غمچو:

جمعَه پسین حسینِ کَلمُرتضا از ولات زنگ زِه ری گوشیم و بعدِ یه مشتی سلام و احوالپرسی، گفت مِی نومدی ولات ! گفتم نه والا، خیلی گرُفتارُم ئی روزل. از بسکی اَشخال تو خیابونه، وخت نمیکنیم نفس هم بکشیم. گفت ای وختِت آزاد واوی، یه سری بیو ولات، کارِت داریم.

گفتُم خیر بو، چه کاریه؟ نویمو تلیفونی بگی؟ گفت نه، بُیَس خوت بیای اینجو تا پُی هم بریم وَرِ یکی. گفتم باشه خدابخا.

ئی حسینِ کَلمُرتضا که عرض میکُنُم خذمتتون، بانی حسینیه و مَجّته و سال تا سال تو محرم، بانی تعزیه هم ویمو. آدم خوُویه نه بَهزِ خوتون. یه سالی یادُمه تموم دار و ندارشه فُرُخت و داد میره ی میش سکینه ی بهمیاره از زندون آزاد کرد و اُوُردِش صحرا. پونزه شونزه سال پیش که کَلمَحسین میره ی اولی میش سکینه رحمت خدا رفت، شی کِرد وُ یه آدمی مال بالاسون که زنش مُرده بی وُ دیندای زن میگشت. مردک بدوخته از بالاسون اومه و یه هف هش سالی هم تو ولات بی و مامله ی بز و کهره میکِرد اما نمی چه واوی که تو دوره احمدی نژاد یه کِشا، یه قرضِ گُتی اُوُرد بالا و اُنداختِنِش زندون. همه هم میفهمیدن که تخصیری نداشته بیزونه و مالل ستاد احمدی‌نژاد کُلَه سرش نهادنه.

همی میش سکینه ایقه دیندای کارش رفت شهر و واگشت تا پیر واوی بَدوَخته. یه کِشا هم ماشین زدش که پاش دِغَز خارد و تا یه هف هش ماهی تو خونه خوسیده بی و آدمل ولات، اُو دونِش میکِردِن.
چه هاسی میگُفتُم؟ ها، هاسی میگُفتُم حسینِ کَلمرتضا باغ و بساطشه فُرُخت و داد وُ طِلَوکارَلِ میره ی میش سکینه وُ اُوُردش صحرا از زندون. میخوام بُگُم آدم دُرُسیه و ایسو که زنگ زده سیم، حتماً باید یه سری بِرُم ولات. تا بِرُم بینُم چه خیرشه، بعداً میگُم سیتون خدابخا ...