارت و بی بصیرتی در وی می نگریم و از خانه نشینی هایش سخن می رانیم و خونابه از دیده روان می کنیم که خون به دل رهبرمان کرده است.

نمی دانم آن، چه بود و این، چه؟  فکر می کنم سال های اول استقرار دولت نهم بود که در اردوگاه اصول گرایان از "  هاله ی نور"  سخن ها گفته شد و خود رییس جمهور نیز در دیدار آیت الله جوادی آملی "هاله ی نور" را دقیقا ً توضیح داد. سپس عده ای از دوستان شخص رئیس جمهور از جمله خطیب جمعه ی تهران(22 اردیبهشت 85) نامه ی آقای احمدی نژاد به بوش را الهام شده از جانب خدا پنداشتند و بزرگانی دیگر دولتش را معجزه ی الهی معرفی کردند.

 عده ای دیگر شأن رئیس دولت را با لاتر برده و گفتند: اگر قرار بود پیامبری بعد از حضرت خاتم (ص) ظهورکند آن شخص، آقای احمدی نژاد خودمان است و مقدسات را به بازی گرفتند تا جایی که فیلم " به سوی ظهور" ساخته و اکران شدکه بعد از کلی توزیع  و نمایش مورد اعتراض رهبری، علما و متدینین قرار گرفت.  اما اینک  که در سراشیبی تحویل دولت دهم قرار گرفته ایم قاطبه ی ملت حتی اصول گرایان دست رد به سینه اش می کوبند و از جریان انحرافی داستان ها می بافند و تکذیبش می کنند و بسیاری از نشریات از تاریخ احضارش به دادگستری شعبه76 تهران می نویسند. و حال که از تربیبون های مقدس حمایت نمی شود، ناگزیر خود ادعا می کند که ان شاءالله با صاحب اصلی خود برخواهد گشت. همان ادعایی که پیش تر برای "هوگو" کرده بود و مادر چاوز را چنین مژده ای داده بود. 

 کاش آن  همه افراط نکرده بودیم که اینک در چاه تفریط سقوط کنیم! راستی چرا در آغاز ،تحسین و تمجید و در  پایان تهدید و توهین و تکذیب؟ آیا این افراط و تفریط ها لازمه ی حکومت است یا جزیی از فرهنگ ما؟!  من که نمی دانم اما کمی به عقب تر  برمی گردیم. بزرگانی چون موسوی و کروبی را از سران فتنه معرفی کردند و برای قوه ی قضاییه نیز تعیین تکلیف کردند که باید حکم اعدامشان یا حصر خانگی اشان صادر شود ، ما نیز پذیرفتیم و گفتیم ملاک حال فعلی افراد است. حضرت آیت الله هاشمی، سنگ صبور انقلاب، یار امام و یاور رهبر، را حامی سران فتنه خواندند و ما سکوت کردیم به این امید که وحدت حاصل گردد. خاتمی ، رئیس جمهور دو دوره ی این مملکت، با آن همه آرای مأخوذه ، را ملحد، سکولار و همدست جریان فتنه برشمردند و ما نیز تأیید کردیم و به بصیرت خود بالیدیم. به نوه ی حضرت امام " ره" در روز سالگرد پدربزرگش با صلوات های پی درپی و مرگ بر منافق اجازه ی سخن رانی ندادند و ما نیز همراه با دیگران تکبیر گفتیم  و....

 امروز که دفتر بایگانی ذهنم را ورق می زنم و تاریخ سی و اند ساله ی انقلاب را مرور می کنم شخصیت هایی که تاریخ خدمتشان بر روی هم به بلندای عمر انقلاب است، از اوج عزت افتاده اند و در حضیض گمنامی سقوط کرده اند و تهمت ها و توهین ها و بی مهری ها دیده و شنیده اند .

  به راستی آیا این سرنوشت محتوم سیاست است یا جزء لاینفک فرهنگ ایرانی اسلامی ما و یا انحراف از جاده ی اعتدال و تدبیر ؟

فریاد بی صدا