قدرت مظاهری:

آمده بودند بازدید. هرکدام شان نماینده ی یک کمیسیون بودند. کمیسیون انرژی، کمیسیون تلفیق و کمیسیون اصل نود. توی شاتل خاکستری رنگی نشسته بودند و از پشت شیشه ی مه گرفته ی شاتل، بیرون را می دیدند. انبوهی از آهن داغ و براق زیر لهیب شعله های آتش ذوب می شدند. راننده ی شاتل که جوان لاغر و باریکه ای بود، پرسید : « ماسک نمی زنید !؟ »

سه تایی خندیدند و انرژی ئی گفت : « نه » اصل نودی چشمکی به دو همکار دیگرش زد و گفت : « می زنیم » تلفیقی گفت : « بعداً می زنیم » و دوباره به هم نگاه کردند و ریز خندیدند. راننده دید.

هم چشمک شان را دید و هم خنده های ریزشان را اما هیچی نگفت. فقط توی دلش فحش داد. مخاطب فحشش معلوم نبود. آخر خرداد بود اما گرما بیداد می کرد. دماسنجِ دمای بیرون شاتل روی پنجاه تا پنجاه و دو بازی می کرد. لایه ی تار و نازکی از رطوبت روی شیشه ها نشسته بود و لحظه به لحظه غلیظ تر و پررنگتر می شد. از درِ پالایشگاه که وارد می شدند، سه تایی پیاده شده بودند تا گیت پاسِ مهمان بگیرند. از درِ شاتل تا ورودیِ گیت، بیست متر هم نمی شد اما نفس شان پس رفته بود. شرجی نای شان را بریده بود. نتوانسته بودند تا درِ گیت هم بروند. دوباره با شتاب پریده بودند توی شاتل و دریچه های کولر را روی خودشان کشیده بودند. تلفیقی از راننده پرسید : « خیلی وقته عسلویه ئی ؟ » راننده گفت : « بیس سال » و اضافه کرد : « از وقتی توتال بود. فاز دو و سه » انرژی ئی  پرسید : « توتال چیه !؟ » راننده خندید و گفت : « بزن تو گوگل دکتر ! » سه تایی به هم نگاه کردند و با لب هایشان شکلک درآوردند. راننده از توی آیینه شکلک هایشان را دید و دوباره توی دلش فحش داد به مخاطبی که معلوم نبود. اصل نودی پرسید : « الآن کسی کار هم می کنه توی این گرما !؟ »

راننده ساختمان های آجری رنگ باخته و کانکس های زوار در رفته ی روبرویشان را نشان داد و پرسید : « ساختمونا رو می بینید ؟ » تلفیقی گفت : « خب ! » راننده گفت : « هیچکی نیس توشون » انرژی ئی پرسید : « اِه، نیومدن یعنی !؟ » و قلم و دفترچه ی کوچکی از جیب کتش بیرون آورد تا چیزی یادداشت کند. راننده گفت : « سایتَن دکتر » هر سه بهتزده به هم نگاه کردند و تلفیقی پرسید : « تو این گرما !؟ » راننده، ماشین را از کنار مخازن بزرگ کاندنسیت عبور داد و مقابل واحد بازیافت گوگرد توقف کرد.  تسمه نقاله ی درازی که فقط قسمت ابتدایی اش دیده می شد، زیر دانه های ریز گوگرد سُر میخورد و بالا می رفت. تانکر استوانه ای غلتک مانندی دور محوری افقی می چرخید و گوگردها را روی نوارنقاله تُف می کرد. آدم هایی با لباس های سفید و بیلرسوت های رنگ به رنگ دور و برِ استوانه ی غلتان ایستاده بودند و از زاویه ی دید مسافرانِ شاتل، زیر چرخش آن له می شدند. تلفیقی پرسید : « ماکِتَن اینا !؟ »

اصل نودی گفت : « آدمَن گمونم ! » انرژی ئی گفت : « تو این گرما آخه !؟ » راننده دکمه ای را فشار داد و درِ شاتل را باز کرد : « میخواید پیاده شید ؟ » هجمی از بوی گوگرد مذاب و کاندنسیت توی بستری از شرجی و گرما به درون شاتل هجوم آوردند و نفس هر سه نفر را گرفتند. تلفیقی آمرانه گفت : « ببند درو آقا، اِه » راننده گفت : « مگه نمیخواید ببینیدشون ! » اصل نودی گفت : « بزن درو آقا، داریم میبینیم شون همینجوری » انرژی ئی گفت : « خفه شدیم بابا. میگه پیاده شید! » بعد رو به راننده گفت : « تو این هوا آخه ! »

راننده به نمایشگر دمای روبرویش نگاه کرد که پنجاه و دو را نشان می داد. بعد با صدای نسبتاً بلندی گفت : « هنوز بهاره آی دکتر. تابسّون نَیمَده هنوز ! » نماینده ی کمیسیون های انرژی و تلفیق و اصل نود نفس عمیقی کشیدند و توی پشتی صندلی های شاتل فرو رفتند. شرجی و گرما مثل دو بختک نامرئی روی آدم های بیرون می افتادند و له شان می کردند...