غمچو:

والا اُوُسو ما وش میگفتیم گِزَر. ایسو وش میگن هویج. ما اُوُسو وُ داریزَرد میگفتیم هویج. مث هندونه که اُوُسو وش میگفتیم خیار. وُ خیار هم میگفتیم بالنگ. ئی که الآنه به اسم بالنگ تو بازار میفورشنن و مث پرتقاله، اُوُسو اصلاً پیدا نویمی تو بازار. ایسو خو والا از میوه‌ی استوایی و تایگاهی و توندراهی رخته تو بازار تا مَت و میوه یلِ جنگل آمازون و اُفریقا و جَهنُمِسون. وِل کن اصلاً. یه چی دیه میخاسُم بُگُما.

میخاسُم بُگُم ما ایرانیَل، مِی وَمون نگن فلون چی، دوای فلون درده ! الکی هم که وَمون بِگِن، میریم وُیمیسیم تو صفش وُ اِی تا قیومِ قیومت هم طول بکشه، یه غُواریشه گیر میاریم.
الآن یه مدتیه که یه مشت دلالی پیل دادنه وُ یه چن تا دُکترِ مدرک الکی وُ گفتنه تو تلویزون بگِن هویج سی کرونا خوُوِه. بعد، ئی دلّالَلِ الکی _ بوخشین، ئی دکترلِ الکی _ میشینن تو تلویزونِ الکی تر از خوشون و یه قیافه‌ی شیش در چاری هم میگیرن سی خوشون و همیطَحری قیمت هویجه میکشن بالا. بعضی مردم هم بلانسوَتِ شما، مث بز، هنی دلال کو تو تلویزونه که یه صفِ شونصدمتری دُرُس میکنن وُ وُیمیسن توش. ایقه هم یِک دوُ بزن میکنن و مشت تو دک و پوزِ هم میزنن سی دو قیاس هویج که آدم وُ خوش خجالت میکشه.

صُواش نه، پس صُواش میوینی تا دِوارته یه سرگُتی نشسه تو تلویزون و هاسی می گو بل چنه بَلگِ چُندُر دوای کرونایه ! دِوارته ،،مردانی از سرزمین پارس،، یه صفِ شیش کیلومتری دُرُس میکُنن پشت درِ چُندُرفروشی تا از سهمیه بَلگِ چُندُرشونه عقب نمونِن.

یه دو سه روز بعدش هاسی سِرَهلو میگردی تو شهر که میوینی دم یه دکونی قیومته و هُزارتا آدم هاسی وُ هم وَرمیچَرِن و وُ گُرده ی هم هاسی میرن بالا. یه کمی که نزیک شون ویمی، تا وُیسادنه تو صف عنبر نساء وُ التماس و التجا میکنن که دوتا دونه بیشتر گیرشون بیا !
نه، وژداناً پُی همچی مردمی، انتظار دارین کی آدم واویم !؟

دیگنه پسین جاروف که هاسی میکردُم، تو کیچه وُیسادُم ور یه آدمِ جوونه ای وُ همی حرفله هاسی میزدیم پُی هم. گیرِ گپ زدن بیدیم که یه پیرزنی از خونه‌ی بِرَکیمون اومه صحرا و همیطحری که یه نیلونِ سیَهی دراز کرده بی هل مو، گفت دی والا، دیگ یه خری هاسی تو کیچه زاره میدا. نمیفهمم کجا سرگین اُنداخته. اِی زحمتت نی، اَشخال که جاروف میکنی، اگر همو که گفتم تو قَدِت واوی، سی مو بریزش تو ئی نیلون کو، داغته نِوینُم ...