وی ادامه داد: بعضا جوانانی که مدارک دانشگاهی نیز کسب کرده‌اند مهارت لازم برای انجام همان کار را هم ندارند. یعنی در دانشگاه مدل اقتصادی و معیشتی آن کار را به جوانان آموزش نداده‌اند و تنها علم تئوری کار را در دانشگاه به خوبی آموخته‌اند. مشکلات جوانان در مرحله اجرای کار، علیرغم اینکه مدرک تخصصی یک رشته خاص را دارند، به دلیل اینکه به صورت مهارتی و کارگاهی آن را آموزش ندیده‌اند؛ پس از ورود به بازار کار نمایان می‌شود و این توانایی‌های مهارتی را ما باید به جوانان در کنار علم آموزش می‌دادیم که نداده‌ایم. 

تندگویان همچنین این را هم گفت که کسب مهارت نیازمند آموزشهای مشخصی است که اگر این مهارت‌ها به جوانان آموزش داده می‌شد شاید خیلی از جوان‌ها در ادامه تحصیل، رفتن به دانشگاه را انتخاب نمی‌کردند، شاید بحث کنکور در کشور حل می‌شد و تا این میزان نیاز به حضور در دانشگاه‌ها احساس نمی‌شد تا سدی به نام کنکور ایجاد شود. اینگونه جوانان با خلاقیت و مهارت‌های کسب شده وارد بازار کسب و کار و اشتغال می‌شدند و بسیاری از مهاجرت‌ها به شهرها نیز شکل نمی‌گرفت. 

وی معتقد است که کسب مهارت برای جوانان به آموزشهای فنی حرفه‌ای، مهارت‌های زندگی و مهارت‌های اجتماعی معطوف می‌شود که آموزشهای فنی حرفه‌ای در کشور ما کاملا مغفول مانده است و سایر مهارت‌ها نیز باید در کنار دروس دیگر در مدارس و دانشگاه‌ها آموزش داده شود. 

تندگویان گفت: در مدل آموزش مهارتی بحث کسب نمره مطرح نیست بلکه آموختن مهارت‌ها شرط است و باید دانش آموزان و دانشجویان مهارت‌های زندگی و ارتباطی را در کنار سایر دروس و در نهایت با کارنامه‌ای امتیازی بیاموزند. اینگونه می‌توانند مطالبات خود را در جامعه مطرح  و هنگام تشکیل خانواده مهارت لازم برای زندگی مشترک را داشته باشند. در واقع باید ۵۰ درصد از زمان آموزش در آموزش و پرورش و آموزش عالی را به آموزش چنین مهارت‌هایی معطوف کرد. 

معاون امور جوانان وزارت ورزش و جوانان با تاکید بر اینکه هنگام خواستگاری به جای پرسش درباره مدرک تحصیلی باید درباره مهارت جوانان از آنها سوال کرد، افزود: این تغییر نگرش و افزایش اهمیت مهارت به جای مدرک گرایی صرف باید در کشور انجام شود، در غیر این صورت مشکل اشتغال جوانان حل نخواهد شد. بسیاری از رشته های دانشگاهی ما زاید است. خیلی از مشاغل مهارتی مورد نیاز کشور که برای آنها اشتغال وجود دارد با تمایل کم و بی علاقگی جوانان برای حضور در آن مشاغل مواجه‌اند چراکه جوانی که مدرک دکترا دارد احساس می‌کند حضور در این مشاغل برایش شانیت ندارد و یا مهارت حضور در این مشاغل را ندارد. این درد ما در حوزه اشتغال جوانان است که مقصر آن جوانان نیستند بلکه ما هستیم.