بانو بوشهری/برازجان

در روزگارِ آلبر کامو نزیسته‌ام اما گمانم از این‌ها بوده که حرفِ دلش، تفکرش،نیازش ،خواسته‌اش ،فلسفه‌‌اش و هر چه که به زعم خودش نیک می‌دانسته را بی‌ کم و کاست شلیک می‌کرده به پهنای صورت معشوقه‌اش، یا سیاستِ حکمرانان سرزمینش،یا..
در فلسفه و عشق و سیاست و همه چیز انگار طاغی است، حالا می‌خواهد خوشت بیاید یا نه؟!
با همه‌ی پیچیدگیِ معنایی که در فلسفه‌ی فکری‌اش حس می‌کنم امروز یک حرف از کامو را خیلی تمیز و اتو کشیده یافتم .صریح و قاطع می‌گوید که: حدِ اعلای خطر، حد اعلای امید را هم با خود به همراه دارد.
خدای من! ببین . ببین چقدر در از برایت نوشتن و حرف زدن سراسیمه‌ام که سلامم را هم برای با تو در میان گذاشتن در موردِ کامو و تفکرش، جا گذاشتم.
سلام یگانه‌ای که با تو از همه چیز و همه کس می‌توان ساعت‌ها و سال‌ها حرف زد بی آنکه چشمم به ساعتِ فلزیِ بزرگ روی دستم باشد یا از پشت پنجره نگاهم به غروب و تاریک شدن آسمان..
به حدِ اعلای دوری و نیامدن رسیده است سال‌های نداشتنت، آیا به حد اعلای امید و رسیدن هم نزدیک شده‌ایم؟!
حالا تو بگو چه برداشتِ بی‌ربطی از حرف کامو کرده‌ام من!؟ تعبیر من از حرف‌ کامو همین است ، آمدن تو !
آدم در هر چیزی دنبال تسکین است‌. در فلسفه،عشق، عبادت. آمدن تو فقط تسکین است.
  بگو ببینم آنجا که تویی هم خورشید داغ و سخاوتمندانه  می‌تابد ؟ اینجا شرجی نفس‌بُر شده. بادی هم اگر بوزد قاصد دوزخ است.
کاش از پسِ این همه عُسری که بر روزگارمان می‌رود از خشک شدن تالاب انزلی بگیر، تا وضعیت فوق اسفناکِ مردمانِ سیستان تا گاومیش‌های بی‌زبانِ قحطی زده‌ی خوزستان،کمی صلح و عشرت و استغنا چاشنی دقایق‌مان می‌شد.
روزگار به تکِ تکِ ثانیه‌های صَعب و بی‌ذوقی که از سر گذرانده‌ایم یک عذرخواهی در ملأعام بدهکار است. هر چند عذرخواهی هیچگاه از رنجِ روا داشته بر جان‌ها و اندام‌ها نخواهد کاست فقط مرهمی موقتی است، خیلی موقتی.
انتشار ویدئوی عذرخواهی بهنوش خانمِ بختیاری را که گفته ببخشید گفتم غُر الکی نزنید بروید رأی بدهید را دیدی؟ اینجا پوفیوزها امروز کمپین راه می‌اندازند و پس‌فردایش تکذیب و عُذر و پشیمانی..
تو هم موافقی که در مواجهه با انتخاب‌های زندگی، آدم باید علیِ دایی باشد؟ در فرنگ واکسن خارجی زده و زیرش هم نمی‌زند. بی‌شرمساری و تکذیب و عُذر..
نامه را در حالی به پایان می‌برم که دلم می‌خواهد واقعاً حق با کامو باشد که منتهایِ خطر و خسران و رنج ، سرآغازِ اُمید و آمدن باشد.
تا تو چه صلاح بدانی!