لیلا انبارکی:*

مسئولیت اجتماعی فردی، اساس مسئولیت اجتماعی گروهی است، زیرا یک اجتماع از افرادی تشکیل شده است که فرهنگ مسئولیت اجتماعی را مشخص میکند.
اگر مسئولیت اجتماعی در جامعه ای قوی باشد قطعا آن جامعه قدرتمندی بیشتری در راستای اعمال مدیریت در حوزه های مختلف خواهد داشت و سیاستگذاری هایی که انجام می شود با تکیه بر پناهگاه قوی و محکم اجتماعی می توان در زمان بحران به نتیجه مثبت و مطلوب رسید.

قریب به دو سال است بیماری کرونا ناخوانده مهمان خانه هایمان شد و راضی به رفتن نیز نمی شود و روزانه اخبارداخلی و بین المللی پیرامونش را بررسی می کنیم و هر روز شاهد خبرهای متفاوتی از این بیماری هولناک هستیم.
اما این دو سه ماه اخیر حال و هوای کشورمان و خصوصا استانمان بوشهر، غمگین و دلگیر است، حالمان خوب نیست، روزانه تعداد خانواده های داغدار در کشورمان بیشتر شده و هرکداممان نیز نگران تر از قبل.
دلمان برای دوران بدون ماسک، برای دید و بازدیدهای بدون ترس و دلهره، برای دویدن کودکانمان در پارکهای بازی تنگ شده است.
اگر بخواهیم در مورد کرونا و وقایع تلخ آن اظهارنظری داشته باشیم سریع و بلافاصله می رویم به سراغ نقد و انتقاد از عملکرد سیاستمداران داخلی و هرآنچه که بتوانیم از دامنه لغات خود استفاده می کنیم و آنان را به جرم بی مسئولیتی خورد میکنیم. اما بد نیست لحظه ای واقع بینانه تر شویم ببینیم تک تک خودمان برای بیرون کردن این مهمان ناخوانده چه کرده ایم؟
از خودمان بپرسیم چند تا مراسم را لغو کردیم؟
در این دوسال آیا چشم پوشی برروی جشن تولد فرزند دلبندمان و عزیزانمان کردیم؟
آیا دورهمی هایمان را تا حد امکان کنار گذاشتیم؟
قبول کنیم تعداد بسیار اندکی نقش پناهگاه را خوب ایفا کردند که اگر همین ها هم نبودند الان شاهد مصیبت های سنگین و سنگین تری بودیم که باید با روزی بیش از ۶۰۰ نفر فوتی بر اثر کرونا شکر گذاری کنیم.
متاسفانه طولانی شدن این میهمان ناخوانده باعث شد بر ما غلبه کند و حضورش را در زندگیمان عادی ببینیم که همان واژه عادی انگاری است.
خودخواهانه و بدون حس مسئولیت، پذیرفتیم که ارزش دورهمی حتی با گرفتن بیماری کرونا بالاتر است.
بسیار خودخواهانه پذیرفتیم که حضور در مراسم های عروسی و عزا مهم تر از بیماری کروناست.
بسیار خودخواهانه پذیرفتیم تابستان است و نیاز به تجدید روحیه با سفری چند روزه به استانهای دیگر حال هوایمان را خوب کنیم  و نهایتا با گرفتن کرونا نیز راضیم.
در واقع نقش اجتماعی و مسئولیتی که در زمان بحران بر عهده تک تک مان بود را فراموش کرده ایم و چشممان برروی بی مسئولیتی خودمان بسته ایم،  چیزی که این روزها با ایجاد ترافیک در جاده ها و خودروهایی که در تلاشند به هر طریقی به مسافرت بروند را شاهدیم.
جالب تر اینکه همه ما منتقد هستیم و حضور خودمان را در محافل، مجالس ، مکان های غیر ضروری توجیه می کنیم.
اما این چشم پوشی بی مسئولیتی سرچشمه از چیست؟
حس بی مسئولیتی از کجا نشات می گیرد؟
به امید آینده ای که افرادی مسئولیت پذیرتر از زمان حال در جامعه داشته باشیم.

*دکترای سیاست گذاری