اصغر علی خانی:

 قسمت اول

 واقعیت؛ الان که می خواستم در رابطه با شیوه هایِ مدیریتی مدرن!!! سخن برانم، قاعدتاً و طبقِ مبانیِ مدیریتِ نوشته، باید یک تعریفِ جدید از مدیریت ارائه می دادم تا مخاطب فکر نکند این چه نوشته ای است که نه مقدمه دارد ،نه تالی و نه نتیجه!
کاش می شد مثلِ بعضی از این فیلم هایِ پایان باز، آغازِ نوشته را باز گذاشت که مخاطب هر چه دلِ تنگش طلب کرد، بچپاند در براعتِ استهلال.چون حس کردم پای دانش نویسندگی و آگاهی به مخاطب در میان است، پس هر طور شده باید یک تعریف ببندم به نافِ متن تا هم بر طبل بی دانشی ام از علم مدیریت نکوفته باشم! علاوه بر ادایِ مدیریتِ نگارش، آگاهیِ به مخاطب را نیز نادیده نگرفته باشم.
فکر کردم از صفحاتِ وب یک تعریف از "مدیریت"با واژگانِ قلمبه کپی پیست کنم که خواننده در فهمِ آن به قول جوانانِ امروزی؛ رباط پاره کند. نه، این بازیِ جوان مردانه  نبود!
در چند واژه ی ساده؛ "مدیریت" را استفاده بهینه از تمام منابع برای رسیدن به هدف می توان دانست.
با توجه به تجربه اداری چندین و چند ساله ارباب رجوعی ام، معتقدم: "به تعداد مدیران به قول فرنگی ها، استایلِ مدیریتی وجود دارد.این عدد را باید ضرب کرد در پتانسیل های مدیریتی شکوفا نشده. آن وقت خواهید دید حاصل چه عدد شگفت انگیزی خواهد شد."
در نگاه اول؛ مدیریت ها را می توان به دو نوع؛ پایین دستی و بالا دستی تقسیم کرد. برخی مدیریت ها ویژه اند و نقدِ آن ها کارِ هر شیراوژن نیست.کم ترین مجازات آن؛ مفتخر شدن به عناوین" پفیوز"، "خس و خاشاک" و  "تنابزوا بالالقاب" منشوری است.در عوض؛ برخی مدیریت ها را می توان چون لباس شست، پیچید و پهن کرد.مکافاتش هم ؛ تحمل یک بیانیه، بنرهای تبلیغاتی طول و عرض نامعلوم، راه اندازی پیامک رضایت و عدم رضایت از عملکرد است که آن هم از جیبِ اداره ی مبارکِ مدیر پرداخت می گردد.

اما سبک های مدیریتی:
ا- اولین و مهم ترین سبک مدیریتی را می توان مدیریت"کت و شلواری" دانست.این نوع مدیران که از لوازمِ مدیریت فقط کت و شلوارش را دارند و البته، به هیچ نحوی ازانحا(حتی در دمای پنجاه درجه، زیر آفتاب جرینگ و بغل کردن شرجی) حاضر نیستند کت مشکی، سرمه ای و ... ریاست را از خود دور کنند.به نظر می رسد اینان از مدیریتِ خانواده ی خویش هم عاجزند.تنها کاری که خوب بلدند، این که؛ در جلسات، دقیقاً هیکل نحیف یا یغُر خود را با دریچه کولر تراز کنند که خدایی ناکرده، در اثر عرق ریزان، گریمِ صورت، خط اتوی لباسشان  به هم نخورد. مدیرانِ ماشین امضایی و ویژه ی پاراف را می توان زیر مجموعه ی این نوع دانست.

۲-گروه دوم؛ مدیرانی هستند که پرستیژ خود را در پاسخ "سلام" ندادن، گوش نکردن، عدم فرصتِ سخن به دیگران، پریدن میانِ کلام و  تکان دادن سرِ یک منی به جای زبانِ یک مثقالی در برابر هر مسئله می دانند.زیر مجموعه ی این مدیران، آدم های تُخسِ نچسبی هستند که در مقابل هر درخواست یک"نوچ" کشیده صادر می کنند، فکر می کنند عالم و آدم جمع شده اند که کلاهِ  آن ها را بردارند.عده ای دیگر؛ آن قدر عصبانی اند که با خودشان هم سرِ جنگ دارند.همیشه انگار توپ پسرشان را گرفته اید یا مثلاً؛ تراکتورشان تا صبح در زمین شخم می زده است.با اولین تقاضا، مثل اسپندِ روی آتش می پرند و پاچه می گیرند.در این گروه استثنا هم وجود دارد.عده ای" زَقلتون مزاج" که با صدمن شکر نمی توان آن ها را خورد اما در گذرِ دقیقه ها، کم کم دلسوز و مهربان می شوند.عکس این قضیه هم صادق است؛ مدیرانی هستند که احساس می کنید مهربانند اما با یک حرفِ خلافِ میل، مانند"ققنوس" گُر می گیرند و همه چیز را خاکستر می کنند.

