غمچو:

روز عاشورا، ئی بچه‌ی مال مانی موقِی چاس لج کرد که مو چاسِ نذری میخام. موتوره روشن کردم، نُهادمش پس سرُم و رفتیم تو کیچه پس کیچه یل دیندای چاس نذری. یه هف هش ده گُلی رفتیم تا تموم کردنه. یه دو سه گُلِش هم فقط وُ اینایی که ماشین شاسی بلند و خارجی داشتن، نذری میدادن و وُ ما که موتوری بیدیم، سیل هم نمیکردن.

هیچی بنزین موتورُم تموم واوی و نذری گیرمون نوْمه. واگشتیم خونه و وُ زنک گفتم صوا میرُم یه مُرخی میسونم، تِپُنده اش کوْ و بیلِش لای لِلَک تا بچیل کو، یه کُمِ سیری بخارن سی خوشون _ شما غریوه نیسین، برنج مون تموم واویده و ایسو نمیترُم بسونم. پیل تو دس بالُم نی _ هیچی، صُواش رفتم ور مُرخی بالای خیابون شریعتی و گفتم یه مرخی بکَشه سیم.

عندالله همو مرخ کو واوی هفتاد و یه هُزارو شیشصد و سی تمن که خیر بِوینه، سی تمنش هم وَم نِسِه. غیر از مرخ فروش، یه آدم اَرّه پَرّه ای گتی هم تو دکون نشسه بی و هاسی شروَت ویمتو میخارد. همیطحری هم خوش و صاودِکون گیر گپ زدن بیدن. هاسی درباره‌ی کرونا و مرگ و میر گپ میزدن. صاودِکون گفت محمدو کشاورزی هم مُرد فقیره، فهمیدی ؟ مردک گفت نه عامو. راس میگی عندالله ؟

ئی خو همی هفته‌ی قبلی اومه تو مرغداری ما و جیجه میخواس. صاودِکون گفت بیزونه رفتیده فاتحه یکی از قوملشون که همونجو کرونا میگیره و میمیره. مردک گفت وُی فقیره. عمری هم نداشتا. صاودِکون گفت چل و پنج شیش سالش بی. مردک شروت ویمتوشه مِرّ نُها و گفت خدا بیامُرزش. صاودِکون گفت بخا ایطحری بو، همه مونه خدا باید بیامرزه. مردک گفت یه چن وختیه که تو مرغداری مون هر روزی شیش هف تا مرخ میمیرن. بعدش یه مفکه ای دا و گفت عامو عندالله سی محض همی شیش هف تا مرخ، الآن یه ماهه که خوْ ندارُم و نزیکه سَگته کنم وُ غصه شون. بعد گُلُپِ آخری شروت ویمتوش هم خارد و گفت مو، سی شیش هف تا مرخ میخام دقمرگ واوُم،  نمیفهمُم اینا چه قومی اِن که روزی شیشصدهفصدتا آدم میمیره ورشون وُ اصلاً اَخسَکشون هم نمیا ...