به گزارش ایسنا؛ زهرا علی اکبری در این باره اظهار کرد: با پایان یافتن تعطیلات تابستانی مدارس در اکثر کشورها، دولت ها برای از سرگیری روند آموزش در سال تحصیلی آینده - چه آموزش مجازی باشد و چه حضوری- تصمیماتی را اتخاذ کرده اند تا دانش آموزان از آموزشی مطلوب و مناسب استفاده کنند. آن طور که از شواهد بر می آید بیشتر جوامع توسعه یافته با واکسیناسیون حداکثری و آماده سازی فضای آموزشی خود، آموزش حضوری را گزینه مورد پسند برای سال تحصیلی در نظر گرفته اند.

وی افزود: این تصمیم با موافقت خانواده ها و معلمان همراه بوده، چرا که از انجام وظایف توسط دولت در جوانب مختلف بازگشایی مدارس، مطمئن هستند. رهبران سیستم های آموزشی در سراسر جهان با سه سؤال مهم در رابطه با بازگشت ایمن دانش آموزان به کلاس درس، درگیر هستند: چه موقع باید مدارس بازگشایی شود؟ برای کدام بخش از دانش آموزان و معلمان (اگر نه همه کشور مدنظر باشد) باید مدارس بازگشایی شوند؟ چه اقدامات بهداشتی و ایمنی باید هنگام بازگشایی مدارس اتخاذ شود؟

این کارشناس آموزش و پرورش با بیان اینکه باید توجه داشت یک جواب درست و جامع برای این سؤالات وجود ندارد گفت: میزان ابتلا به بیماری در جوامع نیز تغییر می کند، همانطور که در ظرفیت سیستم های مراقبت های بهداشتی نیز تغییراتی وجود دارد. سیستم های آموزش و پرورش از نظر ساختار و عملکرد متفاوت هستند و جوامع مختلف دارای ارزش های فرهنگی مشخصی هستند که تصمیم گیری آنها را آگاهانه تر می سازد.

علی اکبری افزود: در ایران نیز با شروع فرایند واکسیناسیون معلمان این موضوع که مدارس بازگشایی حضوری داشته باشند یا خیر، مورد بحث و گفت و گو قرار گرفته است. اما آیا نظام آموزشی ما می تواند در شرایطی که کشور به طور نگران کننده ای درگیر بیماری کروناست، آموزش حضوری را اجرایی کند؟ ذکر این نکته مهم است که آموزش حضوری مولفه های بسیار ارزشمندی برای تعلیم وتربیت دانش آموزان دارد که بدون تردید آموزش مجازی و یا هر نوع دیگر آن نمی تواند همه آن مطلوبیت ها را یک جا به همراه داشته باشد. با این وجود، آموزش حضوری در دوران اپیدمی کرونا الزاماتی را می طلبد که نظام آموزشی ما با آن فاصله زیادی دارد.

وی با اشاره به اینکه این الزامات را می توان از رعایت پروتکل های بهداشتی در فضاهای آموزشی دنبال کرد که ناخرسندانه آن قدر مناسب و قابل دفاع نیست گفت: کلاس های درس کوچک، تراکم دانش آموزی زیاد، سرویس های بهداشتی کم تجهیز شده، بودجه ناکافی مدارس برای تجهیز شدن و آمادگی کامل از جمله مواردی است که اجرایی شدن آنها در مدارس با امکانات و داشته های نظام آموزشی فاصله دارد و نمی گذارد تا تصمیم بر آموزش حضوری، منطقی به نظر برسد.

این کارشناس آموزش و پرورش تصریح کرد: اگر هم صاحبنظران علوم تربیتی تاکید بر بازگشایی حضوری مدارس دارند باید به این نکته نیز توجه داشته باشند که آیا مدارس آمادگی لازم و کافی را دارند یا خیر؟ و پس از آن اصرار بر آموزش حضوری داشته باشند.

علی اکبری ادامه داد: دولت باید طی دوسال اخیر به این فکر می بود که شرایط را مهیا کند، اما متاسفانه نه تنها به این امر دقتی نشد، بلکه تا حدودی مسئله را با آموزش مجازی و تلویزیونی از دغدغه های خود دور کردند. دانش آموز برای رشد متوازن آموزشی و تربیتی خود به بودن در محیط مدرسه و گفت و گو با همسالان و معلمان خود در فضای اجتماع و مشارکت در فعالیت های تعلیم و تربیتی نیاز دارد. چنین ویژگی هایی از مدرسه با آموزش مجازی قابل جبران نیست.

وی با بیان اینکه آموزش و پرورش در دوران کرونا صرفا برای آموزش مجازی برنامه ریزی کرد، هرچند که در بستر الکترونیکی برنامه های پرورشی را نیز طراحی و اجرایی کرد، اما باید پذیرفت که ظرفیت قابل قبولی برای رشد ابعاد تربیتی دانش آموزان فراهم نشد عنوان کرد: بنابراین آموزش مجازی حداقل تا زمانی که مدارس آمادگی لازم برای رعایت پروتکل ها داشته باشند و واکسیناسیون معلمان و والدین و حتی دانش آموزان به درستی انجام بگیرد، تنها گزینه ای است که آموزش وپرورش در اختیار دارد.

این کارشناس آموزش و پرورش افزود: از طرف دیگر آموزش مجازی نیز باید به شاخص هایی دست پیدا کند تا نگرانی های والدین از آموزش فرزندان و معلمان از تدریس شان را برطرف کند. اگر قرار باشد چرخ بر همان روال سال تحصیلی گذشته بچرخد، باید گفت که آموزش مجازی پاسخگوی خوبی برای فرایند یاددهی – یادگیری نخواهد بود.