۳- مدیران قیل و قال: ایشان از مدیریت فقط دعوا، سروصدا و فریاد را به ارث برده اند.باعث افت و شرمِ طایفه یِ مدیران هستند. با کوچک ترین عمل یا عکس العمل برمی آشوبند؛ انگار همیشه سرِ جالیز با زیردستانِ نافرمان  گفت و گو می کنند و مرده ریگِ اجدادشان را از زیر مجموعه طلب دارند! نوع دیگر؛ تمام وقت در رسانه های جمعی و اجتماعی برای مرافعه و در واقع نمایاندن اقتدارِ مدیریتی پلاسند!

۴-گروه بعدی مدیرانی هستند که با یک سور و هزینه ی جزیی از طرفِ زیردست یا زیردستان هیپنو تیزم می شوند و استراتژی سکوت را در مقابل خواسته ی مشروع یا نامشروع آن ها پیشه می کنند.

 ۵-مدیران تئوری گرا: زبان چرب و نرم دارند. بسیار زیبا و مودبانه صحبت می کنند اما در عمل؛ در باز کردن دو شاخ ملخ از هم، عاجزند.

۶-مدیران سیخ و سنگی: اگر بساط سیخ و سنگ شان به راه باشد، فوق العاده اند در گفتار، ادب و مردم داری. اما وای به حال روزی که دودشان به موقع نرسد! می افتند در فازِ خماری.انواع و اقسام کلام ناصواب مثلِ دانه های تسبیح ریخته از دهانشان سرازیر می گردد و ترکش آن ممکن است به هر کسی بخورد.

 ۷-مدیرانی هستند مطیعِ محض و تابعِ بوروکراسی هایِ مدیران بالادست به گونه ای که اگر از مافوق دستور رسید که؛ امروز نباید آب بنوشید! برای خوردن از گندمِ مُلکِ ریاست و ایضاً اثبات ارادت، علاوه بر روز، شب هم لب به آب نمی زنند.

 ۸-مدیریتِ معکوس یا برهانِ خُلفِ مدیریتی:
این مدیران هر چه جمعی ها گفتند یا درخواست کردند، عکسِ آن عمل می کنند. پیشنهاد یا تقاضای مسئولیت اشخاص را  حمل بر سوء استفاده می دانند.تلاش می کنند قیم مآبانه یا دیکتاتور سالار چیزی را به طرف قالب کنند که تا عمر دارد هوس چنین چیزهایی نکند.

 ۹-مدیریت گسترده؛ مدیریتی که با گرفتن مسئولیت، تمام ایل و طایفه را وارد سیستم کرده، اداره شکل یک خانواده گسترده  به خود می گیرد .

۱۰- مدیری که عده ای ناخواسته به دلش می نشینند و با گروهی دیگر بی جهت چپ می افتد.گروه اول جمعی ها؛ همان اهل یمین اند! و شِقّ دوم؛ اصحاب شمال! از اقسام این مدیران کسانی اند که سالار دارند. یعنی شما برای رسیدن به هر خواسته ای باید از کانال سالار وارد شوید.این سالار ممکن است درون سازمانی باشد، خانوادگی( بستگان نسبی عیال!)، یا حتی یک آبدارچی!

 ۱۱-مدیریتی که در آغاز تریپ جهادی بر می دارد. وقتی بر تمامِ سوراخ سمبه ها مسلط شد و راه درروها را شناخت، یک باره سر از کانادا در می آورد. گره کراوات را باز می کند. زهر ماری می نوشد و به ریش همه می خندد!

۱۲-آقازاده مدیریتی: مدیری که حاصل ژن خوب است و  محیط و فرا محیط هیچ نقشی در این قسم از مدیریت ندارند.فابریک مدیر به دنیا می آیند و مدیر می میرند. از اقسام این گونه؛ مدیران پرچمی هستند که با تغییرِ هر دوره، حاکمیت هر حزب و جناحی هم چنان مدیراند.اداره، ده آبدارچی عوض کرده است اما او هم چنان پا به پای مدیرانِ نود ساله می تازد.ِ

ادامه دارد...