این واژه بیانگر مفهومی متضاد با«زهدگرایی دنیوی» در نزد «ماکس وبر» است. وی این نوع زهد را برگرفته از نهضت پروتستان به رهبری«کالون» می داند. در نزد کالونیست ها، انسان برای دستیابی به رستگاری اخروی و اطمینان از سرنوشت نیکوی خود به جای بد سرنوشتی، باید به سمت نشانه های رستگاری آن جهانی که درحقیقت رستگاری در همین دنیاست برود. کار و تلاش برای جلب رضایت خداوند و پرهیز از راحت طلبی و خوش گذرانی های این دنیایی امید و اطمینان به سرنوشت مطلوب در نزد خداوند را برای رستگاری ابدی فراهم می سازد. این گرایش اعتقادی و اخلاقی، منجر به یک اخلاق کار شد که رشد و توسعه اقتصاد کشورهای با مذهب پروتستان را (البته از نوع سرمایه داری آن) به ارمغان آورد.

بر خلاف زهدگرایی دنیوی که بیشتر مربوط به ابتدای پیدایش سرمایه داری می باشد، با شکل گیری این نظام و در مرحله متاخر آن شاهد بروز یک نوع زهدگریزی دنیوی هستیم. در این نوع زهد بر خلاف زهدگرایی دنیوی، ثروت اندوزی و کار از مدار انگیزه های الهی و اخروی خارج گردیده و لذا ثروت برای ثروت و اصالت لذت و سلطه گری اقتصادی مورد پیگیری قرارمی گیرد.

نوع خاص زهدگریزی دنیوی که ازگذشته دور در فرهنگ اشرافی و اربابی ایرانی نیز وجود داشته، اکنون به شکل فزاینده ای در شرایط اقتصاد تجاری و دلالی امروز ما دوباره جان گرفته است. این گریز به گونه ای افراطی، سودجویی بدون کار و زحمت را استراتژی خود قرار داده و برای این منظور از بکارگیری تاکتیک های غیرقانونی و غیرانسانی ابایی ندارد. این تاکتیک ها به شکلی میان بر، فاصله و شکاف سرمایه و کار واقعی را دو چندان ساخته و حاصل این شکاف، سودهای کلان باد آورده برای افراد سودجوی بیکاره است. در حقیقت این زهدگریزی هم سعادت اخروی را پشت گذاشته و هم دنیوی بودن را در حد راحت طلبی فاقد کار و تلاش فرا راه خود قرار داده است. از جمله بروندادهای این زهدگریزی، ایجاد یک اخلاق ضدکار (بگویید اخلاق بیکاری) و باز تولید شکاف میان کار و سرمایه (یعنی ثروتمند شدن بدون کار یا درآمد رها از کار) و رواج تجارت زدگی و دلال منشی در اقتصاد ملی می باشد.

جامعه امروز ما در تضاد با این اخلاق ضدکار و ضد اقتصادی، نیازمند یک زهدگرایی دنیوی از نوع غیرسرمایه داری آن است. زهدی که دنیا را مزرعه آخرت می داند، زهدی که مبتنی بر خوف و رجاء در مورد سرنوشت انسان است، زهدی که کار اقتصادی را جهاد و مستوجب پاداش اخروی می داند و نیز حریص بودن در تولید و قانع بودن در مصرف را ترغیب می کند. زهدی که می گوید برای دنیایت چنان باش که گویا همیشه زنده خواهی ماند و برای آخرتت آن گونه باش که گویا فرداخواهی مرد. این زهد ما را از فردگرایی و خودمحوری سودجویانه دور می سازد و مسئولیت پذیری دیگران و نسل های بعدی را نیز به ما ابلاغ می کند (دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم و دیگران بخورند).